Η απάντηση ειναι τιποτα..
απαντώ στον εαυτό μου ως το αλλο του μισό που του κρατα μούτρα..
Δεν εχει τιποτα το ιδιαίτερο αυτή η μερα,
πέρα του οτι ειμαι ζωντανός,
οσο και ο ήλιος,
ο αριστερός του χειμώνα, που μας μελαγχολεί..
Στο τρένο το σκηνικό παραμένει το ιδιο, δεκάδες άνθρωποι πισω απο μάσκες, ανεβοκατεβαίνουν το κεφάλι για να δείξουν οτι το δάχτυλο ειναι σε πλήρη αρμονία με την οθόνη,
την κάθε οθόνη..
ακομα και τα ματια ειναι οθόνη
Μας εχει κολλήσει μια "ρετινιά"
Ωραία πραγματα,
δύσκολα αλλα υποφερτα..
Καταστάσεις ραγισμενου γυαλιού τις καλύπτει μια ασφάλεια θραυσης κρυστάλλων,
γεγονότα που μπορεί να αλλάξουν τη ζωη μας, γίνονται θεληματικα πηγουνια, περήφανα και παντα με ενα λακακι στη μεση για να κυλά το δάκρυ
Το όποιο δάκρυ καταφέρει να περάσει το φράγμα ενός χαμογελου..
Διπλα μου διαβάζουν ενα βιβλίο,
κανω παρέα,
φτιάχνω τις εικόνες του..
Ειμαι καλος στο να κανω εικόνες,
δεν ειναι ομως αγιογραφίες..
Ο πόνος στο στήθος χτεσινος, επίκαιρος,
λιγότερος σημερα,
καλυτερα σκέφτομαι..
Το βλέμμα μου συναντά έναν άνθρωπο με εφημερίδα..
παει καιρός που διάβασα εφημερίδα..
Ετσι οπως έχουν γίνει τα πραγματα, θεωρώ τους δημοσιογράφους ως συγγραφείς νεκρολογιων που μας ετοιμάζουν το ταξίδι στο πάτο..
Αν θυμάμαι καλα,
η τελευταία φορα που διάβασα εφημερίδα, είχε το "αγαπη ειναι.." δυο τρεις σελίδες πριν το τέλος
..βγήκαμε απο το τούνελ,
κάθε ενας πιάνει μια στάση,
η μαιτρ αναγγέλλει τα τραπέζια,
οι άνθρωποι κρατούν γερά τα οποία προσωπικά έχουν,
και γω σηκώνω το βλέμμα μου κάθε τρεις και λιγο για να κοιτάξω πάνω απο τον αριστερό μου ώμο..
απο εκει ακούω,
εκει σκέφτομαι,
εκει γερνω το κεφάλι μου
Ο δεξιός δεν ακούει, απλά συμπληρώνει την εικόνα..
Ενα "ευχαριστω" ακούστηκε απο τα ηχεία στο βαγόνι και ήθελα να το μοιραστώ μαζι σας
