καλοκαίρι στα τεσσερα

θυμαμαι την πρώτη φορα που έκανα την κίνηση προς τη θρησκεία, απο το φόβο μη μείνω στην ιδια τάξη..

η κίνηση αυτη έπαιξε λουπα αρκετές φορές στη ζωη μου, 

χωρις αυτο να νε κάνει τον ιδανικό χριστιανό, 

τον μεγαλο πιστό.. 

Η ανάγκη όμως να πιστέψω οτι με βοηθά κατι, 

οτι υπάρχει ενα αυτι που παντα θα σε ακούει, 

μια μορφή που θα αποτυπώνεται ο θυμός μου, 

έφτιαξε το δικο μου θεό..

κοιτάζω λοιπόν τις φωτογραφίες απο το νησί του μηνίσκου, 

μπορω να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων για το θαύμα, 

δεν απορεις όμως που κανεις δεν ανεβαίνει με τάμα το τζοκερ; 

Αφου έχουμε γίνει τοσο τέλεια κατοχικά σύνδρομα, 

μας νοιάζει το ζην, ή το δούνε και λαβειν μετα την εξασφάλιση του πρώτου; 

Πίστευα και συνεχίζω να το κανω οτι οι Τούρκοι δεν κατέστρεψαν τον Ελληνισμό, 

τον αποτελειωσαν. 

Ολα άρχισαν με τον Παύλο στην αθηνα, δυστυχώς οχι τον σιδηροπουλο, 

αυτος ειναι μια θρησκεία μόνος του..

Τι απαίτηση είχε ο εκάστοτε έλληνας θεός; 

Ενα σφαχτο, 

10 κιλα στο όνομα του.. 

Μια κοινωνία με νομους, 

χωρις ταμπού, 

ενας πολιτισμός σε ακμή, 

και μια σκεψη που προσπερνουσε τα λογικα όρια του νου.. 

Και ήρθαν τα 12 Ευαγγελία και έγιναν κάτοικοι του Ολύμπου..

και γίναμε επιφυλακτικοί, 

γίναμε μνησικακοι, 

υποτελείς παραδόσεων και αλλάξαμε τις θυσίες των ζώων με αυτη της ελευθερίας μας.. 

Γεννά μια γυναικα και πρεπει να σαραντησει..θα πει η καθε γριά και θεοπουλα, για να μη βγει απτό σπίτι, 

που δεν μπορει να αποδεχτεί το γεγονός οτι χρειάζονται 40 μερες για να αποκτήσει το μωρο υποτυπώδες σύστημα απέναντι σε ασθένειες, 

αλλα για να πάρει την ευχη..

ποιανού, για ποιον και γιατι; 

Ωρες ωρες η κακομοιριά που βγαίνει στην καθημερινότητα μας, 

ειναι ανάλογη με την γκλαμουριά μιας αναστασης στην Κέρκυρα.. 

Ενοχή για ολα, 

μια αίσθηση υποχρέωσης για τον αέρα που μπορεις και αναπνεεις.. 

Ξημερώματα χτες πηγα όμως στην εκκλησια, 

και αναψα τρια κεράκια..γιατι?!

γιατι θα σε πιστέψω οπως θέλω εγω, 

θα σε λατρεύω όμως λιγότερο απο το σκοπο μου να ζησω το χρονο που μου δόθηκε.. 

Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να ανεβαίνουν με τα γόνατα, 

να προσφέρουν οτιδήποτε έχουν ευχαρίστηση..

στο κατω κατω, ειναι μια ευχαρίστηση που την έχουν κερδίσει ή προσπαθουν να αποδείξουν οτι την αξίζουν..