καφοτσιγαρο #65

Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ειναι μόνοι για να μην ειναι μόνοι..

σκέφτομαι άρα υπάρχω σαν άνθρωπος για μενα, 

οχι για τους άλλους,

εμείς όμως με ποιους ειμαστε; 

Με μας ή με τους άλλους;

Οι άλλοι παντα θα ειμαστε καθρέφτες, 

εμείς παντα θα ειμαστε είδωλα, 

οχι χρυσά, 

οχι μεγάλα

Απλά, 

μιας χρήσης, 

μιας ευχής, 

μιας συνάντησης, 

ενα βίαιο βλέμμα, 

ενα τράβηγμα του γιακά, 

μια κουβέντα στα γρήγορα, 

μια συννεφιά που ενίοτε κλαίει και βρέχει δάκρυα..

Σκέφτομαι όλους αυτούς που βρίσκονται πίσω απο τις ζωές τους για να μη τους βλέπω,

σκέφτομαι άρα μένω μονος μου, 

φανερός, 

οσο οι άλλοι κρύβονται

Αγαπημένο παιχνίδι, 

στο τελος τα φτύνεις, 

τους φτύνεις και ολοι ειναι ελεύθεροι..

Επειδή εσυ έτρεξες, 

Εσυ κρύφτηκες, 

Εσυ ελευθερωσες, 

Εσυ θα μάθεις να τα φυλάς..

Σκέφτομαι όλους αυτούς που στάζουν χολή στο πέρασμα μου, 

καλουπωνοντας τα βήματα μου και τα στέλνουν όπου υπάρχουν ακομα δρόμοι..

σκέφτομαι, 

άρα γίνομαι εμπόδιο στο διαβα τους, 

άνθρωποι τη μην και του δεν, 

ηλίθια αστεία χωρις ήχο 

Μια λούπα-λουμπα και μέσα της να χωθούν..

Σκέφτομαι αυτούς που σκέφτονται οτι δε σκέφτηκα ποτε μου,

σκέφτομαι.. 

Κοιτάζω τον καθρέφτη..

αισθάνομαι..

Εγω εδω, εγω κι εκει..

καφοτσιγαρο #64

ποτε πηγε είκοσι;

ποτε έβρεξε;

ποτε πέρασε και ποτε έφυγε η ώρα..

εξω στο δρομο πατάνε αυτοκίνητα στη Σελήνη, 

μέσα στην πόλη της σταγόνας

καθομαι, 

το καλύτερο που μπορω να κάνω, 

το λιγότερο που θελω, 

το περισσότερο που χρειάζομαι δεν ειναι εδω, 

..ειμαι κει

σημερα φτιάξαμε ενα πρόβλημα, 

το είπαμε καιρό, 

το κάναμε λύση στις ατυχίες-καθυστερήσεις-απώλειες 

και ήρθαμε στα καλα μας

αφήσαμε τα άσχημα για τους όμορφους, 

εμείς οι ωραίοι, 

οι μοναδικοί, 

οι απο καιρό καμμενοι

εισαι καλα;

καλα ειμαι

ολα καλα; 

καλα ολα

κάνω αυτο που ξερω να κάνω καλυτερα, 

χαϊδεύω ενα τσιγαρόχαρτο, 

τυλίγω τον καπνό και χορεύω για πέντε σταγόνες να το κολλήσω, 

να το ανάψω, 

να το καπνίσω, 

να στειλω ενα σύννεφο και δυο κυκλακια μερακλίδικα..

ωραία μερα σημερα, 

τι ναχε στο μυαλό της άραγε;

ποια νέα θα φέρει, 

τι παλιό θα ξεγράψει

με νοιάζει, 

δε ρωτάω, ξερω..

οτι και να έρθει θα μείνει, 

οτι και να φύγει θα ξεμείνει, 

ετσι κι αλλιως εγω ειμαι εκει..

φτιάχνω τριτο καφέ, 

ίσως και τέταρτο αργότερα, 

ίσως και να πιω κι ενα σφηνάκι να καούν τα σωθικά, 

που ποτε δε κατάλαβα γιατι τα λένε ετσι..εχω φάει πάντως πολλά, 

παλι ποτε δεν κατάλαβα γιατι μου λένε ετσι

σταμάτησε να βρέχει, 

δε ρωτάω, 

το ξερω

υπάρχουν στιγμές όπως αυτη εδω που θελω να ξεσπάσω δίνοντας αγαπη σε ενα χαρτί

να χαϊδέψω λεξεις, 

να γεμίσω τα κενά με σκέψεις 

υπάρχουν στιγμές που πιστευω, 

να όπως τωρα που περνα ενα ζευγάρι εξω απο το μαγαζι, 

οτι δεν υπάρχει το αλλο μας μισό

αλλα το καλύτερο μας εγω

το τσιγάρο τελειώνει

ο καπνός ανεβαίνει

ωραία εικόνα

εκει ψηλά..

και φτάνω στο συμπέρασμα οτι το πρόβλημα μου αυτη τη στιγμή δεν ειναι η βροχή

..αλλα η βαρύτητα 

                                                                        "fly you fools.."

Πως πέρασαν οι μερες..

Πρώτο τσιγάρο, οχι πρώτος καφές, 

πρώτη μπυρα

Όρθιος απο τις έξι, 

καθιστός εδω και δεκα λεπτά, 

ξύπνιος εδω κα μια πρωτοχρονιά, 

πρώτο φλουρί στο παραπέντε, δεύτερο ακριβώς στη μέση. 

Το φλουρί μοιράστηκε και μοίρασε..

Πως πέρασα;

Τι να σας πω..

πέταξα, 

χόρεψα, 

γυρισα και ολα αυτά σε λιγότερο απο οτι έκανε ο φογκ.. 

Η διαφορά μου με το ταξίδι του ειναι οτι αυτός κέρδισε το στοίχημα, 

εγω δεν εβαλα. 

Αυτός ερωτεύτηκε, εγω λατρεύω να φτιάχνω τσιζκεικ στις οχτώ το πρωί.. 

Αυτος ειχε εμμονή να προλάβει το χρονο, 

έγω τον άφησα να περάσει και του βάλα μια τρικλοποδιά..

Ειμαι καλα, 

μετα απο καιρό, 

βοήθησαν οι βόλτες ακούγοντας τρικη, 

το κρύο που τσιμπαγε τα μάγουλα και μου λεγε πίστεψε το, 

τα ξύλα που καιγόταν 

και ενας καναπές μισος που με ταξίδευε, 

τυλιγμένο σε μια μαύρη πετσέτα, 

γυμνό μέσα σε γνωστές μυρωδιές και γεύσεις..

Ειδα χαμόγελα, 

και ένιωσα καλα, 

ειδα ανθρώπους μετα απο καιρό και ένιωσα καλυτερα, 

μοιράστηκα πράγματα και ρουτινιάρικα έγερνα το κεφαλι μου καθε βράδυ να κοιτα τη ζωη. Τοσο απλά..

Τοσο όμορφα..

Τοσο απίστευτα, 

χωρις ατάκες, 

χωρις γαματοσυνη, 

χωρις τουπέ, 

χωρις χτυπητή (δεν ήξερε η Μαρία), 

χωρις παντσετες (κύριε διευθυντά μου), 

χωρις άγχος (ναγιασει το χερι σου ζουζου), 

χωρις κόμπλεξ (ψηλός ο κουμπάρος) 

και με ενα μεγάλο καλώς ήρθες στην παρεα (απο τους αδελφούς κοεν)

Το οτι μιλάω με κώδικες, 

δεν με κανει πονηρό, δεν εχω τα ματια παντού και δε νιωθω τιποτα απο τη μελαγχολία των εορτών, οχι..

θα έλεγα όμως οτι μοιάζω με λεχώνα, 

που γέννησε κάτι όμορφο και την εχει πιάσει αυτη,  

η κάτι σαν κατάθλιψη..

Πήγα-έζησα-γιόρτασα..ήρθα-ειδα-και αποειδα που λεν και στο χωριο μου

Μολις μαζέψω πέντε φράγκα, 

θα αγοράσω μια καινούργια πρωτοχρονιά..

σπιτι