καφοτσιγαρο #53

να πούμε ποσο όμορφος είναι ο κόσμος απόψε με τέτοια ζέστη, 

περιμένουν όλοι το ρομαντισμο σ'ενα κομμάτι σέλινο πάνω στον αστραφτερό απο fairy tales δίσκο.. 

με πειράζει η ζέστη, 

τα ρούχα μου, 

τα θέλω μου, 

το μουσι που εχω πέντε μέρες να ξυρισω και η θήκη του καπνού που μυρίζει χάδια..

φεύγει ο κόσμος, 

κάνει το αντίστροφο ταξίδι της πεταλούδας, 

απο το στομάχι στο πίσω μέρος του μυαλού, 

καλοκαίρι γαματο, 

όμορφα κρεμασμένο, 

αιώρα ανάμεσα στη σκυλα ζωή και τη χαρυβδη στιγμή..

θα πέσουμε πάνω της, και οταν θα σηκωθούμε θάναι Δευτέρα, 

και βάζω στοίχημα γιαυτό.-

περπάτησα πάλι στο δρόμο, 

δε βρήκα μια εικόνα με χρώματα, 

λυχνάρια μόνο πεταμένα, 

μπουκάλια προσμονής και μια πυθια μαστουρωμένη απο ζέστη και ντίζελ να κάνει πιάτσα στο κέντρο..

εκείνη τη στιγμή με ρώτησα "ποσο δυσκολο πια;"

..απάντηση δεν πήρα, 

είτε γιατι δε φώναξα, είτε γιατι δε ρώτησα κάποιον..και ποιον να ρωτήσω;

πέρασαν άνθρωποι δίπλα μου σήμερα, 

βρωμαγε η ανάσα μου πίκρα, 

τα ρούχα μου καπνό, 

το βλέμμα μου μίσος, 

τα χέρια μου προσπαθούσαν να χαϊδέψουν ενα τσιγάρο, 

τρέμανε όμως..όπως αυτά του παρθένου παλιά στο μπουρδελο της γαβριελας..

Κάτι πήγα να πω στην τελική..και έκανα κάτι άλλο, 

μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημάδια. 

Σημασία έχει η στιγμή, 

η ώρα που δεν περνά πάνω απο κανέναν..

η χειρότερη ώρα στον καλύτερο άνθρωπο.

Δε γελιέμαι , 

ειμαι ο χειρότερος, ετσι λένε, ετσι γελιέμαι..

συμβιβάζομαι με το επαγγελματιας απο ανθρώπους που έχουν ξεγράψει τον εαυτό τους απο χειρόγραφα μπλοκ αποδείξεων..

Ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει το just to let you know των cultured pearls ανοιχτούς στο σπιτι..

μέχρι να γυρίσω, είχα πάλι καεί..

σσσσσς..

..ξεκίνησα να γράψω μια αράδα λέξεις, 

συμπλήρωσα δυο χαρτιά με άτακτους χαρακτηρες, 

χαράμισα 21 γραμμάτια μελάνι για να δώσω ζωή στο χαρτί 

πατάω πάνω σε σκόρπια δάκρυα, 

δε καθάρισα χτες και σήμερα έκλαψα έξω, 

σκούπισα τα χείλη μου πάνω στο γύρο του θανάτου μιας βότκας, 

σε ποτήρι διάφανο,

αψεγάδιαστο, 

σκληρό,

λογικό, 

με όνομα..

έμεινε η γλύκα ενός βλέμματος καθώς έπαιρνα ρέστα απο τα μπορώ μου..

..δέκα θέλω και κάτι ψιλά 

τασάκι με χρυσόψαρα-αποτσίγαρα 

(καφοτσιγαρα βουτηγμένα στο δενμουφτανει)

καφοτσιγαρο #52

είναι από κεινες τις μέρες που ξεκινούν καλά και τελειώνουν καλύτερα από φαντάρο σε μπουρδελο 

η πόλη έβαλε τα μαύρα ματια της, 

νύχτα, 

η ερωμένη του μυαλού..

Το κενό ανάμεσα στο εγώ και το όνειρο..

-σκέψη-

(πως με γοητεύει η απέναντι πολυκατοικία, κορμί γυναίκας-ερωμένης αθώα νέας σε μένα και το άγχος της πραγματικότητας..ναι, η εκκλησία είναι αγχωτικη

Πόσο μάλλον οι παπάδες-κάτοικοι του μικρού γαλατικου ναού

φοβούνται τον τρούλο πάνω απτά κεφαλιά τους

Θα πέσει; 

Δε θα πέσει; 

Η σκέψη τους πνίγει

Τους "σηκώνεται" η πίστη απ'την αγωνία..

αλλά δεν είναι ροκ σταρ για να γίνουν θεοί)

-τέλος σκέψης-

είπα θεοί; 

Δαίμονες φωνάζουν στην πλατεία, 

είναι αργά, οι φωνές πληθαίνουν, 

Γίνονται μικρές πυγολαμπιδες με γνώμη..

- παύση -

Μια τζουρα

Δυο τζουρες

Μια καλή

Μια ανάποδη όπως το συρματόπλεγμα..

Γράφω

Συνεχίζω

Να 

Κάνω

Έρωτα

Μόνος

Καθαρός από αλκοόλ

Βρώμικος από σκέψεις

Καθαρός από ναρκωτικά 

Βρώμικος από σχέσεις

καθαρίζω τ'αυτια μου με λίγο nothin matters/tricky

βγάζω δάκρυα, 

ουρλιαζουν οι φωνές, 

πονάνε, 

τι δεν καταλαβαίνεις 

..Κυλούν τα δάκρυα ανάμεσα στα δάχτυλα μου και την οθόνη του έξυπνου εγώ μου, 

χείμαρρος γραμμάτων, 

Σαν αγγίξεις μια κρύα οθόνη, 

σαν ανοίξεις τον άγνωστο χαρακτήρα 

Πάμε για το επόμενο

χαϊδεύω ενα τσιγαρο, 

ζωγραφίζω Άγιους, 

πιάνω το σβερκο μου με ονόματα αστεριών σε κάθε δάχτυλο

..η παλάμη μου αρνείται, 

Δε θέλει να γυρίσει σε μένα

δώσε άκυρο, 

Οχι δε φτάνει, 

wash my soul (νότα)

Πονάω τον εαυτό μου

αυτόν που τρως 

αυτόν που ζητάς

αυτόν που σ'ανηκει

αυτόν που το τέλος του γράφεται με άλφα κεφάλαιο..

Με περιμένει η ζωή στη μια γωνία, στρίβω σαυτη http://youtu.be/E3R_3h6zQEs

καφοτσιγαρο #51

..αποφάσισαν οι άνθρωποι

να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους

χωρίς όπλα. 

χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα 

και διάλεξαν δυο λέξεις.

οι πρώτοι πήραν την αγάπη, 

οι δεύτεροι το μίσος. 

στήθηκαν στα 30 μέτρα, 

κοιταχτηκαν στα ματιά, 

και άρχισαν να προχωρούν 

κατα μέτωπο. 

φτάνοντας σε απόσταση

αναπνοής, 

κάποιος απ'το μίσος

φίλησε έναν απ'την

αγάπη..

"προδοσία", φώναξαν

όλοι μαζί. 

*τι μας ενώνει λοιπόν;

καφοτσιγαρο #50

Παρασκευή, 

..η μερα

Το καθε παράθυρο αυτής της πόλης ειναι μια κλειδαρότρυπα στην παράνοια. 

Ενα τετράγωνο της λογικής, 

υπερυψωμένο απο το εγω, 

δείχνοντας το εμεις, 

χωριά ομως..οχι μαζι 

Το ζητούμενο τελικα ειναι το μαζι, 

αυτο..

Δεν υπαρχει, 

ουτε υπήρξε, 

ουτε θα βγει νεα σαιζον του. 

χωρίστηκε απο τον ιδιο τον ανθρωπο με τη γέννηση του, 

το εκανε δικο του προσπαθώντας να τιθασεύσει την οργή του, 

και τελος..

το άφησε στην άκρη ενός τσιγάρου που καιγεται, 

αλλα δεν παίρνει φωτια. 

Περνα η ωρα, 

περνούν τα χρονια, 

Χωρις στάσεις..

Προσπερασεις απο τον δεξι ώμο

ανόητες, 

επικίνδυνες, 

ζωτικές..

ολα μαζι με το τωρα, λιώνουν κατω απο τον ξοδευμενο με δικα μας θελω ηλιο, 

λιωνουμε και μεις, 

και καπου εκει ολοι τυχαία χανόμαστε, ολοι τυχαία γνωριζόμαστε, και όλος  τυχαία ενωνομαστε.

Μας λένε άτυχους..