καφοτσιγαρο #77

η επιλογή

..είναι ένα μυθικό πλάσμα

στο σώμα μιας γυναίκας

η επιλογή είναι όμορφη, δεμένη με μυστικά

μυστικά βαριά, σαν κορμιά που κάνουν έρωτα καθώς περπατούν στα μονοπάτια μιας λογικής

σκοτεινής

ερωτικής

μυστήριας

και καθώς προχωράς μακριά από το συναίσθημα συναντάς το βλέμμα μιας υδρας 

η επιλογή σκοτώνει ν'αγαπα

η επιλογή μ'αγαπα

τη βρήκα σε ένα αδιέξοδο

η επιλογή αγαπά εμένα, τον κόσμο..

..όπως ο λύκος τα πρόβατα

η επιλογή σε σκοτώνει για να μη σε αφήσει να ζεις με ενοχές

η επιλογή σου δίνει το τώρα για μετά

η επιλογή δε σε αφήνει μοναχό τυχαία , 

αλλά επιλεκτικά μοναδικό σε έναν κόσμο

..που μένει στο σήμερα

..που δένει το λόγο του με κρίματα 

..που φεύγει μακριά από τον άνθρωπο 

και όσο τα αστεία θα γράφονται με λέξεις, 

τα γέλια θα είναι πάντα απλά υποθέσεις..

από επιλογή 

Όποτε δε ξέρω αν είμαι, αν ζω ή αν ξέχασα,

ξέρω μονάχα πως η επιλογή είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις..

Κορώνα ή θύματα

καφοτσιγαρο #76

Δεν ειμαστε το ιδιο

Ειμαστε όμοιοι

..και όμηροι 

Μιας κατάστασης που τη λες και ομορφιά 

Άλλος εγω 

Άλλη εσυ

Άλλος στο δικό σου εμείς

Δεν ειμαστε το ιδιο

Αλλα το κατι αλλο

..συννεφα και αρώματα 

Τσιγάρα απο χαρτιά που γλύτωσαν 

απο μια φωτια 

Δυο λεξεις

ενας μελανας χορός 

Δεν ειμαστε το ιδιο

Εισαι απ´αυτο

..που έτρεξα να κρύψω

Ενα θελω χαμένο σ'εναν κουμπαρά μπορω

Εισαι μια αρχη

Ειμαι το τελος

Και δε θυμάμαι να σε ρώτησα γιατι το "αγαπώ" ή το "μισώ" αρχίζουν απ´το ιδιο γράμμα 

#75

"Η αλήθεια και η ελευθερία είναι απαιτητικές ερωμένες, γι’ αυτό και έχουν λίγους εραστές"

Αυτο έγραψε ο Καμύ πριν χρονια και τρεις γουλιές βαλπολιτσελα μετα, 

βάζω  με το μυαλό μου την ελευθερία σαν ερημιά και την αλήθεια, βροχή να τη σκεπάσει

Δε ξερω γιατι, 

ούτε με νοιάζει

Το μόνο που σκέφτομαι ειναι οτι οσο και να βρεχει, 

όλη αυτη η ερημιά μαζευει μεσα σου και γινεται ίσκιος 

Ενας ίσκιος ορατός, 

μικρος στο μαύρο, 

τεράστιος στο άσπρο της χαράς

Λιγοστεύει η αλήθεια, οσο κι αν η ελευθερία περισσεύει..

Σταματάω λιγο, και κοιταζω το τετράδιο μου

/"..ειπώθηκε μια καλημερα στο πάτημα μιας σκιάς κι ενα συγνώμη δε το θελα προς απάντηση της πισω στο δρομο/

/Ειναι λογικό ή μου φαίνεται, οτι στον παράδεισο που ζουμε δεν υπάρχουν μηλιές να πέσει κατω η αμαρτία../

/μόνο ωραίες γυψοσανίδες που αποτυπώνουν τον πειρασμό στο βλέμμα μας"/

Το ξερω, 

ειναι παράλογο το κενο που άφησα αναμεσα στη σκέψη του Καμύ και το δικό μου κάψιμο..

μπορει ομως αυτη η σκιά να δέσει βροχές και ερήμους με μια γραμμή;

Να εχει δυο ερωμένες;

Δύσκολο για τον καθε εραστή της σκιας, 

σχεδόν ανυπόφορο

Τοσο οσο και το ερώτημα

_Πως μπορεις να βρεχεις ερήμους οσο η σκιά σου κοιμάται στο δρομο;_