καφοτσιγαρο #28

"ο εαυτός μου με εκνευρίζει, 

αλλα τι να κανω..

ειναι ο εαυτός μου. 

το εγω μου με βαραίνει, 

αλλα τι να κανω..

ειναι δικο μου"

ολο αυτο μια φράση ταμπού, 

απο κεινες που δε θα τολμουσες ποτε να πετάξεις σε μια διαδήλωση κεφιού. 

ειμαι λιγο πολυ το ελάχιστο 

κλεινω πρώτα το ενα μάτι.. 

μετα το άλλο..

παλια γιατρειά για τις οφθαλμαπατες, καμια απ'αυτες για τον καρκίνο της ψυχής

η μερα που παίζει έξω ειναι αλκοολικη, 

κάθομαι πίσω στον καναπε, 

κάνοντας ενα απο κείνα τα τελευταία τσιγάρα που βγάζουν καπνούς και λένε ιστορίες. 

Λίγα λεπτα ηρεμίας, 

απο τα τρία που μας πιάνει καθημερινά υστερία.. 

τι ειναι τρία λεπτα; 

σε τι ειναι χρήσιμα; 

τι βοηθούν; 

ισως να ηταν επικυνδινα, 

ισως και να μη βοηθούσαν κανένα 

Πέρα δώθε και πάλι παρών, 

αυτη η στιγμη σε κάνει να σβήνεις κεράκια, 

πιστεύοντας οτι κάποια ευχη θα μείνει αναμμένη, 

και θα γελασεις, 

θα παίξεις, 

θα θύμωσεις, 

θα νιώσεις την τούρτα της στιγμής στα μούτρα και θα ερθει η σειρα τους να γελασουν, 

να παίξουν, 

να γευτούν την πίκρα του κοσμου μέσα απο τα δικα σου γλυκά όνειρα..

κοιτάζω κατω απο το μπαλκόνι, 

και πέρα απο το δρομο με τα ματια κλειστα, 

φυλακισμένες απο τον ηλιο λάμψεις στολίζουν το σκοτάδι μου, 

και οι ήχοι απο τα λάστιχα λουπα στη άσφαλτο της ανωνυμίας, 

η καλημέρα του κακομοίρη, 

το αντίο του επισκέπτη. 

Εκείνη η συναυλία των θέλω,  

η τελευταία που άκουσα και ένιωσα οτι 

βαριεμαι να ανοίξω τα ματια μου..

(σκέφτομαι ακόμα τον εαυτο μου Ⓐλαιβ 

στο δρομο)

..και αυτα φοβούνται να με κοιτάξουν