Δίπλα από τα πλοία που κάνουν εμπόριο σκέψεων στο λιμάνι, 

τα πόδια μου με έφεραν να δω εικόνες-σώματα, αποτυπωμένα σε ασπρόμαυρα πρωτοσέλιδα 

 Ακουγεται ανάμεσα στο τοιχο και το κάδρο μια ανάσα κομμένη, 

μια στάλα από ιδρώτα κυλάει στο καρφί, 

κάνει κόντρα με το δάκρυ στη θύμηση κάθε πόζας 

Θυμάσαι, φαντάζεσαι το ίδιο

Ο έρωτας δε συμμορφώνεται 

 Δεν μπαίνει στα αριστερά παπούτσια του εγώ, είναι μεγάλος για τα δεξιά του μπορώ, απαίσιος για τα χρώματα του θέλω, επικίνδυνος με τα κορδόνια του μπορώ

Λευκοί τοίχοι

 Σεντόνια που αγκαλιάζουν τις εικόνες και οι σκιές, σκέψεις ερωτικες, πραξεις ζήλιας, συμπεράσματα απομόνωσης

 Κάθομαι στο μπαρ, πίνω τη βότκα μου καλεσμένος και μόνος

Δε θέλει δύναμη το ποτό, 

θέλει το χέρι που θα το σηκώσει 

Δε θέλει παρέα το ποτο, 

θέλει το βλέμμα που θα το πνίξει 

Το σηκώνω, το κοιτώ και δε ξέρω από που να αρχίσω 

Ξέρω όμως πως θα τελειώσει η γουλιά μέσα μου

Είπαμε, τα πλοία είναι έξω και φεύγουν 

Εγώ μέσα και πίνω το θέλω τώρα, 

αύριο μπορεί.. 

Μπορεί και να φύγω 

 Μόλις πιω τη τελευταία γουλιά θα βγω, 

θα ρίξω το βλέμμα μου στο τελευταίο πλοίο 

Θα κάνω το καλύτερο για μένα και την Ιθάκη μου

"αγώνας.."

έχω καιρό να γράψω 

έχω καιρό να νιωσω όπως σήμερα

σήμερα που τα χρειάστηκα..

ο μεγάλος έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει 

Να νικήσει

Για τον εαυτό του

Για τον πατέρα του και τη μητέρα του, που ήρθαν να τον δουν

Όμως πριν νικήσει τον αγώνα, έπρεπε να νικήσει τη λύπη του

Ο μεγάλος μεγάλωσε απότομα με τον χωρισμό

Αντιλαμβάνεται πιο γρήγορα

Όπως επίσης και κλείνεται στον εαυτό του

Από τα χειρότερα που μπορούσε να πάρει-όπως λένε-από μένα

Ο μεγάλος ξέρει πως είναι όταν ο μπαμπάς αποφάσισε να φτιάξει ξανά τη ζωή του

Το αν απέτυχε δε νομίζω να τον ένοιαξε..

Τον νοιάζει μόνο ο αδελφός του

Τώρα ήρθε η σειρά της μαμάς

Δεν του είπα τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο 

Δεν αλλάζει κάτι, 

είμαι και θα είμαι πάντα δίπλα του, 

κομμάτι του..

άσχετα με το πως θα διαμορφωθεί η ζωή της μαμάς

Μου είπε "να σου πω τι θέλω;!"

..και σώπασε 

Τι το θελα..;!

Φόρεσε γυαλιά ηλίου μες τη συννεφιά

Μπήκε σα σταρ με την κουκούλα στο κεφάλι στα αποδυτήρια

Ζήτησε να μη του μιλάω μέχρι να τελειώσει και η τελευταία σκέψη-λυγμός

Άλλαξε και πήγε στη θέση του

Του ζήτησα να χαμογελά για να του βγάλω φωτογραφιες και το πιο ψυχρό βλέμμα καρφώθηκε πάνω μου..

Περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, 

χωρίς να λέει πολλά..

Μια χειρονομία

Μια γκριμάτσα, όταν μας είδε δίπλα δίπλα με τη μαμά και μετά το βλέμμα του καρφωθηκε στην πισίνα

Κι όταν έφτασε η ώρα μου έκανε στη νοηματική, που σπάω το κεφάλι μου σε ποια ταινία το είδα,

"Εγώ και συ μαζί για πάντα"

Βούτηξε..

Και πέταξε.. 

Όταν βγήκε κοίταξε στην εξέδρα και με έδειξε

..είχα προλάβει να φορέσω τα γυαλιά μου

Όχι δεν με ένοιαζε αν με δουν να κλαίω, αλλά είμαι τόσο εγωιστής, που δε μοιράζομαι με κανέναν άλλο την περηφάνια μου

Με λένε Κωνσταντίνο και αυτός είναι ο Γιος μου

Ο Πάνος μου..

καφοτσιγαρο #80

Μαρεσει η βροχή 

Μαρεσει η νύχτα της

Βγήκα να περπατήσω, όμορφο συναίσθημα

Καθε φορα ειναι η πρωτη μου βροχή 

Καθε σταγόνα ειναι μια άρνηση που δεν έδωσα οταν επρεπε 

Ζωη γεμάτη απο αχρείαστα ναι

Που τα φόρεσα κσι δεν μου έκαναν 

Επρεπε ομως με κατι να κινηθώ

Αλλιως η γύμνια θα ήταν αρνητική

Αχρείαστη

Ας ειναι..

Δεκα λεπτά απο το σπιτι, μπήκα σε μια πόρτα που παίζει μουσική και στάζει οινόπνευμα

Ολοι γνωστοί

Όλος άγνωστος

Τέλειο

Το κορίτσι στο μπαρ φλερτάρει με τη σκέψη μου πιο γρήγορα απ'οσο γεμίζει το ποτήρι μου 

Τσιγάρα, κινητό, βότκα

Ενας καταναγκασμός μπροστα μου για να δημιουργήσω κενο γραφής

Ειμαστε εφτά άνθρωποι, αν βάλεις κσι τα ποτα μας γινόμαστε περισσότεροι

Πρόσθεσε και τις σκέψεις

Πάρτυ 

Γράφω με στύλο

Αυτοί με τον αντίχειρα

Εγω κρατώ-στηρίζω με τον αντίχειρα το μέτωπο μου

"Σέρνω σκέψεις-γράφω προτάσεις"

Σηκώνω τα ματια, πέφτω όσων σε αλλα δυο

Ζητάω συγνώμη απο το κορμί μου

Οχι αποψε

Συνεχίζω

Εχω ξεκινήσει τα προκαταρκτικά με το μελάνι στο στύλο μου

Αυτο τελειώνει σε καθε γραμμή που τραβάω και τραβιέμαι πανω της

Τζούρα κινητό

Υποθέσεις-εικασίες-συμπεράσματα

Επεισόδιο επανάληψη

Συνεχίσω

"Καλο δρομο" ακουω, δε γυρίζω

Οσο κι αν αγαπώ αυτη την έκφραση

Λείπω; 

Σε άνθρωπο δε ξερω

Με θέλουν;

Θα το ένιωθα 

Ας περπατήσουν

Ας με βρουν 

Εδω αδιέξοδα να χαθούν 

Εγω ειμαι εδω

Εδω μαζί μου

Ειμαι μαζί μου για το σεξ

Μόνο που σημερα, αυτη τη στιγμη που γράφω, αγαπώ..

Αγαπώ καθε οχι που επεσε πανω μου

Αγαπώ την άρνηση μεσα μου

Την άσχημη ανασα μου μετα απο καθε πρεπει που κατάπια 

Αγαπώ το χερι μου που χάιδεψε τόσα κορμιά, ώστε να μπορει τωρα να γράψει όμορφα 

Ζεστά

Σκληρά άλλοτε 

Με πάθος εννιοτε, λεξεις βγαλμένες απο ανάσες, κατάρες και ευχές για ταξίδια χωρις επιστροφή στο διάολο 

Που ειχαμε μείνει;

Πουθενά

Που πάμε;

Όπου δεν εχει σοβάδες 

καφοτσιγαρο #79

Καλημέρα λέει, για να το λέει δεν μπορεί, έτσι θα είναι. 

Είναι ωραίο πράγμα να γράφεις το σήμερα και σίγουρα προτιμότερο απο το να διαβάζεις το αύριο 

Πρωινος καφές και με τέτοιο αέρα οι σκέψεις σου πέφτουν πάνω σε τρικυμία και κάθε γουλιά του σκάει σαν κύμα επάνω στα χείλη. 

Πρωινό Τετάρτης, και η πόλη συνεχίζει να κοιμάται στις σελίδες ενός βιβλίου περιμένοντας τον καθένα απο μας να μπει στη γραμματοσειρα του. 

Έγραψα, δε θυμάμαι και εγω ποτε, ότι όμορφη πόλη είναι αυτη που μέσα της μπορείς να χαθεις... 

Μια καθημερινή βόλτα ανάμεσα σε χαζά κουτιά, 

περιπλάνηση σε αγάπες με μίση. 

Παρέα ποτε με τον Φάντασο και ποτε με τον Φοβητορα. 

Είναι ωραία λες, 

γιατι είσαι φτιαγμενος απο όνειρα ανθρώπων

Ανθρώπων  εκει έξω που ζουν το τόνο της φωνής, 

αναπνέουν τη χροιά της και όταν θέλουν απλα να νιώσουν, 

ανοίγουν τα ματια και ακούν προσεκτικά. 

Η φωνή είναι μαγεία ζωντανή όπως και η ανάσα που βγαίνει απο μέσα της

Έχοντας λοιπόν υπολογίσει κόμματα και τελείες, 

κάθε άνθρωπος αρχίζει εκει που τελειώνει η κάθε σελίδα με την ελπίδα της πρώτης ματιας όταν ξεκινα η επόμενη. 

Παιδιά του ήλιου και της παιδικής χαράς, 

πάνω σε κουνιες, τσουληθρες, τραμπαλες, αλλάζουμε σκηνές γέλιου μέχρι να γυρίσουμε στα του οίκου μας. 

Μια καρέκλα θα σε κρατήσει όρθιο; 

Ένα τραπέζι θα σου μιλήσει; 

Ένας καναπές θα σε χαλαρώσει; 

Ένα κρεβάτι θα σε νανουρισει; 

Ειπα κρεβάτι;!

Όσο δυνατοι κι αν είμαστε  στη ζωή στον ύπνο σου είμαστε  μόνοι. 

Εκεί αφήνεται το μυαλό σε μια κούρσα ονείρου και εφιάλτη και εμεις ανήμποροι να ακολουθήσουμε το ρυθμό βυθιζόμαστε  σε μια αγκαλιά που δε τρεχει μακρια. 

Είμαστε τόσο δυνατοί που τσαλακωνουμε σεντόνια με ένα χάδι, αλλά τόσο αδύναμοι να στρωσουμε το κρεβάτι μας το πρωί. 

Δεν μπορω να θυμηθω την έκφραση της προσθαφαιρεσης συναισθημάτων γιατι το σύνολο των δυο κάνει ένα και αγαπω τη διαίρεση γιατι πολλαπλασιάζει το συναίσθημα που δημιουργεί το αποτέλεσμα της.

Φοβάστε μια τέτοια μερα μη χαθεί η ανάμνηση; 

Μη ζειτε με αναμνήσεις..

καφοτσιγαρο #78

Φαντασου μια μέρα σαν και αυτή να περπατάς στο δρόμο ελευθερος απο σκέψεις και αγωνίες. Να κοιτάς τον άλλο στα μάτια χωρίς γυαλιά και να νιώθεις ότι είσαι ένα βήμα μπροστά απο τον ήλιο. Είναι στιγμές-τα λες και βήματα μπροστά. Εσυ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παραμείνεις φωτεινός όπως ξυπνησες το πρωί. Υπάρχει λόγος, υπάρχει αιτία αλλα πρέπει να υπάρχει και και κάτι άλλο. Κάτι σαν αυτο που ζωγραφίζει χαμόγελο χωρίς χρώματα, σαν αυτο που ακούγεται χωρίς ήχο. Για κάποιους είναι εύκολο και για μένα όμορφο και για να φτάσω εκεί που θέλω πρέπει να περάσω απο μένα 

Η ζωη μου αποτυπώνεται σε εικόνες που αγαπώ χωρίς να μπορω να αλλάξω το παραμικρό σε αυτές. Εκει βρίσκεται η μαγεία σε ότι βλέπω να ζωντανεύει μπροστα στα ματια μου και η μνήμη δε θυμάται απλα, αλλα ερωτεύεται κιόλας. Χρώματα και σκιές, ένα παζλ χειλίων λέξεων ξεδιπλώνεται μπροστα μου σαν φως ακτίνας ενός ήλιου που απλα φωτίζει πρόσωπα. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν υπάρχει αύρα η έχω πετύχει το χαμόγελο της Μόνα Λιζα.

Βρίσκομαι-στέκομαι λοιπόν άλλη μια μέρα. Ήλιος να θυμίζει το είναι μου, ζωγραφιά χαμόγελο-acid smiley. Εδω και δυο η τρία, δε θυμάμαι, λεπτά ξανά πέρασε απ´ το μυαλο μου η εικόνα του μικρού παιδιού. Έχω ακόμα τη σφεντόνα έτοιμη. Δε θυμάμαι ποτε να είπα στον εαυτο μου "θέλω να γίνω αυτο", αν και στα σχολικά μου χρόνια δηλωνες γυμναστής και εβγαζες γκομενα. Είμαι χάλια, έχω μια χαρμολυπη που με βασανίζει και τα παυσίπονα που παίρνω μόνο happyα δε τα λες. 

Έχω και κακο συνήθειο, παίζω λέει με τις "καρδιές"..εχω και τον εαυτο μου σ'εναν τοιχο.."επι καλοσύνης κρεμαμενο"

καφοτσιγαρο #77

η επιλογή

..είναι ένα μυθικό πλάσμα

στο σώμα μιας γυναίκας

η επιλογή είναι όμορφη, δεμένη με μυστικά

μυστικά βαριά, σαν κορμιά που κάνουν έρωτα καθώς περπατούν στα μονοπάτια μιας λογικής

σκοτεινής

ερωτικής

μυστήριας

και καθώς προχωράς μακριά από το συναίσθημα συναντάς το βλέμμα μιας υδρας 

η επιλογή σκοτώνει ν'αγαπα

η επιλογή μ'αγαπα

τη βρήκα σε ένα αδιέξοδο

η επιλογή αγαπά εμένα, τον κόσμο..

..όπως ο λύκος τα πρόβατα

η επιλογή σε σκοτώνει για να μη σε αφήσει να ζεις με ενοχές

η επιλογή σου δίνει το τώρα για μετά

η επιλογή δε σε αφήνει μοναχό τυχαία , 

αλλά επιλεκτικά μοναδικό σε έναν κόσμο

..που μένει στο σήμερα

..που δένει το λόγο του με κρίματα 

..που φεύγει μακριά από τον άνθρωπο 

και όσο τα αστεία θα γράφονται με λέξεις, 

τα γέλια θα είναι πάντα απλά υποθέσεις..

από επιλογή 

Όποτε δε ξέρω αν είμαι, αν ζω ή αν ξέχασα,

ξέρω μονάχα πως η επιλογή είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις..

Κορώνα ή θύματα

καφοτσιγαρο #76

Δεν ειμαστε το ιδιο

Ειμαστε όμοιοι

..και όμηροι 

Μιας κατάστασης που τη λες και ομορφιά 

Άλλος εγω 

Άλλη εσυ

Άλλος στο δικό σου εμείς

Δεν ειμαστε το ιδιο

Αλλα το κατι αλλο

..συννεφα και αρώματα 

Τσιγάρα απο χαρτιά που γλύτωσαν 

απο μια φωτια 

Δυο λεξεις

ενας μελανας χορός 

Δεν ειμαστε το ιδιο

Εισαι απ´αυτο

..που έτρεξα να κρύψω

Ενα θελω χαμένο σ'εναν κουμπαρά μπορω

Εισαι μια αρχη

Ειμαι το τελος

Και δε θυμάμαι να σε ρώτησα γιατι το "αγαπώ" ή το "μισώ" αρχίζουν απ´το ιδιο γράμμα