καφοτσιγαρο #79

Καλημέρα λέει, για να το λέει δεν μπορεί, έτσι θα είναι. 

Είναι ωραίο πράγμα να γράφεις το σήμερα και σίγουρα προτιμότερο απο το να διαβάζεις το αύριο 

Πρωινος καφές και με τέτοιο αέρα οι σκέψεις σου πέφτουν πάνω σε τρικυμία και κάθε γουλιά του σκάει σαν κύμα επάνω στα χείλη. 

Πρωινό Τετάρτης, και η πόλη συνεχίζει να κοιμάται στις σελίδες ενός βιβλίου περιμένοντας τον καθένα απο μας να μπει στη γραμματοσειρα του. 

Έγραψα, δε θυμάμαι και εγω ποτε, ότι όμορφη πόλη είναι αυτη που μέσα της μπορείς να χαθεις... 

Μια καθημερινή βόλτα ανάμεσα σε χαζά κουτιά, 

περιπλάνηση σε αγάπες με μίση. 

Παρέα ποτε με τον Φάντασο και ποτε με τον Φοβητορα. 

Είναι ωραία λες, 

γιατι είσαι φτιαγμενος απο όνειρα ανθρώπων

Ανθρώπων  εκει έξω που ζουν το τόνο της φωνής, 

αναπνέουν τη χροιά της και όταν θέλουν απλα να νιώσουν, 

ανοίγουν τα ματια και ακούν προσεκτικά. 

Η φωνή είναι μαγεία ζωντανή όπως και η ανάσα που βγαίνει απο μέσα της

Έχοντας λοιπόν υπολογίσει κόμματα και τελείες, 

κάθε άνθρωπος αρχίζει εκει που τελειώνει η κάθε σελίδα με την ελπίδα της πρώτης ματιας όταν ξεκινα η επόμενη. 

Παιδιά του ήλιου και της παιδικής χαράς, 

πάνω σε κουνιες, τσουληθρες, τραμπαλες, αλλάζουμε σκηνές γέλιου μέχρι να γυρίσουμε στα του οίκου μας. 

Μια καρέκλα θα σε κρατήσει όρθιο; 

Ένα τραπέζι θα σου μιλήσει; 

Ένας καναπές θα σε χαλαρώσει; 

Ένα κρεβάτι θα σε νανουρισει; 

Ειπα κρεβάτι;!

Όσο δυνατοι κι αν είμαστε  στη ζωή στον ύπνο σου είμαστε  μόνοι. 

Εκεί αφήνεται το μυαλό σε μια κούρσα ονείρου και εφιάλτη και εμεις ανήμποροι να ακολουθήσουμε το ρυθμό βυθιζόμαστε  σε μια αγκαλιά που δε τρεχει μακρια. 

Είμαστε τόσο δυνατοί που τσαλακωνουμε σεντόνια με ένα χάδι, αλλά τόσο αδύναμοι να στρωσουμε το κρεβάτι μας το πρωί. 

Δεν μπορω να θυμηθω την έκφραση της προσθαφαιρεσης συναισθημάτων γιατι το σύνολο των δυο κάνει ένα και αγαπω τη διαίρεση γιατι πολλαπλασιάζει το συναίσθημα που δημιουργεί το αποτέλεσμα της.

Φοβάστε μια τέτοια μερα μη χαθεί η ανάμνηση; 

Μη ζειτε με αναμνήσεις..