καθισμένος στη θεση του οδηγού στον καναπε του χρόνου,
γυρνάω πίσω σε έναν Αύγουστο του 72, να γνωρίσω δυο ανθρώπους που μου μοιαζουν..
που κανουν έρωτα χωρις να ξέρουν οτι τους ακούω,
χωρις να ακούω τα ματια τους καθώς σκέφτονται τα λόγια-υλικά που με φτιάχνουν..
δε θυμαμαι τα ματια της γυναίκας οταν άνοιξα τα δικα μου,
δεν θυμαμαι τα χέρια του άντρα οταν άπλωσα τα φτερά μου,
τυλιγμένος βρέθηκα απο μια αγαπη ανθρώπων σε μια αγκαλια προσώπων..
και κει έμαθα τις πρώτες μου γκριματσες,
που καθώς μεγαλωνα γίνονταν..
"γκρι-μάταιες" λέξεις που έπεφταν απο τον ουρανο της πόλης..
ενα μικρο ξανθο κράνος,
ποτε με μπλε ποδια,
ποτε με ματωμένα γόνατα,
ποτε με αυτοκόλλητα και ποτε μένοντας μπουκάλα σε κάποιο παρτυ,
μεγάλωσε σαν γκιουλιβερ,
ταξιδεύοντας στα στενά παγκάκια γύρω απο τα εξαρχεια,
γράφοντας αγάπες με μαρκαδορους και πίνοντας φραπέ που φάνταζε με το πιο ακριβό δωδεκαρι μαλτ..
τι πέρασα,
τι έμαθα,
τι ξόδεψα,
τι έφταιξα,
τι έδωσα,
τι χρονια θε μου..
το μικρο ξανθο κράνος μετραγε τα χρονια που πέρασαν,
και ενας μεγάλος μαυρος-γκρι λύκος θυμάται τα παραμύθια που πέρασε, έμαθε,
ξόδεψε,
έφταιξε,
έδωσε..εδω και 41 χρονια
μάθε ζωιτσα αγορι μου..
