καφοτσιγαρο #29

σκέφτομαι να αλλάξω το κουμπί του πρωινού στο τηλεκοντρολ και να το βάλω στο όφ.. 

βασικα σκέφτομαι, 

πολλα πραγματα, 

περισσότερα και απο τα ντουμανια της πυθιας.. 

ισως εξαντλώ την οποια ευφυία σε ενοχές, 

ισως χαραμίζω την οποια ηρεμία σε σκέψεις, 

το σίγουρο ειναι οτι αν δεν γραψω, 

δε θα τα πω πουθενα..

..πίσω στο τηλεκοντρολ υπάρχουν μπαταρίες, 

ενέργεια καταδικασμένη, 

κλεισμένη σε ενα μαύρο πλαίσιο, 

καλα κρυμμένο πίσω απο πολύχρωμα νούμερα και σύμβολα..

ειναι μια εικόνα που τα γράμματα δε φτάνουν τα χίλια, 

οι χαρακτήρες δεν αγγίζουν το όριο του ιδεατου εκατόνσαράντα.. 

θα αρχίσω να πατάω ενα ενα τα κουμπιά, 

χωρις να λογαριάζω τα συναισθήματα που αναμιγνύω, 

ενα ζαπινκ ανάμεσα στα άκρα που καθε μερα έρχονται ζεστά απο το φούρνο της γειτονιάς στο πίσω μέρος του κεφαλιού, στο πιάτο σύλληψης σημάτων.. 

Ενα κουμπί μπροστα, 

Δυο πίσω, 

Πάγωμα, 

Ένταση, 

Φωτεινοτητα, 

Επικεντροτητα στα σημεία, 

Αδιαφορία για τα άκρα, 

Βιβερεπερικολοζαμεντισμος του καναπε, 

Αντίρρηση στο σκηνικο, 

Γροθιά στην ερμηνεία, 

Θυμαμαι έγραφα.. 

"..μετα το θάνατο του σπαθαρη, φοβάμαι να κοιτάξω πίσω απο την τηλεοραση"

Μια απότομη κίνηση του ματιού, 

ενα τεντωμένο ποδι απο αγανάκτηση και ο κοσμος χάνεται..

μια παντοφλα, 

κατοικιδιο που λουφαζει απο φόβο κατω απο τον καναπε..

Γελαω, 

ναι γελαω, 

γιατι ειναι το δεύτερο καλύτερο πράγμα που μπορεις να κανεις με τη σκεψη, 

 σε ενα κοσμο που δεν παίρνει απο λόγια..

..μέχρι να ανάψω το επόμενο 

καφοτσιγαρο #28

"ο εαυτός μου με εκνευρίζει, 

αλλα τι να κανω..

ειναι ο εαυτός μου. 

το εγω μου με βαραίνει, 

αλλα τι να κανω..

ειναι δικο μου"

ολο αυτο μια φράση ταμπού, 

απο κεινες που δε θα τολμουσες ποτε να πετάξεις σε μια διαδήλωση κεφιού. 

ειμαι λιγο πολυ το ελάχιστο 

κλεινω πρώτα το ενα μάτι.. 

μετα το άλλο..

παλια γιατρειά για τις οφθαλμαπατες, καμια απ'αυτες για τον καρκίνο της ψυχής

η μερα που παίζει έξω ειναι αλκοολικη, 

κάθομαι πίσω στον καναπε, 

κάνοντας ενα απο κείνα τα τελευταία τσιγάρα που βγάζουν καπνούς και λένε ιστορίες. 

Λίγα λεπτα ηρεμίας, 

απο τα τρία που μας πιάνει καθημερινά υστερία.. 

τι ειναι τρία λεπτα; 

σε τι ειναι χρήσιμα; 

τι βοηθούν; 

ισως να ηταν επικυνδινα, 

ισως και να μη βοηθούσαν κανένα 

Πέρα δώθε και πάλι παρών, 

αυτη η στιγμη σε κάνει να σβήνεις κεράκια, 

πιστεύοντας οτι κάποια ευχη θα μείνει αναμμένη, 

και θα γελασεις, 

θα παίξεις, 

θα θύμωσεις, 

θα νιώσεις την τούρτα της στιγμής στα μούτρα και θα ερθει η σειρα τους να γελασουν, 

να παίξουν, 

να γευτούν την πίκρα του κοσμου μέσα απο τα δικα σου γλυκά όνειρα..

κοιτάζω κατω απο το μπαλκόνι, 

και πέρα απο το δρομο με τα ματια κλειστα, 

φυλακισμένες απο τον ηλιο λάμψεις στολίζουν το σκοτάδι μου, 

και οι ήχοι απο τα λάστιχα λουπα στη άσφαλτο της ανωνυμίας, 

η καλημέρα του κακομοίρη, 

το αντίο του επισκέπτη. 

Εκείνη η συναυλία των θέλω,  

η τελευταία που άκουσα και ένιωσα οτι 

βαριεμαι να ανοίξω τα ματια μου..

(σκέφτομαι ακόμα τον εαυτο μου Ⓐλαιβ 

στο δρομο)

..και αυτα φοβούνται να με κοιτάξουν