καφοτσιγαρο #39

οι 07:35 της τεταρτης αναρωτιούνται, 

τι έκαναν οι 07:35 της τρίτης και παει λέγοντας..

Ξημερώνει λοιπόν τεταρτη,  

μετα τη δευτερα, 

και τη δεύτερη σκεψη της.. 

Ολα ειναι όμορφα, 

μα κατι παλι λειπει, 

ισως να το ξέχασα, 

ισως να φωνάζει, 

η βουή ομως του δρόμου, 

κανει τα πραγματα πιο δύσκολα.. 

Περπατώντας απο το σπίτι στη δουλεια, αναζητείται ψίχουλο στο δρομο, 

σαν έξοδος της αττικης οδού, 

να σε πετάξει αλλου.. 

και οσο δε το βρισκεις, 

άλλο τοσο προσγειωνεσαι σε χειμώνες. Τους αντεχεις ή μη, 

εποχη ειναι, 

συνώνυμο της μόδας, 

σελίδα απο το παλιο βιβλίο των εποχών..

ενα μυαλο δοκιμασμένο απο τα λάθη του, 

τις καθυστερήσεις του, 

τον ταραχο του, 

το ασπρόμαυρο μπρίκι του καφε του.. Και ομως, 

να'σαι παλι μεσα στο δρομο..

περπατας την κόκκινη γραμμη μεταξυ σωστού και λάθους, 

και οταν αυτη παρει το ξεθωριασμένο της ροζ, 

τη λες πάθος.. 

η ανάγκη σου ειναι η μοναδική σου γνώση, 

η εκπλήρωση της ευτυχώς ακομα δεν σε αφορά.. 

Οσο ψηλα ανεβαινουμε σαν άνθρωποι, δίνουμε τροφή στους πυροσβέστες.. 

κλείνοντας δίνεις μια στη ρουλέτα της μέρας, 

ελπίζοντας το "χι" να κάτσει στο τελος και οχι στην αρχη, 

του αγαπημένου σου "αυτα", 

οταν κανεις τον απολογισμό σου..

αλφαδι..

τι ξημερώνει για μας αύριο και ποια μνήμη θα αναβιώσει παλι στην οθόνη μας λιγο πολυ ξέρουμε..

θα δούμε εικόνες, 

θα ακούσουμε τραγουδια, 

σημαίες θα κουνησουμε, 

και χίλια περιστέρια θα μας περάσουν χειροπέδες με σκοπο την ομαλότητα,  και την περιφρούρηση της τάξης. 

Ωραιο το χωράφι μας, 

αλλα το αμπέλι μας καλύτερο.. 

Πέρασαν χρονια απο την μαύρη εκείνη νύχτα, 

και ακομα σκεφτόμαστε πως μπόρεσαν μια χούφτα νεα παιδια να σταματούν τα τρόλεϊ, 

και να ζωγραφίζουν ιστορίες, 

να φωνάζουν ελλαδα πιο δυνατα και απ'τους έλληνες..

ολα άλλαξαν σε μια βραδια, 

και στο όνομα της αλλάζουμε τα φώτα της..

ποιος ειπε οτι ειναι δημοκράτης, 

που ειναι ο χουντικος, 

ρε πως μεγάλωσε η γενια, 

τα λαμπρά μυαλα εκείνης της εποχής, που η ιστορία τους ήθελε πρωταγωνιστες, 

στον τρίτο κύκλο της σειράς 

"η δημοκρατία με το Σιδηρούν προσωπείο"

Αλίμονο, 

η πατρίδα ξεχρέωσε αυτα τα μυαλα με θέσεις στο πάνθεον της ιστορίας, 

τις βρώμικες καμπάνες μερικων με οικολογικές λιμουζίνες, 

και έβαλε στον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμο διαφημίσεις, 

για το κατιτις..

ομως να μη ξεχνιέται ο έλληνας,

να θυμαται, 

να αφήνει ενα λουλούδι στη μνήμη όσων κοίταξαν το άρμα στα ματια, 

το λιγότερο ειναι, 

αφου το περισσότερο, 

κακα τα ψέματα, 

απαιτεί μια δεύτερη χούντα.. 

να γίνουν ενα οι πράσινες με τις κόκκινες πλατείες, 

τα μπλε καφε με τα ριζοσπαστικά ζεϊμπέκικα, 

να πάψει να ειναι η πρεσβεία του γιανκη ο προορισμός, 

μια χαρα μου κάθεται και η βουλη..

να μπορέσει το μαρμάρινο κεφαλι να αναπαυθεί, 

πριν κλείσουν τα ρολλα, 

της οποιας τιμής μας εχει μείνει..

απο τον μαρτη και τον οκτωβρη, προτιμω τον νοεμβρη, 

γιατι το να πολεμήσεις τον μπαμπούλα της ντουλάπας σου, 

ειναι πραγματική επανάσταση.. 

και ας μην ειναι χρυσα τα γράμματα τούτης της ιστορίας, 

ούτως η άλλως το κόκκινο ειναι ζωη.. 

Κλεινω..

τι μας έμαθε ολο αυτο το ασπρόμαυρο ντοκουμέντο..

οτι η ελευθερία ποτε δε θα παρει την μορφή της γυναίκας που όλοι επιθυμούν, η ελευθερία ειναι Χίμαιρα, 

έτσι μεγάλωσε μεσα μας, 

έτσι περιμένουμε καθε τεσσερα χρονια την κλήρωση του βελλεροφοντη. 

Αυτη ειναι η δημοκρατία που θέλαμε, εμεις ειμαστε τα σημεία, 

αυτοι ειναι τα τέρατα και αν θυμαμαι καλα την ωρα που το άρμα έριχνε την πύλη, 

κανενας απο όσους βρίσκονταν πίσω της δε φορούσε κουκούλα.. 

Αδέλφια ζείτε, εμεις καπου το χασαμε

καφοτσιγαρο #38

ξημερώματα, 

πίνεις μια θάλασσα καφε, 

χαζευεις σίδερα και τσιμέντα, 

ακούς καμπάνες, 

ρόδες, 

πλοία, 

το λεωφορείο της γραμμής, 

τον καπνό απ'την ανάσα σου.. 

ξημερώματα, 

νιώθεις αέρας, 

εισαι αέρας, 

μονόλογος-διάλογος με σένα, 

εξηγώντας όνειρα, 

κρυμμένα στην πίσω πλευρά, 

ενός γραμματόσημου.. 

ξημερώματα, 

μας έπιασαν ξαφνικα, 

να βλέπουμε την αλήθεια, 

μεσα στην απομόνωση, 

ακινητοι, 

ξυπνιοι, 

βαθιά νυχτωμένοι.. 

ξημερώματα..τέτοιοι ειμαστε