καφοτσιγαρο #34

το πρώτο τυλιγμα χαρτιού ήρθε ασυναίσθητα σε μια ηλικία που τα χέρια έδιναν και έπαιρναν. 

απο ενα σκονακι, 

σε ενα ραβασάκι, 

σε μια σαΐτα, 

μια έκθεση, 

ενα δελτίο, 

μια αίτηση, 

ενα δίπλωμα, 

μια βεβαίωση, 

η ζωη συνεχίζει να κυλά μεσα απο δάση και καυτό μολύβι, 

μέχρι σίδερα και μελάνια που έρχονται και φεύγουν τοσο γρήγορα, 

οσο οι κερσορες που αποδημουν σε άλλες οθόνες. 

ισως αυτη η μαγεια να μην ειναι κάποιο απο τα χαρίσματα που έδωσε ποτε αυτη η στιγμη στον άνθρωπο, 

ισως να ειναι παρεξηγημένη οταν παίρνει τιμη, 

μπλέκοντας γεγονότα, 

ιστορίες και φωτογραφίες, 

που ξεγελούν το όριο λέξεων που βάζει το εκάστοτε κείμενο στη φαντασία του νου. 

απ'ολες τις μορφές, 

τις φάσεις, 

και τα κατορθώματα του φτωχού χαρτιού, 

διαλέγεις την επιθυμία να ξεφύγεις μεσα σε δυο-τρια διπλώματα απο κάποιο μπαλκόνι, 

απο ενα παράθυρο στο ψηλότερο σημείο, 

και να πετάξεις.. 

και μαζι με αυτο να πετάξουν έννοιες, χαρές και λύπες..

απο την πέτρα του τοίχου με το σύνθημα, 

απο το ψαλίδι που κόβει στη θεση του μυαλού, 

στο μολύβι 

που αν γράψεις και δυο πραγματα παραπάνω, 

ισως μάθεις και να μοιράζεσαι, 

χωρις να σε νοιάζει, 

σε ποια χέρια θα πέσει