καφοτσιγαρο #79

Καλημέρα λέει, για να το λέει δεν μπορεί, έτσι θα είναι. 

Είναι ωραίο πράγμα να γράφεις το σήμερα και σίγουρα προτιμότερο απο το να διαβάζεις το αύριο 

Πρωινος καφές και με τέτοιο αέρα οι σκέψεις σου πέφτουν πάνω σε τρικυμία και κάθε γουλιά του σκάει σαν κύμα επάνω στα χείλη. 

Πρωινό Τετάρτης, και η πόλη συνεχίζει να κοιμάται στις σελίδες ενός βιβλίου περιμένοντας τον καθένα απο μας να μπει στη γραμματοσειρα του. 

Έγραψα, δε θυμάμαι και εγω ποτε, ότι όμορφη πόλη είναι αυτη που μέσα της μπορείς να χαθεις... 

Μια καθημερινή βόλτα ανάμεσα σε χαζά κουτιά, 

περιπλάνηση σε αγάπες με μίση. 

Παρέα ποτε με τον Φάντασο και ποτε με τον Φοβητορα. 

Είναι ωραία λες, 

γιατι είσαι φτιαγμενος απο όνειρα ανθρώπων

Ανθρώπων  εκει έξω που ζουν το τόνο της φωνής, 

αναπνέουν τη χροιά της και όταν θέλουν απλα να νιώσουν, 

ανοίγουν τα ματια και ακούν προσεκτικά. 

Η φωνή είναι μαγεία ζωντανή όπως και η ανάσα που βγαίνει απο μέσα της

Έχοντας λοιπόν υπολογίσει κόμματα και τελείες, 

κάθε άνθρωπος αρχίζει εκει που τελειώνει η κάθε σελίδα με την ελπίδα της πρώτης ματιας όταν ξεκινα η επόμενη. 

Παιδιά του ήλιου και της παιδικής χαράς, 

πάνω σε κουνιες, τσουληθρες, τραμπαλες, αλλάζουμε σκηνές γέλιου μέχρι να γυρίσουμε στα του οίκου μας. 

Μια καρέκλα θα σε κρατήσει όρθιο; 

Ένα τραπέζι θα σου μιλήσει; 

Ένας καναπές θα σε χαλαρώσει; 

Ένα κρεβάτι θα σε νανουρισει; 

Ειπα κρεβάτι;!

Όσο δυνατοι κι αν είμαστε  στη ζωή στον ύπνο σου είμαστε  μόνοι. 

Εκεί αφήνεται το μυαλό σε μια κούρσα ονείρου και εφιάλτη και εμεις ανήμποροι να ακολουθήσουμε το ρυθμό βυθιζόμαστε  σε μια αγκαλιά που δε τρεχει μακρια. 

Είμαστε τόσο δυνατοί που τσαλακωνουμε σεντόνια με ένα χάδι, αλλά τόσο αδύναμοι να στρωσουμε το κρεβάτι μας το πρωί. 

Δεν μπορω να θυμηθω την έκφραση της προσθαφαιρεσης συναισθημάτων γιατι το σύνολο των δυο κάνει ένα και αγαπω τη διαίρεση γιατι πολλαπλασιάζει το συναίσθημα που δημιουργεί το αποτέλεσμα της.

Φοβάστε μια τέτοια μερα μη χαθεί η ανάμνηση; 

Μη ζειτε με αναμνήσεις..

καφοτσιγαρο #78

Φαντασου μια μέρα σαν και αυτή να περπατάς στο δρόμο ελευθερος απο σκέψεις και αγωνίες. Να κοιτάς τον άλλο στα μάτια χωρίς γυαλιά και να νιώθεις ότι είσαι ένα βήμα μπροστά απο τον ήλιο. Είναι στιγμές-τα λες και βήματα μπροστά. Εσυ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παραμείνεις φωτεινός όπως ξυπνησες το πρωί. Υπάρχει λόγος, υπάρχει αιτία αλλα πρέπει να υπάρχει και και κάτι άλλο. Κάτι σαν αυτο που ζωγραφίζει χαμόγελο χωρίς χρώματα, σαν αυτο που ακούγεται χωρίς ήχο. Για κάποιους είναι εύκολο και για μένα όμορφο και για να φτάσω εκεί που θέλω πρέπει να περάσω απο μένα 

Η ζωη μου αποτυπώνεται σε εικόνες που αγαπώ χωρίς να μπορω να αλλάξω το παραμικρό σε αυτές. Εκει βρίσκεται η μαγεία σε ότι βλέπω να ζωντανεύει μπροστα στα ματια μου και η μνήμη δε θυμάται απλα, αλλα ερωτεύεται κιόλας. Χρώματα και σκιές, ένα παζλ χειλίων λέξεων ξεδιπλώνεται μπροστα μου σαν φως ακτίνας ενός ήλιου που απλα φωτίζει πρόσωπα. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν υπάρχει αύρα η έχω πετύχει το χαμόγελο της Μόνα Λιζα.

Βρίσκομαι-στέκομαι λοιπόν άλλη μια μέρα. Ήλιος να θυμίζει το είναι μου, ζωγραφιά χαμόγελο-acid smiley. Εδω και δυο η τρία, δε θυμάμαι, λεπτά ξανά πέρασε απ´ το μυαλο μου η εικόνα του μικρού παιδιού. Έχω ακόμα τη σφεντόνα έτοιμη. Δε θυμάμαι ποτε να είπα στον εαυτο μου "θέλω να γίνω αυτο", αν και στα σχολικά μου χρόνια δηλωνες γυμναστής και εβγαζες γκομενα. Είμαι χάλια, έχω μια χαρμολυπη που με βασανίζει και τα παυσίπονα που παίρνω μόνο happyα δε τα λες. 

Έχω και κακο συνήθειο, παίζω λέει με τις "καρδιές"..εχω και τον εαυτο μου σ'εναν τοιχο.."επι καλοσύνης κρεμαμενο"

καφοτσιγαρο #77

η επιλογή

..είναι ένα μυθικό πλάσμα

στο σώμα μιας γυναίκας

η επιλογή είναι όμορφη, δεμένη με μυστικά

μυστικά βαριά, σαν κορμιά που κάνουν έρωτα καθώς περπατούν στα μονοπάτια μιας λογικής

σκοτεινής

ερωτικής

μυστήριας

και καθώς προχωράς μακριά από το συναίσθημα συναντάς το βλέμμα μιας υδρας 

η επιλογή σκοτώνει ν'αγαπα

η επιλογή μ'αγαπα

τη βρήκα σε ένα αδιέξοδο

η επιλογή αγαπά εμένα, τον κόσμο..

..όπως ο λύκος τα πρόβατα

η επιλογή σε σκοτώνει για να μη σε αφήσει να ζεις με ενοχές

η επιλογή σου δίνει το τώρα για μετά

η επιλογή δε σε αφήνει μοναχό τυχαία , 

αλλά επιλεκτικά μοναδικό σε έναν κόσμο

..που μένει στο σήμερα

..που δένει το λόγο του με κρίματα 

..που φεύγει μακριά από τον άνθρωπο 

και όσο τα αστεία θα γράφονται με λέξεις, 

τα γέλια θα είναι πάντα απλά υποθέσεις..

από επιλογή 

Όποτε δε ξέρω αν είμαι, αν ζω ή αν ξέχασα,

ξέρω μονάχα πως η επιλογή είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις..

Κορώνα ή θύματα

καφοτσιγαρο #76

Δεν ειμαστε το ιδιο

Ειμαστε όμοιοι

..και όμηροι 

Μιας κατάστασης που τη λες και ομορφιά 

Άλλος εγω 

Άλλη εσυ

Άλλος στο δικό σου εμείς

Δεν ειμαστε το ιδιο

Αλλα το κατι αλλο

..συννεφα και αρώματα 

Τσιγάρα απο χαρτιά που γλύτωσαν 

απο μια φωτια 

Δυο λεξεις

ενας μελανας χορός 

Δεν ειμαστε το ιδιο

Εισαι απ´αυτο

..που έτρεξα να κρύψω

Ενα θελω χαμένο σ'εναν κουμπαρά μπορω

Εισαι μια αρχη

Ειμαι το τελος

Και δε θυμάμαι να σε ρώτησα γιατι το "αγαπώ" ή το "μισώ" αρχίζουν απ´το ιδιο γράμμα 

#75

"Η αλήθεια και η ελευθερία είναι απαιτητικές ερωμένες, γι’ αυτό και έχουν λίγους εραστές"

Αυτο έγραψε ο Καμύ πριν χρονια και τρεις γουλιές βαλπολιτσελα μετα, 

βάζω  με το μυαλό μου την ελευθερία σαν ερημιά και την αλήθεια, βροχή να τη σκεπάσει

Δε ξερω γιατι, 

ούτε με νοιάζει

Το μόνο που σκέφτομαι ειναι οτι οσο και να βρεχει, 

όλη αυτη η ερημιά μαζευει μεσα σου και γινεται ίσκιος 

Ενας ίσκιος ορατός, 

μικρος στο μαύρο, 

τεράστιος στο άσπρο της χαράς

Λιγοστεύει η αλήθεια, οσο κι αν η ελευθερία περισσεύει..

Σταματάω λιγο, και κοιταζω το τετράδιο μου

/"..ειπώθηκε μια καλημερα στο πάτημα μιας σκιάς κι ενα συγνώμη δε το θελα προς απάντηση της πισω στο δρομο/

/Ειναι λογικό ή μου φαίνεται, οτι στον παράδεισο που ζουμε δεν υπάρχουν μηλιές να πέσει κατω η αμαρτία../

/μόνο ωραίες γυψοσανίδες που αποτυπώνουν τον πειρασμό στο βλέμμα μας"/

Το ξερω, 

ειναι παράλογο το κενο που άφησα αναμεσα στη σκέψη του Καμύ και το δικό μου κάψιμο..

μπορει ομως αυτη η σκιά να δέσει βροχές και ερήμους με μια γραμμή;

Να εχει δυο ερωμένες;

Δύσκολο για τον καθε εραστή της σκιας, 

σχεδόν ανυπόφορο

Τοσο οσο και το ερώτημα

_Πως μπορεις να βρεχεις ερήμους οσο η σκιά σου κοιμάται στο δρομο;_

#74

Δε γνωρίζω απο επιθυμίες 

Και απο πλάνες, προτιμώ αυτη του χεριού μου

Κάποιοι λενε οτι το πιο σημαντικό ρήμα ειναι το "θελω"

Δικη τους θεωρία 

Το πιο "χρηστικό" ειναι

Δικη μου διαπίστωση

Δε σκέφτομαι πια τα "θελω"

Δεν μπορω

Σκέφτομαι γράμματα

Πολλά, σπρώχνονται να βγουν μόνα τους

Ίσως

Μακάρι δηλαδή

Πλάνη η επιθυμία του άλλου-αλλιως το θελω που του χρωστάς

Εγω αγαπώ να διασκεδάζω τον εαυτό μου

Κι ας μη μου αρέσει η παράσταση που παίζω 

Αυτη βρήκα 

Εχει και χειρότερες θαρρω 

Ειμαι πολυ μεγάλος για ολα αυτά

Νιωθω γερος

Με οτι μου έμεινε

Ενα βλέμμα χαζό

Χάζευα τη σκιά μου, χαϊδεύοντας μια σκέψη να καπνίσω

Ήταν ομορφη και σκοτεινή

Ήταν δίπλα ομορφη κι εγω δίπλα της ζωντανός 

μες την ασχήμια της ψυχής μου

Σκέφτομαι τους πρίγκηπες 

Οτι αγαπώ 

Με γεμίζει η έλλειψη τους.. 

..τα υπόλοιπα ειναι σιωπή 

καφοτσιγαρο #73

οι πρώτες κλωστές εμφανίστηκαν στις σελίδες μου

Ειναι παράλογο το κενο που αφήνουν

Συμβατό με το εξω απο μενα, 

το μακρια απο μενα

Το ετσι

Μια γραμμή, 

μια στροφή

Απο το αόριστο στη γη

Βιδωμένος στη σκέψη οτι τα πράγματα εχουν αλλάξει 

Τέρατα και τρέλα σημεία

Βόλτες που κινούν τη φαντασία, στροβιλιζουν την πραγματικότητα 

Δικη σας και δικη μου

Άρχοντας, ετσι νομίζεται

Δούλος, ετσι ειναι

Όπως και να εχει

Πάμε παλι στις κλωστές..αναμεσα σε δυο σελίδες όνειρα

Ανεμη απο σκοτούρες

Ιστός απο φόβους

Άστο

Μεινε εδω

Μαζί μου

Μεχρι να φτάσει το μελάνι στο κόκκαλο

Μεχρι να φανεί πληγή απο λάθος

στη μαύρη τούτη γραμμή

Άστο

Φέρε μια βόλτα

και σκούπισε απλά τις λεξεις γύρω γύρω να'ναι τέλειες 

καφοτσιγαρο #72

Ετσι όπως σε βλεπω , δε φαίνεται κατι

Γελάς ομως..

..αλλα πρεπει και να μιλάς 

πρεπει να πείσεις τον εαυτό σου οτι ζεις το τέλειο πλάνο

αυτο που θα σου αφήσει ενα σημάδι στο χρονο που γυρνάει στις τζουρες σου

σημαδέυεις τη νιότη

μερα και νύχτα 

καμια σημασία, 

σημασία θα χει οταν αποκτήσει νόημα 

και οι σκέψεις-παραγγελιάς μαγκιές, 

χτυπάνε παλαμάκια στο παιδί που χορεύει την πρωτη ζεμπεκιά

άντρες-χέρια

γυναικες-λουλούδια 

ξεκινάς να σκουπίζεις την πιστα μπροστα σου όπως ζεις

απο τ'ακρα

ζητάς νερο για τη φωτια

πίνεις το νερο 

το ποτήρι ειναι άθικτο ή σπασμένο;

Εχει σημασία; 

Δεν κρατάς τιποτα γεμάτο 

Ακομα και το άδειο, το κενο ειναι βαρύ 

κοιμάσαι με κορινες, 

δε θες να παρκάρουν εφιάλτες στο κρεβάτι σου

κοιμάσαι με ανθρώπους που γράφουν στο κορμί σου κατι αξιόλογο 

ή διαβάζουν στα ματια σου κατι που αξίζει μεχρι τέλους 

μετα απο μια τζούρα καφε..να σου πω τη μοίρα του κόσμου

Καμια

μετα απο μια τζούρα τσιγάρο..να σου πω που φτάσαμε

Πουθενά 

Ειμαστε φτιαγμένοι για όμορφα πράγματα

Για μεγάλα προβλήματα 

Για μεγάλα κενά 

Ειμαστε φτιαγμένοι για μαύρα πουκάμισα

καφοτσιγαρο #71

Μερα που βρηκα, νυχτα που ξόδεψα

Καλημέρα και καλο βόλι

Ίσως πετύχει και μενα

Ίσως μου ξεφύγει

Δε ξερω, αυτο ειναι μάταιο

Ίσως και όμορφο

Καλημέρα, πανω απ'ολα και πρωτα απ'ολα, η δυναμη 

Να συνεχίσω

Τι θα δω;

Νιωθω ακομα ζεστός απτο σκοτάδι

Ξυπνησα

Βαριέμαι αναρωτιέμαι

Το τραπεζι λευκό με τον καφε να σχηματίζει κύκλους ζωης

Ο ήλιος πέφτει ξερός στο χορτάρι

Το νερο διπλα του αμήχανα φλύαρο

Τσιγαρο

Διάλειμμα 

Ξεχάνομαι μαζι με τις ιστορίες που καίνε μεσα απο τα ματια μου

Μυρίζει καμμένο

Πρωι μεσημέρι βραδυ

Ισοποσα διαστηματα

Ανάμεσα στην καρδια και το μυαλο

Στο δήθεν, στο ζαμέ

Ξεχάνομαι

Μπορω και μονος μου να προσφέρω την πίστη που χρειάζομαι 

Μπορω να σκεφτώ;

Μπορω να μπορω;

Ο άνθρωπος εχω δυο πόλους, τη ψυχή μου και τη ζωη μου

Δίνω σημασια στη ζωη για να στείλω την ψυχή μιυ στο διάολο 

Ή να δωσω βάση στη ψυχή για μια ζωη επαιτη;

Δίνω τόπο στη ζωη για να βρει η ψυχή μου παράδεισο με αντιπαροχή 

Ή να δωσω στη ψυχή μου χρονο για να τσιλιμπουρδιζει η ζωη με στιγμες; 

Θα με δωσω και θα αφήσω τους άλλους να ενδώσουν..

καφοτσιγαρο #70

Γιατι κοιτάμε και δε ρωτάμε

οταν οι λέξεις ειναι άγνωστες, εμεις γελάμε

Γιατι ζητάμε και δε θυμαμαι

οταν οι πράξεις ειναι δρόμοι του που παμε

Να μιλας άνθρωπε για να θυμασαι

Να ακούς άνθρωπε για να ξεχνιεσαι

Να ζητάς άνθρωπο για να φοβάσαι

Να πονας άνθρωπο για να φχαριστιεσαι

Μη ξεχνάς το χέρι βα το φοράς στη μεση και το πόδι στην πλάτη

Ειναι το τωρα άνθρωπε άδειο, πολη του Αυγούστου 

Και το μετα του δύσκολο

Να θυμασαι αυτόν που σου πε άνθρωπε οτι ολα ειν'ενταξει, οτι του ξέφυγε μια φράση

..του'πεσε ενα γιατι

Το "σημερα και τωρα" πέρασαν σε φάση "ολα ή τιποτα"

Ειναι το γιατι που κάποιος φύτεψε σε μια άσφαλτο

Ενα ρημαδι σωθικο δε φτανει

Ειναι η ζωη ωραία άνθρωπε να το θυμασαι, οσο υπάρχει λεμοναδα

..και μια πουτανα λεμονοκουπα να σε πετάξει μακρια 

καφοτσιγαρο (το) 69

..κάθεσαι και ακους τυχαία το volcano

Πίσσα-Μαυρο σκοτάδι-Τύμπανα, 

ενα ερωτικο απόσπασμα 

Φέρνεις με το μυαλό σου τον καναπε κατω απ'το κορμί σου,

ενα μπουκάλι βότκα, καπνούς και τσιγάρα να κάνουν έρωτα μαζί σου

Κοιτάς απεναντι ενα ρολόι στιγμής..

Μετράει ανάσες, 

Σπέρνει αναμονές

Θερίζει χωρισμούς

Η γλώσσα σου, πατάκι καθε θελω που σκουπίζει τα πόδια του πριν σφηνωθεί στο μυαλό σου

Βγάζεις ενα χαρτί

Πίνεις μια γουλιά

Θεριευεις, χαιδευεσαι, τραβιέσαι

Σπας τα νεύρα με μια κλωτσιά στο ποτήρι σου

Η τηλεόραση αναβοσβήνει τρομαγμένη

Νιώθεις την έλξη να χώνει νύχια στην πλάτη σου

Δε θες να φύγεις 

Δε θες να ξεφύγεις

Διακτινίζεται η απόσταση σ'ενα κορμί και συ σφίγγεις στην αγκαλιά σου τη ματιά που εχεις στην κορυφή, στον τελειωμό, τον χαμό 

Ανοίγεις..

..την αγκαλιά σου και μαζεύεις σκουπίδια απο τα ματια σου

Δε ξερεις

Που βρίσκεσαι 

Να

Θες μόνο να φτάσεις στα συννεφα

Εχεις νιώσει ποτε τοσο μονος;

Όπως λίγοι..

Ολοι..

Εχεις μυστικά;

Γαμησε τα!

Εχεις όνειρα;

Βίασε τα!

Εχεις ενοχές;

Σκότωσε τες

Κανεις δεν μπορει να ξημερώσει μαζί σου

Κανεις δεν μπορει να κοιμηθεί οσο σε ονειρεύεται 

Στερνή μου..φρίκη, με βρήκες πρώτο

..τωρα πρεπει να με περάσεις 

καφοτσιγαρο #68

Τεσσερισήμισι 

Πως πέρασαν ετσι δυόμιση μήνες;

Πολλές φορές ο χρόνος παίζει παιχνίδια με τη παρτη σου, που δεν μπορεις να φανταστείς ούτε στα πιο τρέλα σου όνειρα

Θεσσαλονικη

Δουλεια

Καθε δεκαπέντε αθηνα

Δουλεύω για να μετακινούμαι

Μετακινούμαι για να ζω

Ζω για να πληρώνω

Πληρώνω για να εχω το κεφαλι μου εξω απο το νερο

Πολλές φορές πνίγομαι

Πνίγομαι στις σκέψεις που κάνω

Στο ποσο λίγος εχω καταλήξει, σε ολα αυτά που ειχα, που έχασα, που ξόδεψα, που νοιάστηκα και παλι έχασα

Δυόμισι μήνες και κάμποσα πακέτα μετα, εδω

Μαρεσει..

Τι μαρεσει;

Μαρεσει που ειμαι μακρια απο τη νέμεση

Που ειμαι μονος μου αναμεσα σε τοσο κόσμο

Ζω μακρια απο πειρασμούς, μεσα στην πόλη πειρασμό

Αλλο ενα στοίχημα που εβαλα με μενα και κερδίζω

Δουλεύω δωδεκάωρα

Δεν ξερω νύχτα, τα χέρια μου δεν εχουν αγκαλιάσει το κεφαλι μου σε καμια μπάρα

Καφε δουλεια και ύπνο

Τιποτα αλλο

Αρκετό ομως κατι αλλο

Μου λείπουν πράγματα

Μου λείπουν οι πρίγκηπες

Ξερω

Και μονότονα

Οχι περίπλοκα

Οχι δύσκολα

Οχι υποσχετικές

Οχι ξεπέτες

Αράζω και τα αυγά μου μεγαλώνουν

Περνάω καλα χωρις γουάου

Κανένα τσεκ ιν στο μυαλό μου, πολλά τσεκ αουτ στα παπούτσια μου 

Φλερτάρω με το άγνωστο, με ενα τροπο μονότονο, ξερω οτι μπορω να μη θελω

Δεν μαγαπαω 

Και δω στην άλλη άκρη εχω μισήσει οτι εχω περασει ως τωρα 

Ακροβατώντας αναμεσα στο με μισώ και δεν μαγαπω ίσως καταφέρω κάποια στιγμη να πέσω στο κενο που εχω μεσα μου και να το γεμίσω 

Να συγχωρήσω στον εαυτό μου τη φυγή

Να συγχωρήσω στον εαυτό μου την ντροπή

Να συγχωρήσω στον εαυτό μου το είδωλο που βλεπω στον καθρέφτη

Οποιος βαρέθηκε να σκοτώνει αγαπητικους γεννηθηκε για να ζωντανεύει εφιάλτες

Και εχω ανάγκη ενα τσιγάρο ακομα και μια γουλιά κέφι 

Εχω ανάγκη απο άλλους ήχους απ'αυτους που ζουνε γύρω μου

Γενναίος, θαρραλέος ή αδίστακτος.. όπως και ναχει, ακούγομαι απο μεσα τους

Μια τζούρα με το αριστερό και το φδεξι τυπώνει

Θελω να πιστέψω οτι μια μερα θα πετάξω ολα όσα με σημαδεύουν

Με κάνουν στόχο

Δε ξερω πως γινεται, ίσως φαίνομαι και δεν ειμαι

Ίσως γίνομαι και δε σβήνονται 

Σιγουρα δε γεννήθηκα για να παραπονιέμαι 

Άντεξα και αντέχω

Αγάπησα και δόξασα κάνοντας έρωτα πανω στους σταυρούς που κοιμήθηκα

Αποκοιμήθηκα εκει, και έρχονταν κάποια "για παντα" και άφηναν κορμί και ψυχή δίπλα μου να πάρουν μια ανασα

Να κλέψουν μια ματια, αντε δυο..

Και γω να τα βλεπω ολα αυτά

Περήφανος πιστός καβλαδωρος

Η αρχαιότερη μαύρη εργασία δίπλα στο αρχαιότερο επάγγελμα

Σταματάω εδω..

Για να προχωρήσω στο ίσως ειναι μάταιο.

καφοτσιγαρο #67

Άλλη μια μερα για το γενέθλιο μήνα

Άλλη μια μερα για τον μήνα της αναστασης

Άλλη μια μερα με το ενα πόδι μεσα εξω στο μπουρδελο

Ωραία μερα, ωραία μέρη

Ολα καλα, ζήσαμε να το δούμε κι αυτο

Μαζί με τους άλλους, μακρια απο αυτούς που θέλουν, 

αλλα δεν μπορούν να μας καταλάβουν

Κοντα σε αυτούς που νιώθουν άβολα με τη σιγή, 

υπερβολικά ανήσυχοι άνθρωποι, 

σαλιγκάρια του ηλίου

Ποτε θα κλείσουμε σαιζόν στην τηλεόραση, 

ποτε θα βγάλουμε τα καλοκαιρινά αγαθά, 

ποτε θα γίνουμε μαύροι για να ταιριάζουμε με το σκοτάδι που ζουμε

Θα χαμογελαμε στα σκοτάδια, 

θα γνωριζόμαστε σα γαϊδούρια απο τα δόντια τη νύχτα, 

μια θα γελάμε,

μια θα πίνουμε

Θα κοιμόμαστε με δελτίο, 

θα ξυπνάμε με αντίο

Θα ρίξουμε κέρματα, 

θα πιάσουμε γωνιές, 

θα αστράφτουν οι φωτογραφίες μας ζωάρα

Θα γίνουμε μάγκες στα δύσκολα χρονια της ζέστης 

Θα ιδρώνει το αυτί μας με κολλημενο το θελω γραμμένο με 140 χαρακτηρες

Θα ιδρώνει το βρακι μας απο ευχαρίστηση, 

απο συγκίνηση, 

απο ακράτεια

Δε κρατιόμαστε, 

απλά βαριόμαστε να κυκλοφορούμε με χειμωνιάτικα ονόματα

Τόπο στα θερινά, 

τα ζεστά, 

τα λίγα, 

τα απαραίτητα

Τα οσο χρειάζεται, 

για οσο ειναι σκληρά

Υγρά

Δυνατά

Και παλι φοίνικες τα επόμενα πρωινά, να ξαναγεννιομαστε απο τις καβλες μας

Γιατι ειμαστε όμηροι και παρακαλάμε την καθε μοίρα για ενα γρήγορο

Γιατι γίναμε οτι δε λύνεται, κόβεται..

με τα κορδόνια ακομα δεμένα και πεταμένα δίπλα απο ενα κουτί προφυλακτικά 

Γιατι ειμαστε ενα μπανιο, 

πρωινό ή βραδινό

Μια ιστορία, απο αυτές που δε βάζουν για ύπνο, αλλα κοιμούνται μαζί της

Γιατι τα ίδια λέγαμε και πέρυσι, 

θαρω πως το πάχος της μύγας το επιβεβαιώνει

Ολα καλα, 

άλλοι καλυτερα, 

εγω αλλού

καφοτσιγαρο #66

Εχει εναν καιρό πραγματικό σημερα

Ετσι σκέφτομαι, καθώς η γνωστή συνήθεια, ή μια απο τις κακές παρέες, το τσιγάρο και ο καφές με βρήκαν..

Πληροφορούμαι, διαβάζω βλέπω και σκέφτομαι..

Γιατι;

Υπάρχει άραγε στιγμή στην ιστορία που ξεδιπλώνεται καθημερινά μπροστα μας, 

που νιώσαμε οτι μπορούμε να αλλάξουμε, 

ποσο μαλλον να καταλάβουμε χωρις εικόνες τι συμβαίνει; 

Κλεισμένοι σε ενα δωμάτιο με ήχους ειμαι σίγουρος οτι μόνο οι φωνές στο κεφαλι μας θα ήταν μουσική, 

ολα τα υπόλοιπα, απλά μουσικά χαλιά και λούπες που θα μας έβαζαν τρικλοποδιά σε καθε σκέψη, μακρινή ή κοντινή, ευχάριστη ή και δυσάρεστη..

αρκεί να σήκωνε το βάρος μας και να δέχονταν και μια χειραποσκευη..

Το ταξίδι πολλές φορές κρίνεται απο τον προορισμό, 

η διάθεση του ταξιδιώτη απο την υποδοχή και το αντίτιμο του εισιτηρίου απο την ανάγκη για επιστροφή

Ειμαι σε μια φάση περιπλάνησης, 

οχι αόριστης, 

σχετικά μακρινής

Ο προορισμός ειναι εκει, 

υπάρχει, 

τον βλέπω, 

τον πιστευω..

όπως πιστευω οτι και το ταξίδι αξίζει τα διαστήματα του

Σκοπός ειναι να φτάσω, 

να μεινω, 

να μη φύγω

να ζήσω

η ζωη δεν ειναι στόχος να τη σκοτώνεις μεσα στον κύκλο 

η ζωη ειναι η πραγματικότητα στα όνειρα

το μελάνι στα σχέδια 

Υπάρχουν εικόνες, 

υπάρχουν σημεία ζωής που ενώνονται με επιθυμίες, 

υπάρχουν λόγοι που προκαλούν αιτίες και υπάρχουν άνθρωποι που παντα θα σε περιμένουν όπου κι αν πας..

Απο την γωνία, 

που ειναι το πιο τρεντυ, 

μεχρι το τέρμα που ειναι το πιο αυθεντικό 

Εχω ψάξει και εχω βρει..

Η αναμονή ειναι μια στάση σκέψης

Η προσμονή ειναι ενα όχημα επιθυμίας

Η παραμονή ειναι ενας σταθμός ζωής

Πολυ Σουρεάλ..

Ο δρόμος δεν ειναι στρωμένος με ροδοπέταλα, τα τσιγάρα κάποτε τελειώνουν, αλλα εχω καραμέλες στην τσέπη..

..ΓΑΜΩ 

καφοτσιγαρο #65

Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ειναι μόνοι για να μην ειναι μόνοι..

σκέφτομαι άρα υπάρχω σαν άνθρωπος για μενα, 

οχι για τους άλλους,

εμείς όμως με ποιους ειμαστε; 

Με μας ή με τους άλλους;

Οι άλλοι παντα θα ειμαστε καθρέφτες, 

εμείς παντα θα ειμαστε είδωλα, 

οχι χρυσά, 

οχι μεγάλα

Απλά, 

μιας χρήσης, 

μιας ευχής, 

μιας συνάντησης, 

ενα βίαιο βλέμμα, 

ενα τράβηγμα του γιακά, 

μια κουβέντα στα γρήγορα, 

μια συννεφιά που ενίοτε κλαίει και βρέχει δάκρυα..

Σκέφτομαι όλους αυτούς που βρίσκονται πίσω απο τις ζωές τους για να μη τους βλέπω,

σκέφτομαι άρα μένω μονος μου, 

φανερός, 

οσο οι άλλοι κρύβονται

Αγαπημένο παιχνίδι, 

στο τελος τα φτύνεις, 

τους φτύνεις και ολοι ειναι ελεύθεροι..

Επειδή εσυ έτρεξες, 

Εσυ κρύφτηκες, 

Εσυ ελευθερωσες, 

Εσυ θα μάθεις να τα φυλάς..

Σκέφτομαι όλους αυτούς που στάζουν χολή στο πέρασμα μου, 

καλουπωνοντας τα βήματα μου και τα στέλνουν όπου υπάρχουν ακομα δρόμοι..

σκέφτομαι, 

άρα γίνομαι εμπόδιο στο διαβα τους, 

άνθρωποι τη μην και του δεν, 

ηλίθια αστεία χωρις ήχο 

Μια λούπα-λουμπα και μέσα της να χωθούν..

Σκέφτομαι αυτούς που σκέφτονται οτι δε σκέφτηκα ποτε μου,

σκέφτομαι.. 

Κοιτάζω τον καθρέφτη..

αισθάνομαι..

Εγω εδω, εγω κι εκει..

καφοτσιγαρο #64

ποτε πηγε είκοσι;

ποτε έβρεξε;

ποτε πέρασε και ποτε έφυγε η ώρα..

εξω στο δρομο πατάνε αυτοκίνητα στη Σελήνη, 

μέσα στην πόλη της σταγόνας

καθομαι, 

το καλύτερο που μπορω να κάνω, 

το λιγότερο που θελω, 

το περισσότερο που χρειάζομαι δεν ειναι εδω, 

..ειμαι κει

σημερα φτιάξαμε ενα πρόβλημα, 

το είπαμε καιρό, 

το κάναμε λύση στις ατυχίες-καθυστερήσεις-απώλειες 

και ήρθαμε στα καλα μας

αφήσαμε τα άσχημα για τους όμορφους, 

εμείς οι ωραίοι, 

οι μοναδικοί, 

οι απο καιρό καμμενοι

εισαι καλα;

καλα ειμαι

ολα καλα; 

καλα ολα

κάνω αυτο που ξερω να κάνω καλυτερα, 

χαϊδεύω ενα τσιγαρόχαρτο, 

τυλίγω τον καπνό και χορεύω για πέντε σταγόνες να το κολλήσω, 

να το ανάψω, 

να το καπνίσω, 

να στειλω ενα σύννεφο και δυο κυκλακια μερακλίδικα..

ωραία μερα σημερα, 

τι ναχε στο μυαλό της άραγε;

ποια νέα θα φέρει, 

τι παλιό θα ξεγράψει

με νοιάζει, 

δε ρωτάω, ξερω..

οτι και να έρθει θα μείνει, 

οτι και να φύγει θα ξεμείνει, 

ετσι κι αλλιως εγω ειμαι εκει..

φτιάχνω τριτο καφέ, 

ίσως και τέταρτο αργότερα, 

ίσως και να πιω κι ενα σφηνάκι να καούν τα σωθικά, 

που ποτε δε κατάλαβα γιατι τα λένε ετσι..εχω φάει πάντως πολλά, 

παλι ποτε δεν κατάλαβα γιατι μου λένε ετσι

σταμάτησε να βρέχει, 

δε ρωτάω, 

το ξερω

υπάρχουν στιγμές όπως αυτη εδω που θελω να ξεσπάσω δίνοντας αγαπη σε ενα χαρτί

να χαϊδέψω λεξεις, 

να γεμίσω τα κενά με σκέψεις 

υπάρχουν στιγμές που πιστευω, 

να όπως τωρα που περνα ενα ζευγάρι εξω απο το μαγαζι, 

οτι δεν υπάρχει το αλλο μας μισό

αλλα το καλύτερο μας εγω

το τσιγάρο τελειώνει

ο καπνός ανεβαίνει

ωραία εικόνα

εκει ψηλά..

και φτάνω στο συμπέρασμα οτι το πρόβλημα μου αυτη τη στιγμή δεν ειναι η βροχή

..αλλα η βαρύτητα 

                                                                        "fly you fools.."

Πως πέρασαν οι μερες..

Πρώτο τσιγάρο, οχι πρώτος καφές, 

πρώτη μπυρα

Όρθιος απο τις έξι, 

καθιστός εδω και δεκα λεπτά, 

ξύπνιος εδω κα μια πρωτοχρονιά, 

πρώτο φλουρί στο παραπέντε, δεύτερο ακριβώς στη μέση. 

Το φλουρί μοιράστηκε και μοίρασε..

Πως πέρασα;

Τι να σας πω..

πέταξα, 

χόρεψα, 

γυρισα και ολα αυτά σε λιγότερο απο οτι έκανε ο φογκ.. 

Η διαφορά μου με το ταξίδι του ειναι οτι αυτός κέρδισε το στοίχημα, 

εγω δεν εβαλα. 

Αυτός ερωτεύτηκε, εγω λατρεύω να φτιάχνω τσιζκεικ στις οχτώ το πρωί.. 

Αυτος ειχε εμμονή να προλάβει το χρονο, 

έγω τον άφησα να περάσει και του βάλα μια τρικλοποδιά..

Ειμαι καλα, 

μετα απο καιρό, 

βοήθησαν οι βόλτες ακούγοντας τρικη, 

το κρύο που τσιμπαγε τα μάγουλα και μου λεγε πίστεψε το, 

τα ξύλα που καιγόταν 

και ενας καναπές μισος που με ταξίδευε, 

τυλιγμένο σε μια μαύρη πετσέτα, 

γυμνό μέσα σε γνωστές μυρωδιές και γεύσεις..

Ειδα χαμόγελα, 

και ένιωσα καλα, 

ειδα ανθρώπους μετα απο καιρό και ένιωσα καλυτερα, 

μοιράστηκα πράγματα και ρουτινιάρικα έγερνα το κεφαλι μου καθε βράδυ να κοιτα τη ζωη. Τοσο απλά..

Τοσο όμορφα..

Τοσο απίστευτα, 

χωρις ατάκες, 

χωρις γαματοσυνη, 

χωρις τουπέ, 

χωρις χτυπητή (δεν ήξερε η Μαρία), 

χωρις παντσετες (κύριε διευθυντά μου), 

χωρις άγχος (ναγιασει το χερι σου ζουζου), 

χωρις κόμπλεξ (ψηλός ο κουμπάρος) 

και με ενα μεγάλο καλώς ήρθες στην παρεα (απο τους αδελφούς κοεν)

Το οτι μιλάω με κώδικες, 

δεν με κανει πονηρό, δεν εχω τα ματια παντού και δε νιωθω τιποτα απο τη μελαγχολία των εορτών, οχι..

θα έλεγα όμως οτι μοιάζω με λεχώνα, 

που γέννησε κάτι όμορφο και την εχει πιάσει αυτη,  

η κάτι σαν κατάθλιψη..

Πήγα-έζησα-γιόρτασα..ήρθα-ειδα-και αποειδα που λεν και στο χωριο μου

Μολις μαζέψω πέντε φράγκα, 

θα αγοράσω μια καινούργια πρωτοχρονιά..

σπιτι