καφοτσιγαρο #41

(στα μικρα μπαρ του χρόνου, εχθρός το ποτήρι που ξεψυχισμένο ζήτησε αγαπη, πριν το πιει το βλέμμα, το θέλω, μια ομορφια και η άρνηση)

"Οσο αναπνεω, 

Θα παίζω με το χρονο, 

Θα γυρίζω γύρω απο μένα, 

Θα φωνάζω δυνατα"

(κατι παίζει, ακούγεται για μένα, ακούστε το -Α- απο μένα, πείτε μου -Ω- να τελειώνουμε, μάδησα τη μαργαριτα και γέμισα τον κοσμο θύματα) 

"Οσο φοβάμαι, 

Θα παίζω με το χρονο, 

Θα γυρίζω γύρω απο μένα, 

Και θα φωνάζω δυνατα"

(βαλε ακομα ενα, άλλο ενα απο κείνα που γυαλίζουν χρυσό στα ματια σου, μιδα πονοκεφαλε, άχρηστε προδότη..δεν εχω νεύρα, μ'εχουν) 

"Οσο αγαπω, 

Θα παίζω με το παιδι μεσα μου, 

Θα γυρίζω γύρω απο μένα, 

Και θα κλαίω δυνατα"

(σήκωσε με, θέλω βα φύγω, να περπατησω στο δρομο-να δω τα ψαρια νεκρά, σε σακούλες πρινσολιβερ)

"Οσο ζω, 

Θα παίζω με τους άλλους, 

Θα γυρίζω γύρω απο μένα, 

Και ξανα, ξανα"

καφοτσιγαρο #40

εχω ενα σωρό απο πραγματα στο κεφαλι μου, και ο δεύτερος καφές που ήρθε μάλλον θα με κρατήσει μακρια του οσο θα γράφω πεντε γράμματα.. αδικημένη κυριακη, 

ξημερωνεις μετα απο ψυχοσαββατο, γαματη πολη, 

αδύναμοι πόλοι, 

επαφές κρότους λαμψης, 

ιαχες πολεμου, 

μέχρι και οι πουτάνες κρατούσαν την ανάσα τους μη τελειώσουν και εκτεθούν.. 

Μιλούσα με ενα ντόπιο χτες αργα, 

οταν οι ομιχλες άρχισαν να πατούν στη γη..

"με κουράζουν οι τουριστες Κωνσταντίνε"..μου ειπε, 

"προσπαθω  να καταλάβω, 

γιατι να ζούμε οταν νεκρωνουν τα παντα; βρίσκουν τι μαγικο εχει αυτη η γειτονια; τους αρέσει η ρετσινιά; δεν ειναι αϊνταχο, ουτε και φαληρακι..

τι το γαματε; 

πιάσε δεκαπέντε δελτία αναγνώρισης και δες..

ποτε, 

κανενας, 

ολοι σπιτια σας, 

να κάψετε τους κάδους σας, 

να γκρεμισετε τη γειτονια σας, 

να βάλετε φωτια στον κωλο σας.."

μιλάει ,ξέρω οτι εχω απέναντι μου, εναν απλο ίσκιο με όνομα και αρκετα φεγγάρια στα ματια του..

"Το'χε πει ο ξαναπες" συνεχίζει , 

"δεν ειμαστε η μήτρα που τους γέννα, ειμαστε η λύκαινα που τα μαζεύει,  δεν αντέχουμε αλλα ορφανά κουλτούρας. Μάθανε και τους μάθαμε, σε καθε πλευρά αυτής της πλατείας σε καθε στενό αυτής τη γειτονιάς, βρωμάει μαγκα μου η ανθρωπιλα απο μακρια στο πετσί μας, μας βλέπει η μερα και μας χαιρετα, η νύχτα δεν μας ξέρει, η νύχτα ανήκει στους τουριστες..δεν κολλάμε ένσημα εδω, ακομα και η μακαριτισα η Γαβριέλα ψηλα στον περιφερειακό έλεγε στα πιτσιρίκια: με πηδάτε, αλλα δεν εχω νταβα να δειρετε, για να γίνετε άντρες...

Ας κρατήσουν το αλφαδι μακρια απο τον κύκλο μας, οι ωμεγάδες. 

Σπιτια τους Κωστή ή οπου αλλου " 

Ν. Π.

 ..γέννημα-θρεμα της Καλλιδρομίου, καθηγητής μου

καφοτσιγαρο #39

οι 07:35 της τεταρτης αναρωτιούνται, 

τι έκαναν οι 07:35 της τρίτης και παει λέγοντας..

Ξημερώνει λοιπόν τεταρτη,  

μετα τη δευτερα, 

και τη δεύτερη σκεψη της.. 

Ολα ειναι όμορφα, 

μα κατι παλι λειπει, 

ισως να το ξέχασα, 

ισως να φωνάζει, 

η βουή ομως του δρόμου, 

κανει τα πραγματα πιο δύσκολα.. 

Περπατώντας απο το σπίτι στη δουλεια, αναζητείται ψίχουλο στο δρομο, 

σαν έξοδος της αττικης οδού, 

να σε πετάξει αλλου.. 

και οσο δε το βρισκεις, 

άλλο τοσο προσγειωνεσαι σε χειμώνες. Τους αντεχεις ή μη, 

εποχη ειναι, 

συνώνυμο της μόδας, 

σελίδα απο το παλιο βιβλίο των εποχών..

ενα μυαλο δοκιμασμένο απο τα λάθη του, 

τις καθυστερήσεις του, 

τον ταραχο του, 

το ασπρόμαυρο μπρίκι του καφε του.. Και ομως, 

να'σαι παλι μεσα στο δρομο..

περπατας την κόκκινη γραμμη μεταξυ σωστού και λάθους, 

και οταν αυτη παρει το ξεθωριασμένο της ροζ, 

τη λες πάθος.. 

η ανάγκη σου ειναι η μοναδική σου γνώση, 

η εκπλήρωση της ευτυχώς ακομα δεν σε αφορά.. 

Οσο ψηλα ανεβαινουμε σαν άνθρωποι, δίνουμε τροφή στους πυροσβέστες.. 

κλείνοντας δίνεις μια στη ρουλέτα της μέρας, 

ελπίζοντας το "χι" να κάτσει στο τελος και οχι στην αρχη, 

του αγαπημένου σου "αυτα", 

οταν κανεις τον απολογισμό σου..

αλφαδι..

τι ξημερώνει για μας αύριο και ποια μνήμη θα αναβιώσει παλι στην οθόνη μας λιγο πολυ ξέρουμε..

θα δούμε εικόνες, 

θα ακούσουμε τραγουδια, 

σημαίες θα κουνησουμε, 

και χίλια περιστέρια θα μας περάσουν χειροπέδες με σκοπο την ομαλότητα,  και την περιφρούρηση της τάξης. 

Ωραιο το χωράφι μας, 

αλλα το αμπέλι μας καλύτερο.. 

Πέρασαν χρονια απο την μαύρη εκείνη νύχτα, 

και ακομα σκεφτόμαστε πως μπόρεσαν μια χούφτα νεα παιδια να σταματούν τα τρόλεϊ, 

και να ζωγραφίζουν ιστορίες, 

να φωνάζουν ελλαδα πιο δυνατα και απ'τους έλληνες..

ολα άλλαξαν σε μια βραδια, 

και στο όνομα της αλλάζουμε τα φώτα της..

ποιος ειπε οτι ειναι δημοκράτης, 

που ειναι ο χουντικος, 

ρε πως μεγάλωσε η γενια, 

τα λαμπρά μυαλα εκείνης της εποχής, που η ιστορία τους ήθελε πρωταγωνιστες, 

στον τρίτο κύκλο της σειράς 

"η δημοκρατία με το Σιδηρούν προσωπείο"

Αλίμονο, 

η πατρίδα ξεχρέωσε αυτα τα μυαλα με θέσεις στο πάνθεον της ιστορίας, 

τις βρώμικες καμπάνες μερικων με οικολογικές λιμουζίνες, 

και έβαλε στον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμο διαφημίσεις, 

για το κατιτις..

ομως να μη ξεχνιέται ο έλληνας,

να θυμαται, 

να αφήνει ενα λουλούδι στη μνήμη όσων κοίταξαν το άρμα στα ματια, 

το λιγότερο ειναι, 

αφου το περισσότερο, 

κακα τα ψέματα, 

απαιτεί μια δεύτερη χούντα.. 

να γίνουν ενα οι πράσινες με τις κόκκινες πλατείες, 

τα μπλε καφε με τα ριζοσπαστικά ζεϊμπέκικα, 

να πάψει να ειναι η πρεσβεία του γιανκη ο προορισμός, 

μια χαρα μου κάθεται και η βουλη..

να μπορέσει το μαρμάρινο κεφαλι να αναπαυθεί, 

πριν κλείσουν τα ρολλα, 

της οποιας τιμής μας εχει μείνει..

απο τον μαρτη και τον οκτωβρη, προτιμω τον νοεμβρη, 

γιατι το να πολεμήσεις τον μπαμπούλα της ντουλάπας σου, 

ειναι πραγματική επανάσταση.. 

και ας μην ειναι χρυσα τα γράμματα τούτης της ιστορίας, 

ούτως η άλλως το κόκκινο ειναι ζωη.. 

Κλεινω..

τι μας έμαθε ολο αυτο το ασπρόμαυρο ντοκουμέντο..

οτι η ελευθερία ποτε δε θα παρει την μορφή της γυναίκας που όλοι επιθυμούν, η ελευθερία ειναι Χίμαιρα, 

έτσι μεγάλωσε μεσα μας, 

έτσι περιμένουμε καθε τεσσερα χρονια την κλήρωση του βελλεροφοντη. 

Αυτη ειναι η δημοκρατία που θέλαμε, εμεις ειμαστε τα σημεία, 

αυτοι ειναι τα τέρατα και αν θυμαμαι καλα την ωρα που το άρμα έριχνε την πύλη, 

κανενας απο όσους βρίσκονταν πίσω της δε φορούσε κουκούλα.. 

Αδέλφια ζείτε, εμεις καπου το χασαμε

καφοτσιγαρο #38

ξημερώματα, 

πίνεις μια θάλασσα καφε, 

χαζευεις σίδερα και τσιμέντα, 

ακούς καμπάνες, 

ρόδες, 

πλοία, 

το λεωφορείο της γραμμής, 

τον καπνό απ'την ανάσα σου.. 

ξημερώματα, 

νιώθεις αέρας, 

εισαι αέρας, 

μονόλογος-διάλογος με σένα, 

εξηγώντας όνειρα, 

κρυμμένα στην πίσω πλευρά, 

ενός γραμματόσημου.. 

ξημερώματα, 

μας έπιασαν ξαφνικα, 

να βλέπουμε την αλήθεια, 

μεσα στην απομόνωση, 

ακινητοι, 

ξυπνιοι, 

βαθιά νυχτωμένοι.. 

ξημερώματα..τέτοιοι ειμαστε

καφοτσιγαρο #37

(..πρώτο χτύπημα)

χρόνος.. 

το πρώτο και το τελευταίο σύνορο, 

οτι μεσολαβεί απο στιγμη σε στιγμη, γραμμένο με ζ στην αρχη και δυο γράμματα ακομα.. 

απο το δωσε μου λιγο, 

μέχρι το παρε λίγο οριοθετεί την αγαπη. 

εχεις; 

δεν εχω! 

ο τυπος του τιποτα.. 

οταν αρχίζεις και τελειωνεις κατι, 

σε μετρά, 

σε καταγράφει, 

σε τιμωρεί..

(..δεύτερο χτύπημα)

νομιζεις οτι εχεις ολο το χρονο του κοσμου να διορθώσεις, 

ναι; 

οχι! 

αδιορθωτος.. 

θα'ταν άκυρο εσυ να'σαι σωστός και αυτος να χάνει, 

ενα-δυο λεπτα δεν έχουν την ιδια σημασία με ενα δυο λάθη. 

εσυ πληρώνεις-αυτος πληρώνεται, 

..γυρνας την κορώνα του ακαταλόγιστα και οπου κάτσει, 

δεν ειναι έτσι..

για να σου δώσω να καταλάβεις, 

είσαι η ευκαιρία που εχει πιάσει απο τα μαλλια

Ας ειναι, 

αυτη η ευκαιρία ειναι ζωη

..ειδες που τα τρια γράμματα έγιναν περισσότερα; 

(..τρίτο χτύπημα)

με γκεστ τη μοίρα, 

υπάρχει; 

μπορει! 

συμβαίνει ομως το χτύπημα αυτο, 

να ειναι το δυνατότερο απο τα αλλα δυο, 

ειναι αυτο που θα σε σηκώσει ψηλα, 

να δεις τι έκανες, 

αυτο που θα σε γεμίζει δύναμη για σένα, θα κανει τους άλλους αδύνατους μπροστα σου, 

να μιλάνε, 

να κλαίνε, 

να γελάνε, 

αλλα εσυ δε θα τους ακούς..

πέφτει η γραμμη, 

και οτι είχες απλωμένο μαζι του

μάζεψε τα

..γιατι ο καιρός εχει χτυπήματα 

καφοτσιγαρο #36

αφορμή για να γράψεις βρισκεις, αφορμή για να διαβάσεις ομως ειναι δύσκολο να σκεφτείς. 

Και αυτο γιατι τα πραγματα εναλλάσσονται γρηγορότερα και απο το ριπλέι της σκοτουρας. 

Σαββατο 

Απο το γραφείο ξημερώνει πιο αργα η μερα που στο σπίτι ειναι νύχτα. 

Κάθομαι στην καρέκλα και χαϊδεύω το κινητο μου σε καθε σημείο του ορίζοντα, 

Προσπαθώντας να το κανω να με παει εκει που θέλω. 

Δύσκολο, 

γιατι οι επιλογές δεν ειναι τέσσερις, 

αλλα πολύχρωμες και με άπειρες δυνατότητες. 

Σκέφτομαι οτι αν το κινητο ηταν μια ασπρόμαυρη οθόνη, 

θα ηταν πιο απλα τα πραγματα, 

αλλα οπως ειπε και ενας αδελφός εψες..

το ασπρόμαυρο ειναι safe 

Μεγάλωσα μπροστα σε ασπρόμαυρες οθόνες με δυο επιλογές, 

και οταν ανακάλυψα τα χρώματα, 

αντι να βρω τη λεπτομέρεια, 

χάθηκα στην παλέτα. 

Αγαπω το άσπρο, 

Λατρεύω το μαύρο, 

Στέκομαι προσοχη στο χρωμα.. 

..ισως μόνο έτσι μπορέσω να καταλάβω,  γιατι όλοι οι πίνακες αυτής της πόλης με τα πορτρέτα μας πανω τους, 

δεν έχουν πουληθει ακομα στον μεγαλύτερο συλλέκτη. 

τον διάολο..

καφοτσιγαρο #35

να κάνουμε μια πρόταση, 

σαν αυτές που γίνονται απο λέξεις, 

και να δώσουμε στον κοσμο να καταλάβει, 

οτι το εμεις,  

ειναι για την παρτυ μας και μόνο, 

ενώ το εσείς ειναι φανταστικό..

κάπως έτσι όλοι αυτοι που κάποτε θα γυρίσουν να μας κοιτάξουν,  

θα δουν οτι δύναμη δεν ειναι να σηκωνεις μόνο το αλφα ψηλα, 

αλλα να κρατάς στις πλάτες σου το ωμεγα 

ο χρόνος και ο τόπος θα μας υπομένουν οσο και αν αυξήσουν το νοίκι στον αέρα, και οσο εμεις θα φεύγουμε μακρια απο τη λογικη, 

τοσο το δέντρο θα γίνεται δάσος 

ισως φερθηκαμε αργα, 

ισως μοιραστήκαμε ενα τιποτα, 

ισως παλι να γίναμε καρφιά με κατεβασμένο το κεφαλι στον τοίχο 

στρίβω νταής , 

περνάω απαρατήρητος σα τζουρα απο μελάνι , 

λέω οτι μπορω μα κανω οτι θέλω, 

και ας σκέφτομαι με Μ κεφάλαιο  

 

τρεις του σεπτεμβρη, απαπα..

πανε πολλα χρονια απο τοτε που η αφισα του Αντρέα ηταν στο τοίχο καθε σπιτιού, 

πανω απο στέφανα και εικονοστάσιο, πολυ πριν τη σιντι, 

τους μειντεν, 

και το κεντημένο ηλιοβασίλεμα 

περήφανοι πατεράδες έβαζαν τα παιδακια τους να ποζάρουν διπλα στη φωτογραφία του 81' στο συνταγμα, 

ισως το ορόσημο της γενιάς όσων γεννήθηκαν τη δεκαετία 70'/80' 

τι υπήρχε τοτε στην ελλαδα; 

μια δεξια απο ανέκαθεν και μια αριστερα  βαφτιστηρι της απο τον εθνάρχη των Σερρών. 

και ενας λαός που σφύριξε, 

"Αντρέα βγαίνεις!"

και εγινε η ελλαδα ξαφνικά καννά, 

και μπήκε η λέξη "μεσαία" στο λεξικό των τάξεων, 

και δόθηκαν "κότσια" στις γυναικες 

ολα καλα μέχρι που..

..κάπου ο ηλιος έμεινε να ανατέλλει στάσιμος, 

κάπου οι εραστές της πολιτικής έγιναν συνοδοί πολυτελείας, 

& οι πάνες για τα μωρα έκαναν περισσότερα δρομολόγια απο τα κίτρινα τρόλεϊ 

τι γέννησε το μίσος; 

Πρώτα απ'ολα αποδείχτηκε οτι  οι καλοι, οχι απλώς δε χωράνε, εξοντώνονται κιόλας. 

ονόματα οπως του μπακογιάννη του τριτση και χιλιάδων άλλων,  

τσιμεντωμα στο Καστρί 

Δεύτερον, το ξεχειλωμα του βολέματος, θέσεις, 

μισθοί, 

προνόμια, 

ανάμεσα σε ανθρώπους λογοδοσμενους με την εξουσία, 

βαφτισμένους αριστερα του πατρος, που όλοι έβλεπαν τον ασωτο στο προσωπο των άλλων "συντρόφων" 

Τρίτον, η δημιουργία του συνδικαλιστή, οχι σαν δράση, 

οσο σαν κλειστο επάγγελμα που απελευθερώθηκε 

Τεταρτον,  οι γυναικες, 

ηταν αυτη η μποεμικη φιγούρα του Αντρέα, 

που είχε περάσει ολες τις ασκήσεις θάρρους που ειχαν κατα νου τους 

Πεμπτον, η αυλή του παραδείσου, λιβανης, 

γιατρός,  

και γραμματέας ασκούσαν την πολιτική ως χέρι του βασιλιά 

μην πω παραπάνω, 

δεν υπάρχει λόγος 

Οχι το ΠΑΣΟΚ δεν εκανε δουλεια, 

ποτε δεν προσπάθησε. 

το ΠΑΣΟΚ ηταν ο ολυμπιακος και ο αντρεας ο Κόκκαλης του 

Περνούσε καλα ο αντρεας; 

Κερναγε 

Χαλια ο αντρεας;

Κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ 

Κάπου εκει ξεκαθάρισε το τοπίο ανάμεσα σε εικονομαχους και εικονολατρες μεσα στη δημοκρατική παράταξη 

Κάπου οι πασοκοι και πότε οι παπανδρεϊκοί,  

εναλλάσσονταν στο τιμόνι και στη μηχανη του τρένου της αλλαγής, 

τη στιγμη που ο αντρεας αποφάσιζει, 

οτι η μοίρα του ηταν μια γυναικα που δεν την είχε παρει ακομα, 

εκείνη τη στιγμη άφησε τη χώρα για τα ματια της..

..και η χώρα τον εκδικείται ακομα

καφοτσιγαρο #34

το πρώτο τυλιγμα χαρτιού ήρθε ασυναίσθητα σε μια ηλικία που τα χέρια έδιναν και έπαιρναν. 

απο ενα σκονακι, 

σε ενα ραβασάκι, 

σε μια σαΐτα, 

μια έκθεση, 

ενα δελτίο, 

μια αίτηση, 

ενα δίπλωμα, 

μια βεβαίωση, 

η ζωη συνεχίζει να κυλά μεσα απο δάση και καυτό μολύβι, 

μέχρι σίδερα και μελάνια που έρχονται και φεύγουν τοσο γρήγορα, 

οσο οι κερσορες που αποδημουν σε άλλες οθόνες. 

ισως αυτη η μαγεια να μην ειναι κάποιο απο τα χαρίσματα που έδωσε ποτε αυτη η στιγμη στον άνθρωπο, 

ισως να ειναι παρεξηγημένη οταν παίρνει τιμη, 

μπλέκοντας γεγονότα, 

ιστορίες και φωτογραφίες, 

που ξεγελούν το όριο λέξεων που βάζει το εκάστοτε κείμενο στη φαντασία του νου. 

απ'ολες τις μορφές, 

τις φάσεις, 

και τα κατορθώματα του φτωχού χαρτιού, 

διαλέγεις την επιθυμία να ξεφύγεις μεσα σε δυο-τρια διπλώματα απο κάποιο μπαλκόνι, 

απο ενα παράθυρο στο ψηλότερο σημείο, 

και να πετάξεις.. 

και μαζι με αυτο να πετάξουν έννοιες, χαρές και λύπες..

απο την πέτρα του τοίχου με το σύνθημα, 

απο το ψαλίδι που κόβει στη θεση του μυαλού, 

στο μολύβι 

που αν γράψεις και δυο πραγματα παραπάνω, 

ισως μάθεις και να μοιράζεσαι, 

χωρις να σε νοιάζει, 

σε ποια χέρια θα πέσει 

καφοτσιγαρο #33

βλέπω τον εαυτο μου σε 20 χρονια απο τωρα, 

στεγνό απο αδρεναλίνη. 

ενα μετα-εφηβικό τζανκι 

σκέφτομαι άρα φανταζομαι

ολα εκείνα τα υψωμενα μεσαία δάχτυλα στον κοσμο, 

απασχολημένα με τις τσιμπλες ανάμεσα στα ματια... 

δεν μ'αρεσει, 

αλλάζω δρομο και σχηματίζω μια πορεία στο μυαλο, 

οδηγός τα ψιλα στην τσέπη, 

μ'αρεσουν, 

μου δίνουν επιλογές.. 

οχι τα χοντρά, 

δε θέλω διλήμματα. 

όση ωρα προχωρώ τόση χορταίνω, 

τρώγοντας την άσκοπα, 

οι θεοί του δρόμου μου σπρώχνουν το βλέμμα πανω σε ανηφόρες με εκπτώσεις 

βαριεμαι να ξοδεύομαι, 

παγιδεύω-παιδευω-παζαρεύω

ρίχνω την τιμη, 

και ανεβάζω τον πήχη ψηλα, 

να βλέπει γαλάζιο.. 

να ξεκινα απο το ωραίος είσαι, 

ως το ωραίος ειναι. 

όρια τα λες, 

ομορφιές που έρχονται σε μας τους δυνατούς, 

και σας,

έτσι σας θέλω, 

δυνατούς, 

ψαγμένους..

..βελονες σε αχυρανθρωπους

καλοκαίρι στα τεσσερα

θυμαμαι την πρώτη φορα που έκανα την κίνηση προς τη θρησκεία, απο το φόβο μη μείνω στην ιδια τάξη..

η κίνηση αυτη έπαιξε λουπα αρκετές φορές στη ζωη μου, 

χωρις αυτο να νε κάνει τον ιδανικό χριστιανό, 

τον μεγαλο πιστό.. 

Η ανάγκη όμως να πιστέψω οτι με βοηθά κατι, 

οτι υπάρχει ενα αυτι που παντα θα σε ακούει, 

μια μορφή που θα αποτυπώνεται ο θυμός μου, 

έφτιαξε το δικο μου θεό..

κοιτάζω λοιπόν τις φωτογραφίες απο το νησί του μηνίσκου, 

μπορω να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων για το θαύμα, 

δεν απορεις όμως που κανεις δεν ανεβαίνει με τάμα το τζοκερ; 

Αφου έχουμε γίνει τοσο τέλεια κατοχικά σύνδρομα, 

μας νοιάζει το ζην, ή το δούνε και λαβειν μετα την εξασφάλιση του πρώτου; 

Πίστευα και συνεχίζω να το κανω οτι οι Τούρκοι δεν κατέστρεψαν τον Ελληνισμό, 

τον αποτελειωσαν. 

Ολα άρχισαν με τον Παύλο στην αθηνα, δυστυχώς οχι τον σιδηροπουλο, 

αυτος ειναι μια θρησκεία μόνος του..

Τι απαίτηση είχε ο εκάστοτε έλληνας θεός; 

Ενα σφαχτο, 

10 κιλα στο όνομα του.. 

Μια κοινωνία με νομους, 

χωρις ταμπού, 

ενας πολιτισμός σε ακμή, 

και μια σκεψη που προσπερνουσε τα λογικα όρια του νου.. 

Και ήρθαν τα 12 Ευαγγελία και έγιναν κάτοικοι του Ολύμπου..

και γίναμε επιφυλακτικοί, 

γίναμε μνησικακοι, 

υποτελείς παραδόσεων και αλλάξαμε τις θυσίες των ζώων με αυτη της ελευθερίας μας.. 

Γεννά μια γυναικα και πρεπει να σαραντησει..θα πει η καθε γριά και θεοπουλα, για να μη βγει απτό σπίτι, 

που δεν μπορει να αποδεχτεί το γεγονός οτι χρειάζονται 40 μερες για να αποκτήσει το μωρο υποτυπώδες σύστημα απέναντι σε ασθένειες, 

αλλα για να πάρει την ευχη..

ποιανού, για ποιον και γιατι; 

Ωρες ωρες η κακομοιριά που βγαίνει στην καθημερινότητα μας, 

ειναι ανάλογη με την γκλαμουριά μιας αναστασης στην Κέρκυρα.. 

Ενοχή για ολα, 

μια αίσθηση υποχρέωσης για τον αέρα που μπορεις και αναπνεεις.. 

Ξημερώματα χτες πηγα όμως στην εκκλησια, 

και αναψα τρια κεράκια..γιατι?!

γιατι θα σε πιστέψω οπως θέλω εγω, 

θα σε λατρεύω όμως λιγότερο απο το σκοπο μου να ζησω το χρονο που μου δόθηκε.. 

Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να ανεβαίνουν με τα γόνατα, 

να προσφέρουν οτιδήποτε έχουν ευχαρίστηση..

στο κατω κατω, ειναι μια ευχαρίστηση που την έχουν κερδίσει ή προσπαθουν να αποδείξουν οτι την αξίζουν..

καφοτσιγαρο #32

δεν ειμαι κακός.. 

πόσο μάλλον καλός. 

θα έλεγα πολυ σεμνός για τα γούστα σας, 

εχει βέβαια το τίμημα του, 

αλλα τι θα ταν η ζωή χωρίς συνέπειες?

δε τα ξέρω όλα, 

ξέρω οτι παθαίνω, 

και δεν ειναι λίγα, 

αλλα αρκετά για να μάθω να γίνομαι χωρίς γραμμάριο, 

χωρίς το χειροκρότημα των αριθμών.. 

πως μπορείς να κρίνεις μπροστά σε ενα καθρέφτη ποιο ειναι το σωστό, το καλό, το ανάποδο?

παω σε ενα χώρο να φάω, 

χωρις να ξέρω οτι ο σερβιτόρος ειναι η 49η απόχρωση του γκρι, 

αλλα μου αρέσει το φαγητό.. 

παω να ακούσω μουσική, 

χωρις να ξέρω οτι οποίος/α παίζει κοιμάται με κάλτσες πλεγμενες απο γιαγιά, 

με νοιάζει?

αφου εγώ χορεύω.. 

υπάρχουν θεοί υπάρχουν και δαίμονες, 

υπάρχει κριτική υπάρχουν και καθρέφτες.. 

Εχεις μια ζωή, 

και χ τρόπους να τη ζήσεις, 

ψ ανθρώπους να τη γεμίσεις, 

και ω...τελος 

μας ακολουθούν οι πραξεις μας, 

οι σκιες μας 

και η διαφορά των ανθρώπων ειναι οτι οι μισοί βλέπουν τον ήλιο και ξεχνούν και οι άλλοι με πλάτη μουρμουρίζοντας τις μετράνε..

αν εισαι εσυ τέλειος/α, 

εγώ ειμαι μισός. 

αν εσυ εισαι η κοινή γνώμη, 

εχω μια ατομική, 

φυλαγμένη στην τσέπη μου και απαιτεί επαφές τύπου βιζαβι για να την μοιραστώ.. 

τι να εξηγήσω? 

και γιατι? 

και σε ποιον?

πως να εξηγήσεις στο παιδί σου οτι δεν υπάρχει Άι Βασίλης, 

όταν αυτο που κρύβεις μεσα σου ζητά πάντα το παιχνίδι των εντυπώσεων απο μερικές χιλιάδες αιβασιληδες καθημερινά?!

και αν το παράθυρο δεν εχει τη θέα που σου αρέσει, 

δοκίμασε και καμια φορα την πόρτα.. 

..της εξόδου 

καφοτσιγαρο #31

η πρώτη φορα, 

η πρώτη αγαπη, 

η πρώτη τζουρα, 

το πρώτο φιλι, 

πρωτιές στη ζωη σου, 

χωρις να είσαι δεκαθλητης, 

χωρις προγραμμα, 

χωρις σκοπο.. 

θυμάσαι αλλα και ξεχνάς, 

φοβάσαι και όμως προσπερνας, 

αφήνεις το χρονο να δουλέψει για σένα, γίνεσαι αφεντικό του εαυτού σου, εργάτης της εμφάνισης σου, 

απεργος της σκέψης, 

κατα τ'αλλα καλα..

εχει ο θεός μπασταρδα να θρέψει, 

εχεις και συ ερωμενες πτυχές, δουλεύουν στο ίδιο μπουρδελο, 

το κεφαλι σου, 

..κρυφά τις βλεπεις,  

ποτε-ποτε τις βγάζεις και στο φως των εμφανίσεων, 

των κοσμικών, 

των δεν θελων, 

των μη σωστών, 

..βαρέθηκα. 

κουράστηκα και γυρνάω στην πρώτη φορα, 

στο σημερα, 

στη τσατσα που εγινε γραμματέας, 

στο πορνειο που'γινε ιατρείο, 

στον έρωτα που'γινε θεραπεία.. 

στο πτυχίο μια ψυχολογίας που αντικατέστησε τα σεντόνια μισής ώρας..

κανένα κόκκινο φως στον τοίχο, 

μόνο μικρες λάμψεις απο μυαλο.. 

ισως και μερικά γράμματα, 

ενα άρωμα.. 

η βότκα πήρε τη θεση του τζιν, 

και στον καθρέφτη βλέπω το είδωλο του πολ νιουμαν στο κεντρί, 

λιγο αλκοόλ εδω, 

μια μυρωδια απο κει..

το κόλπο στήθηκε, 

ο κόμπος δέθηκε, 

στο κόλπο..

πανω απ'ολα, 

πρώτα απ'ολα, 

..κύριος

μετα απο σας 

καφοτσιγαρο, το πρώτο μετα τα τριάντα προηγούμενα

τσιγάρο στη δουλεια, 

αναρχία, 

η μοναξιά στις τέσσερις το πρωι, 

με πλαστικά λουλούδια, 

καφέδες που περιμένουν να κοιμηθούν μολις τελειώσω μαζι τους,  

και νερά, 

πολλα νερά. 

Βροχη..

κάθομαι και κοιτάζω απο μια καρέκλα, αόριστα-συνεχόμενα πλάνα απο σκιές, 

λέω απο μεσα μου cut, 

και περνάω στην επόμενη σκηνη.. 

Χαρτι και μολύβι, 

μάρμαρο και γυαλι, 

ξύλο και ηλεκτρισμός, 

αφόρητη ζέστη, 

πολυφορεμενη εκφραση, 

οι γνωστοί-άγνωστοι θορυβοι των μασιβ στο ραδιόφωνο δίνουν ρυθμο στο ανεμιστήράκι..

Ιούλιος έξω, 

του δεκατέσσερα, 

μισο, 

ανοίγουν οι πόρτες, 

στον ενλευκο ακούγεται το γνωστο "you're not alone"..

Εχω πάψει να φοβάμαι εδω και καιρο, 

δε θυμαμαι ποσο, 

αλήθεια, 

σε ποιο del mar έχουμε φτάσει; 

Εχω πρόβλημα, 

αρνούμαι να μεγαλωσω, 

και το κανω συνειδητά, 

έτσι βγαίνει..

τα λέω με τον φανταστικό μου φίλο που σημερα κάθεται δεξια μου..

τα ιδια..

ώρες ωρες με τρομάζει, 

κάποιες ειναι αδιάφορος..

δεν πειράζει, 

ισως δε ξέρω τι μου ξημερώνει, 

ούτε τι με ξενερώνει, 

ποσο δε τι με'ξαγριωνει..

δε ξέρω, 

κρατα με μηπως κανω κανα κακο.. 

τέσσερις και δέκα, 

καλώς τον πονοκέφαλο, 

τι θα πάρεις..

πάρε αυτα εδω τα σημάδια, 

πες μου το βλεπεις..

οχι; 

και συ; 

Ασε με.. 

φύγε σου λέω, 

πάρε το πρώτο φως και πετα μακρια..

ωραιο κομμάτι αυτο, 

γαλλικό,. 

Τι έλεγα; 

Που ειχα μείνει; 

Α ναι, 

μπορω σημερα να μην μεγαλωσω...;

σκούπα και φαράσι

Οταν έφεξε στη χώρα του ήλιου και του πολιτισμού το 2004, βγήκαν όλοι και ασχολήθηκαν με τις εφαρμογές ξένων μοντέλων στο πειρατικο..

Τα ξενοδοχεία χορτασμενα απο τη γλυκά της Ολυμπιάδας αποφάσισαν να εφαρμόσουν πολιτικές που άκουγαν αλλα ποτε δεν είδαν. 

Ηταν η εποχη που εμφανίστηκαν τα πρώτα συνεργεία στη χώρα, και δε μιλάμε για αυτα που πας το αμάξι σου.. 

Ξαφνικά λαντζερηδες, καμαριερες, καθαρίστριες και σερβιτόροι βρέθηκαν μπροστα στο  καθολου εύκολο δίλημμα της απόλυσης ή της ένταξης σε κάποιο απο τα περίφημα συνεργεία που θα αναλάμβαναν καθαρισμούς, και εκδηλώσεις. Μια συντεχνία επιδοτούμενη και άκρως οικονομική για τα συμφέροντα των τουριςτικων επιχειρήσεων, η οποια επεκτάθηκε και στο δημόσιο τομέα. 

Αμέσως δε μετα και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ηταν προφανές οτι αυτο το μοντέλο, θα αντικαθιστούσε καθε θεση αλλα και εξειδίκευση στην εργασία.. 

Φτάνοντας μετα απο τόσα χρονια στο σημερα δεν ειναι καθολου τυχαίο οτι απο τις δεκάδες τέτοιες επιχειρήσεις έχουν μείνει τέσσερις πέντε που "σκουπιζουν" την αθηνα. 

Δε θέλει μυαλο, το υπουργείο, το καθε δημόσιο κτίριο, δεν αυτοκαθαριζεται, και το κόστος για όλα αυτο το χαλι δεν μπορει να προσδιοριστεί..

Μπορει ο καθένας να παίζει με τον πόνο της καθαρίστριας; Μπορει, γιατι κάποιοι τον ψήφισαν..

Ξέχωρα όμως με αυτο, η γυναικα αυτη και καθε μια που διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία, δεν εχει κανένα λόγο να βρίσκεται ανάμεσα στο κενο που δημιουργεί η άγνοια και ο ισοπεδωτισμος. 

Κανενας δε θα καθαρίσει γι'αυτες, αν δεν καθαρίσουν μόνες τους..

..οσο για τους μπατσους, κρίμα που δεν έχουμε γαλερες 

καφοτσιγαρο #30

για να πάρω τα πραγματα απο την αρχη, στο τελος της ουρας κατέληξα.. 

και είδα τη μερα να περνα απο μπροστα μου όπως ο ηλιος μια νύχτα με φεγγάρι, πουθενα και τιποτα δεν ειναι σπουδαίο, πουθενα και τιποτα δεν ειναι ωραιο, πουθενα και τιποτα δεν ειναι γραφτό, παρα μόνο αν υπάρχει διάβαση κοντα σε τοίχους, 

με γράμματα σα σκουλαρίκια, κρεμασμένα να λαμπηριζουν στο σκοτάδι της άγνοιας του νου, 

της μνήμης, 

της εκάστοτε χρωματιστης γραμματοσειράς..

έφτιαξα στο μυαλο μου χιλιάδες συνθήματα,  

αλλα ξέχασα να χρησιμοποιώ το στόμα μου οταν ανακάλυψα οτι μπορω να φιλησω.. 

δεν νιωθω, 

απλα περιφέρονται οι πλανήτες γύρω απ την καρδια μου, 

σε μια ρουλέτα στημένη με τον δια στο κόκκινο.. 

εχω και ανάγκες, 

ειχα και όνειρα, 

εχω και ερωτήματα, 

ειχα όλες τις απαντήσεις και ακόμα χρωσταω στον εαυτο μου, 

στον διπλανό μου, 

στο χώρο μου, 

μια εξήγηση..

Ισως κάποια μερα, 

ισως κάποια στιγμη, 

ισως εσυ ή αυτος ή οι άλλοι ή εμεις ειμαστε παιδια ξηγημενα, 

παραπάνω απο αληθινοί, 

λιγότερο απο ψεύτικοι, 

ίσα ισα όρθιοι ακούγοντας το κατα λάθος ευαγγέλιο.. 

Καλη μου μερα, 

το νωρίτερο του αργότερα ειναι απλα μια εικασία, 

και σε αυτη τη ζωη ο ερωτας δε θα πεθάνει ποτε, 

οσο το τροπάρι του καθενός ειναι ψηλα.. 

Μπορεις να σταματήσεις τωρα οτι κανεις, 

και να αρχίσεις οτι έχασες..γιατι μπορω

σβήνοντας καφοτσιγαρα με γλεντάω

ωραία μερα..

καθισμένος στη θεση του οδηγού στον καναπε του χρόνου, 

γυρνάω πίσω σε έναν Αύγουστο του 72,  να γνωρίσω δυο ανθρώπους που μου μοιαζουν..

που κανουν έρωτα χωρις να ξέρουν οτι τους ακούω, 

χωρις να ακούω τα ματια τους καθώς σκέφτονται τα λόγια-υλικά που με φτιάχνουν.. 

δε θυμαμαι τα ματια της γυναίκας οταν άνοιξα τα δικα μου, 

δεν θυμαμαι τα χέρια του άντρα οταν άπλωσα τα φτερά μου, 

τυλιγμένος βρέθηκα απο μια αγαπη ανθρώπων σε μια αγκαλια προσώπων.. 

και κει έμαθα τις πρώτες μου γκριματσες, 

που καθώς μεγαλωνα γίνονταν.. 

"γκρι-μάταιες" λέξεις που έπεφταν απο τον ουρανο της πόλης..

ενα μικρο ξανθο κράνος, 

ποτε με μπλε ποδια, 

ποτε με ματωμένα γόνατα, 

ποτε με αυτοκόλλητα και ποτε μένοντας μπουκάλα σε κάποιο παρτυ, 

μεγάλωσε σαν γκιουλιβερ, 

ταξιδεύοντας στα στενά παγκάκια γύρω απο τα εξαρχεια, 

γράφοντας αγάπες με μαρκαδορους και πίνοντας φραπέ που φάνταζε με το πιο ακριβό δωδεκαρι μαλτ..

τι πέρασα, 

τι έμαθα, 

τι ξόδεψα, 

τι έφταιξα, 

τι έδωσα, 

τι χρονια θε μου.. 

το μικρο ξανθο κράνος μετραγε τα χρονια που πέρασαν, 

και ενας μεγάλος μαυρος-γκρι λύκος θυμάται τα παραμύθια που πέρασε, έμαθε, 

ξόδεψε, 

έφταιξε, 

έδωσε..εδω και 41 χρονια

μάθε ζωιτσα αγορι μου..

http://youtu.be/B1kTONWTO9U

καφοτσιγαρο #29

σκέφτομαι να αλλάξω το κουμπί του πρωινού στο τηλεκοντρολ και να το βάλω στο όφ.. 

βασικα σκέφτομαι, 

πολλα πραγματα, 

περισσότερα και απο τα ντουμανια της πυθιας.. 

ισως εξαντλώ την οποια ευφυία σε ενοχές, 

ισως χαραμίζω την οποια ηρεμία σε σκέψεις, 

το σίγουρο ειναι οτι αν δεν γραψω, 

δε θα τα πω πουθενα..

..πίσω στο τηλεκοντρολ υπάρχουν μπαταρίες, 

ενέργεια καταδικασμένη, 

κλεισμένη σε ενα μαύρο πλαίσιο, 

καλα κρυμμένο πίσω απο πολύχρωμα νούμερα και σύμβολα..

ειναι μια εικόνα που τα γράμματα δε φτάνουν τα χίλια, 

οι χαρακτήρες δεν αγγίζουν το όριο του ιδεατου εκατόνσαράντα.. 

θα αρχίσω να πατάω ενα ενα τα κουμπιά, 

χωρις να λογαριάζω τα συναισθήματα που αναμιγνύω, 

ενα ζαπινκ ανάμεσα στα άκρα που καθε μερα έρχονται ζεστά απο το φούρνο της γειτονιάς στο πίσω μέρος του κεφαλιού, στο πιάτο σύλληψης σημάτων.. 

Ενα κουμπί μπροστα, 

Δυο πίσω, 

Πάγωμα, 

Ένταση, 

Φωτεινοτητα, 

Επικεντροτητα στα σημεία, 

Αδιαφορία για τα άκρα, 

Βιβερεπερικολοζαμεντισμος του καναπε, 

Αντίρρηση στο σκηνικο, 

Γροθιά στην ερμηνεία, 

Θυμαμαι έγραφα.. 

"..μετα το θάνατο του σπαθαρη, φοβάμαι να κοιτάξω πίσω απο την τηλεοραση"

Μια απότομη κίνηση του ματιού, 

ενα τεντωμένο ποδι απο αγανάκτηση και ο κοσμος χάνεται..

μια παντοφλα, 

κατοικιδιο που λουφαζει απο φόβο κατω απο τον καναπε..

Γελαω, 

ναι γελαω, 

γιατι ειναι το δεύτερο καλύτερο πράγμα που μπορεις να κανεις με τη σκεψη, 

 σε ενα κοσμο που δεν παίρνει απο λόγια..

..μέχρι να ανάψω το επόμενο 

καφοτσιγαρο #28

"ο εαυτός μου με εκνευρίζει, 

αλλα τι να κανω..

ειναι ο εαυτός μου. 

το εγω μου με βαραίνει, 

αλλα τι να κανω..

ειναι δικο μου"

ολο αυτο μια φράση ταμπού, 

απο κεινες που δε θα τολμουσες ποτε να πετάξεις σε μια διαδήλωση κεφιού. 

ειμαι λιγο πολυ το ελάχιστο 

κλεινω πρώτα το ενα μάτι.. 

μετα το άλλο..

παλια γιατρειά για τις οφθαλμαπατες, καμια απ'αυτες για τον καρκίνο της ψυχής

η μερα που παίζει έξω ειναι αλκοολικη, 

κάθομαι πίσω στον καναπε, 

κάνοντας ενα απο κείνα τα τελευταία τσιγάρα που βγάζουν καπνούς και λένε ιστορίες. 

Λίγα λεπτα ηρεμίας, 

απο τα τρία που μας πιάνει καθημερινά υστερία.. 

τι ειναι τρία λεπτα; 

σε τι ειναι χρήσιμα; 

τι βοηθούν; 

ισως να ηταν επικυνδινα, 

ισως και να μη βοηθούσαν κανένα 

Πέρα δώθε και πάλι παρών, 

αυτη η στιγμη σε κάνει να σβήνεις κεράκια, 

πιστεύοντας οτι κάποια ευχη θα μείνει αναμμένη, 

και θα γελασεις, 

θα παίξεις, 

θα θύμωσεις, 

θα νιώσεις την τούρτα της στιγμής στα μούτρα και θα ερθει η σειρα τους να γελασουν, 

να παίξουν, 

να γευτούν την πίκρα του κοσμου μέσα απο τα δικα σου γλυκά όνειρα..

κοιτάζω κατω απο το μπαλκόνι, 

και πέρα απο το δρομο με τα ματια κλειστα, 

φυλακισμένες απο τον ηλιο λάμψεις στολίζουν το σκοτάδι μου, 

και οι ήχοι απο τα λάστιχα λουπα στη άσφαλτο της ανωνυμίας, 

η καλημέρα του κακομοίρη, 

το αντίο του επισκέπτη. 

Εκείνη η συναυλία των θέλω,  

η τελευταία που άκουσα και ένιωσα οτι 

βαριεμαι να ανοίξω τα ματια μου..

(σκέφτομαι ακόμα τον εαυτο μου Ⓐλαιβ 

στο δρομο)

..και αυτα φοβούνται να με κοιτάξουν 

καφοτσιγαρο #27

μικρες σοκ παθήσεις απο την απότομη αλλαγη στο εορτολόγιο, 

διπλές αποκριες χωρις βροχές, 

και μάσκες που ακόμα να ωριμάσουν.. 

κάποια βδομάδα, 

κάποια μερα, 

κάποια ωρα, 

και οσο η παραλία κατω απο τα ποδια μας κρατα τα κάστρα καλα κρυμμένα, εμεις οι λύκοι δεν έχουμε δρακους να φοβόμαστε... 

ισως βρήκαμε την υγεια μας, 

ισως γίναμε το ανέκδοτο που παντα γελούσαμε αλλα ποτε δεν καταλάβαμε, οχι απο άγνοια αλλα απο συνήθεια.. 

ποιος ο λόγος να σκέφτεσαι αφου γελας, 

ποιος ο λόγος να γελας χωρις να σκέφτεσαι...

το ρυθμο δίνει το παιδι, 

το δικο μου, 

το δικο σου, 

το εγω σου, 

το αλάθητο του κοσμου που παντα θα ειναι μικρός πριγκηπας στα ματια σου.. ..στα ματια του στον καθρέφτη, 

εκει που όλα φαίνονται μπροστα, 

πίσω στο βάθος, 

εκει που γραφεις τα συνθήματα που γεννιουνται απο νερο και κορμια, 

εκει που βλεπεις τα παντα, 

και τα παντα είσαι εσυ πολλές φορές χωρις τίποτα.. 

παμε να φύγουμε, 

παμε και ξαναγυρναμε, 

έτσι και αλλιώς τι θα ηταν η πραγματικότητα χωρις την καθημερινότητα.. 

..ενα θαύμα 

back in ussr

(....)

ολο αυτο που ποτε δε πεθαίνει, 

ολο αυτο το γκλάμουρ της πάλαι ποτε ρωσικής αρκούδας , 

ντυμένο με ολυμπιακό λευκο και κόκκινο ρέζους. 

βγήκε το δρεπάνι στο σφυρί, 

όλα άλλαξαν, 

όλα έγιναν όμορφα..

Νοσταλγοί του χτες, 

ξεχασμένες στη Μόσχα αδελφές, μπαμπουσκες που έμειναν κενές, κομμουνιστές στα κανάλια του ενμπισι κάνοντας καριέρα ηθοποιού..

Χιλιάδες προφίλ στο ινστα σε κανουν να χαζευεις το προϊόν της μαφίας, πετροδολαρα στα ποδια της μπάλας, 

και φυσικό αέριο ικανό να κάνει τη γη να χορεύει σαν κοζακος γύρω απο τον ηλιο.. 

Ρεκορ πλασιμπο αθλητών, 

κουτελα με τατουάζ την μεταρρύθμιση, ενας πρόεδρος βα νταμ, 

και βότκα...

..ισως το μεγαλύτερο δώρο του Σοβιέτ στην ανθρωπότητα. 

πέρασαν χρονια, 

πέρασε και η Ευρώπη απέξω και ειπε να χτυπήσει, 

και χτύπησε δυνατα 

η κοπέλα που άρπαξε ο Δίας παίρνει το αιμα της πίσω, 

τα θέλει όλα δικα της 

με οποιο τίμημα, 

με οποιο συμφέρον, 

με οποιο μέσο, 

τα μακντοναντς δεν ηταν αρκετα δυνατα για να αντισταθούν, 

και πανω απο το κιεβο το φως της ελπίδας δίνει το αστέρι της μερσεντες.. 

η αρκούδα την πάτησε απο τη νάρκη που είχε πέσει και τα παιδια κλεισμένα στο μιρ κάπου στο διαστημα τραγουδάνε "..και μένα τι με νοιάζει, εδω εχει παντα ηλιο"

ΆλφαΒλητα..

αγρότες 

βουλευτές

γαματοι

δημόσιοι

εβραιοι 

ζητιάνοι 

ηλίθιοι 

θύματα 

ίδιοι 

κυκλωπες 

λαμόγια 

μαλακες 

νέοι 

ξερολες 

ομοφυλόφιλοι 

πέθανα 

ρήξεις 

συνδικαλιστές 

ταμτακος 

υστερία 

φτου 

χτες 

ψοφος 

ω τι χώρα μπαμπά 

ποια χώρα παιδι μου...

η γενια που έξυνε μολύβια ξυνει τη βουβονικη της χώρα για να ανακαλύψει παλια τεφτερια, 

ξεχασμένες υποθέσεις και γράμματα έρωτα που έμειναν αναπάντητα. 

τα χρώματα πια ανήκουν στις τηλεοράσεις, 

τα μπαρ έγιναν δάση απο δρυιδες με χρυσα σέικερ και η μουσικη ακούγεται απο μακρια και δεν ειναι αγαπημένη. 

φως δεν έχουμε και τρέχουμε εμεις πιο γρήγορα, 

στην είδηση της μιζέριας, 

εμεις τα παιδια του Τζεβελεκου, 

τα παιδια της φαπας. 

κοιμάσαι με ενα όνειρο και ξυπνας με μια υποχρέωση, 

τρως με μια σκεψη και χορταινεις με μια υπόσχεση, 

βλεπεις το βουνό και κατεβαζεις υποτιτλους στις τσόντες. 

για ποια χώρα μου μιλάς, 

ή κανεις πως δεν ακούς, 

ή νομιζεις πως δε κοιτάς όλα αυτα που αύριο θα γίνουν για σένα, 

για μένα, 

γεια μας παιδι μου, 

πιες...

έτσι και αλλιώς και αύριο μερα ειναι

να θυμαμαι μόνο..

...με είκοσι τεσσερα γράμματα μπορεις να βρεις μια λέξη να πιστεύεις

καφοτσιγαρο #26

το άσχετο 

της μέρας 

το πολύπλοκο

της ώρας 

το απίθανο 

οθόνες εισέβαλαν στον πραγματικό κοσμο

ειδήσεις 

νεα και παλια 

καινουρια πλάνα 

αποπλάνηση 

ενα ποτήρι νερο χαζεύει εναν ωκεανό 

τι θα γίνω όταν μεγαλώσω

ενα copy paste της τελευταίας στιγμής

άσχετο 

πολύπλοκο

απίθανο 

γράφω πράγματα που δεν πρόλαβα να πω 

πραγματα απο την κατηγορία μην αγγιζετε 

και τα τρία στη λίστα μην αγγιζετε 

έμειναν ακόμα 242 λεπτα να διορθώσω οτι άλλαξα 

ρομπότ και φαγητο

αυτόματα όλα 

θέσεις

λέξεις 

ορισμοί 

εκπρόσωπος του οργισμένου όχλου

συνταξιούχος ηθοποιός ταινιών επιστημονικής φαντασίας...

...ενα HAPPY trEND

καφοτσιγαρο #25

η πεμπτη ειναι μια μερα απόμερη, 

μια μερα χωρις παρόν και ταυτότητα, 

το μισο λεπτο στη ζωη μιας βδομάδας που βιάζεται να χαλαρώσει.,

μια τέτοια πεμπτη διάλεξαν τα θέματα του κοσμου να βγάλουν εκθέσεις, πίνακες έβαλαν τα λαμπερά τους ανεκτίμητα κόκκινα και βόλτες σχεδιάζονται ως νεα μοντέλα διασκέδασης..

η κιμωλιοχώρα με πρωτεύουσα την καφεδουπολη αργεί να ξυπνήσει, 

βηχει δίνοντας σημάδι ζωης και γεμίσει τους δρομους με ίχνη που δεν οδηγούν πουθενα παρα μόνο επιβεβαιώνουν το ρυθμο..

ξυπνησα απο εναν τέτοιο τρομερό βήχα, ξερό, 

ανοστο και γερασμένο.. 

το τσιγάρο απλα τον έπνιξε, 

έκανα και μια βόλτα χωρις προορισμο, έτσι για να δω αν οι τοίχοι ειχαν ξυπνήσει..

φανταζομαι οτι οσο μεγαλο ειναι αυτο το σχέδιο που χουνε φτιάξει, 

πάλι θα μείνω χωρις ρολο, 

κομπάρσος να κομπάζει, 

γνώμη στο μιουτ, 

σκέψεις λουπες..

τριάντα γεναρη και τι να κανω..

τρεις τέσσερις φωτογραφίες και άλλες τοσες στο μυαλο μου, 

πέντε έξι προτάσεις και άλλες τοσες στο αλφάβητο μου, 

τελικα ποσα ξέρω και ποσα έζησα να τα βάλω κατω να δω: 

τι κέρδισα 

τι έχασα 

τι έμαθα 

τι έπαθα. 

τίποτα δεν ειναι προσωπικό δεν τα'χω μαζι μου, 

τα'χω με τον καιρο τον δύσκολο, 

τον χαλασμένο, 

τη μερα που μεγαλώνει και τη νύχτα που μικραίνει και κρύβονται όλο και λιγότεροι μέσα της..

έγινα ωραίος όμορφος πολύς ή λίγος, περνώντας απο τη μια μερια της ώρας στη πλευρά του κοσμου που δε βλέπει και δεν ακούει παρα μόνο γράφει.. 

και ειναι ακόμα πεμπτη 

και ειναι ακόμα νωρίς 

και ειναι ακόμα απλα τα πράγματα 

και αυτο ειναι το δύσκολο..

..δεκάξι χαρακτήρες καρτουν έφτιαξαν οι αμερικάνοι για να φέρουν τα παιδια πιο κοντα στον κοσμο των κατασκοπων, τριάντα χρονια μετα σκέφτομαι οτι ο Νιλς Χολγκερσον είπε στη μανα μου οτι δεν ειχα πιει το γαλα μου μια πεμπτη σα τη σημερινή...

καφοτσιγαρο #24

"..δεν εχει σήμα εδω κατω", είπες κοιτάζοντας το δρομο

στο ύφος των περιστάσεων 

στο ύψος των όμως,

στο ύφος των ωμών καθημερινών σταντς

πεμπτη μερα απο τις υπόλοιπες, συνηθισμένη, 

ισως λιγο πιο μουντη,

ισως για άλλους πιο βαρετή ακόμα και απο τη δεξιοστροφη κίνηση πανω απο το μπρίκι του ελληνικού..

ισως πιο ερωτική απο χτες, 

ισως πιο κυνική απο το χτες, 

ισως πιο ελεύθερη απο το αύριο..

δεν εχεις ακόμα σήμα, 

ακόμα και αν ζεις στο απόγειο της ομορφιάς σου, 

ακόμα και αν βασιλευεις στο ματριξ, ακόμα και αν το χαπυ δεν ειναι συναίσθημα αλλα σύνθημα απο τοίχο σε τοίχο..

και ακόμα περπατάς με τα χέρια στις τσέπες, 

άδειες απο φράγκα που σε κανουν άρχοντα και δαχτυλιδια που σε κανουν αόρατο..

δεν εχεις σήμα, 

αλλα δεν εχει σημασία γιατι ακόμα εσυ και εγω και κανένας άλλος δε ξέρει και ποτε δε θα μάθει τα μυστικά τατου που εχεις κεντησει στο μυαλο σου..

Κοντοσκεφτεσαι στην άκρη του δρόμου, 

ο ηλιος σου παίρνει το σκαλπ

"του βαλεντινου πέφτει Παρασκευή , πριν το σαββατο των τρανσφόρμερς"

..ακόμα πεμπτη και δεν εχεις σήμα 

καφοτσίγαρο #23

αν έχει αλλάξει κάτι στη ζωη μας τον τελευταίο καιρο δεν ειναι ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, 

αλλα η όψη όλων όσων κοιτάμε. 

θα μου πεις και καλα δε σημαίνει τίποτα αυτο, 

θα σου πω πως μπορει να έχεις δίκιο αλλα σκέψου..

το εικοσιτετράωρο στη ζωη σου δεν ειναι η ίδια επαναληπτική καραμπίνα που αδειάζει πάνω σου και σε βρίσκει στην κορυφη ενός βουνού; 

(τι και αν ειναι απο καλυκες, 

τι και αν το ανεβηκες)

μια στο φιλι, 

μια στο όπλο, 

μια στο ψωμι, 

..δεν αδειαζουμε ποτε κουφαλα καλαχαν

 πρώτη σφαίρα...υπερτιμημενη, 

ανθρώπινο δικαίωμα ή δικαίωμα στην προσωπικότητα; 

ώρες ώρες πιστεύω ότι όλοι χάνουν το δίκιο τους με το δίκιο τους..

κάποτε όλοι οι σεξουαλικα καταπιεσμενοι έψαχναν την αναγνώριση της κοινωνίας, 

τώρα φοβάμαι ότι περισσότερο ψάχνουν την αναγνώριση ανάμεσα τους, και το γεγονός ότι το κεφάλι του αιφον ειναι ομοφυλοφιλος καταρρίπτει το μύθο της ευας αλλα όχι το ρολο της

..και 2014 χρόνια μετα, μιλάμε για σεξουαλικα μεταμφιεσμενη κοινωνία

πάμε στο υγρό πυρ.. 

όσες φορές και να θες βα γράψεις για την εκκλησία, άλλες τόσες τη στολιζεις. 

όχι δεν είμαστε πιστοί, 

είμαστε άπιστοι θωμαδες, 

υπεροπτες παυλοι, 

δειλοί πετροι, 

αγαπημένοι ιωαννιδες, 

σεξυ μαγδαληνες, 

πιστες μαριες, 

τεχνοκράτες ιουδες, 

ενάμιση κιλό γαλοπουλα το Δεκέμβριο και τρία κιλά αρνί τον Απρίλη..

φοραμε σταυρούς, 

χτυπάμε σταυρούς, 

κάνουμε σταυρους, 

κουβαλάμε σταυρούς, 

και δοκιμάζουμε τα χείλη κάποιου/ας μπροστα στα ματια της εκάστοτε μέρας του χρόνου 

(το praise you απο fatboyslim δεν ειναι αυτο;)

..βία και γοητεία απο το πολιτεία 

Εδω δεν υπάρχουν δυσκολίες, μόνο ευκολίες πληρωμής. 

το σύστημα ισορροπεί ανάμεσα στον καρναβαλο και τον επιταφιο, 

σε μια βουλη-κλουβί με τις τρελές φωνές 

το γνήσιο σύστημα φέρει τα γονιδια μας, είμαστε γονείς, παιδια και εραστές του..

..κάποια στιγμη θα καταλάβεις  ότι όταν βλέπεις το δέντρο θα χάσεις τον τοίχο..και τα μούτρα σου

καφοτσίγαρο #22

ένα κανάλι με 61 βίντεο των στερεο νοβα που δε θέλω ν'αλλαξω 

ένα διαστημα του χρόνου που δε θέλω να ψάξω 

ένας ήλιος που κρύβεται και δε θέλω να τρέξω 

ένα μήπως που χάθηκε και δε θέλω να πεσω 

μια νίκη 

μια ήττα 

μια ισοπαλία απο δυο σώματα 1=1

οι μικρές, 

οι απλές, 

οι πτυχές ενός ονείρου που έμεινε χωρίς υποτιτλους, 

ένας γείτονας για ζάχαρη, 

ένα περίπτερο για τίποτα, 

ένα απο όλα και όλα σε ένα, 

η διαφήμιση που έγινε θρησκεία, 

η όψη απο χιλιάδες τοτεμ στους δρομους της πόλης, 

κατω όλοι πάνω οι άλλοι γράφουν τα τείχη

ηλίθια αστεία..

ηλίθια πρωινα, 

απογεύματα, 

βραδια 

μόνα η με παρέα 

γλυκά η σκετα 

κοιταζεσαι στον καθρέφτη σου μπροστα και ζεις, 

κοιταζεσαι στο παράθυρο και βλέπεις τι έχεις ζήσει.. 

με πάθος 

με λάθος 

..και λουπα στο λαθος

δώσε μου ρυθμο, 

δώσε μου ένταση, 

δώσε μου ένα φιλι χωρίς να θες 

ασε που θες

βγες στον εξώστη, 

άκου τον

..ο θάνατος στη Βενετία σου παει πολυ

δε ξέρω τι νομίζεις,

αν και πιστεύω ότι κλαις και μόνο που σκέφτεσαι 

δε ξέρω τι πιστεύεις, 

αν και νομίζω ότι γελας και μόνο που με σκέφτεσαι..

ότι και να'ναι περνάει

όπως τα αστεία 

αυτα που σε κανουν να αναρωτιέσαι απο παιδι...

....τι κολώνια βάζεις στα νύχια σου άνθρωπε αυτές τις μέρες;

καφοτσίγαρο #21

..χοπ χοπ 

καλημέρα και ευχαριστούμε αθηνα, ευχαριστούμε ελλαδα, 

το βραβείο για τον Τσίπρα θα παραλάβει η τροχαία Αθηνών, 

ο αρχηγός λείπει για γύρισμα..

..ωραίο το σκηνικο του αρμαγεδωνα στο κέντρο χτες

να το ξανακάνουμε..

να κλείσουμε τους δρομους χορεύοντας, 

να νιώσουμε ζωντανοι στο ρυθμο των φαναριων..

φανατικοί νομαδες, 

ελεύθεροι περιορισμένοι. 

..τα θελουμε και μεις όλα, 

και καθόλου κίνηση και να ακούγεται το μπάζερ των τυφλών στα φανάρια, 

πως να το κάνουμε;

Περπατώντας, 

μάθαμε τα πρώτα μας βήματα

μιλώντας, 

είπαμε τα πρώτα μας λόγια 

εξηγώντας, 

ήρθαν τα πρώτα ψέμματα.. 

η γενια του shake the disease στη χώρα της πίστης, 

της αμφισβήτησης, 

του κάθε ρεντφορντ απέναντι στην κάθε γκλόουζ..

Ε και..;!

Κάποια μέρα ίσως τα πράγματα αλλάξουν προς τα εκει που μας δείχνουν..

Κάποια μέρα ίσως γίνουμε όπως φαντάζονται όσοι μας έχουν..

Κάποια μέρα ίσως να χυθεί ο καφές στη λιμνουπολη και ο σκρουτζ ανοίξει τις πόρτες..

Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα θα αγαπάμε τη νύχτα, 

τα αποτσίγαρα, 

τα ποτήρια και τις γερα χτισμενες μπάρες-γιοφυρια που τα θεμέλια τους έχουμε κτίσει με βλέμματα..

..προχωράμε 

καφοτσίγαρο #20

πρώτο σαββατο στο δεκατέσσερα..

πρώτη ώρα στη δουλειά, 

χαμένος στο ταγκό της σκουπας και του αλλοδαπού παρτενέρ της..

κάτι γκι ξεχασμένα με σημάδια απο κραγιόν, 

αναμνήσεις απο φιλιά με ευχές και ποτήρια με φυσαλιδες που αρνούνται πεισματικα να σπάσουν..

το ηχητικό άνθος της κίνησης πάνω στο δρομο μάρτυρας ζωης, 

που και που χαζευεις και καμια βιτρίνα, προχωρας αλλα δεν κινείται τίποτα 

Στριμωγμένοι σε ένα απόγειο χαρμολυπης, 

φτιαγμένοι να περιμένουμε, 

έτοιμοι να φύγουμε, 

πλασμενοι ο ένας για τον πόνο του αλλου, σε διάφορες γεύσεις, 

πιάνουμε αυτη τη μέρα απο τα μαλλια και τη φιλαμε σαν εραστές που ποτε δεν συναντήθηκαν στο φως παρα μόνο για τσιγάρο.. 

κάθε σαββατο ειναι το εικοσιτετράωρο του μεινε μέχρι να ξημερώσει το ποτέ..

γυρνάμε την έννοια μας ένα κέφι πίσω, διασκεδαστική ώρα, 

παράξενη, 

τυπική αλλα απροσωπη, 

κυνική και αβάσταχτη,

 μοναχική και τελος.. 

το θέσαμε λάθος, 

η ουσία όμως παραμένει χαοτική, 

μαύρη τρύπα στο πίσω μέρος του μυαλού που συνωμοτεί και ενίοτε πετυχαίνει το στοχο φτιαγμένο απο παλαμάκια..

χτυπάς τη  δυνατότητα να πετύχεις και βρίσκεις κέντρο.. 

κοιτάς τι πετυχες και βρίσκεις κούραση..

δεν έκατσε σε κανένα κύκλο, 

στον κύκλο σου, 

δε γίνεται να μη θυμάσαι, 

δε μπορείς παρα να ξεχνάς..

..δε τελείωσε ακόμα το σαββατο, 

ούτε καν ξεκίνησε, 

πάρε ανάσα και κανε το πρωτο βήμα, 

αν τα ποτήρια που θα περπατησεις ειναι μισογεματα, 

τότε θα μιλάμε για θαύμα..