καφοτσιγαρο #63

βασικα ειναι μια νύχτα στα χρονικά σαν όλες τις άλλες νύχτες που προηγήθηκαν..

ακομα καλυτερα ειναι μια νύχτα που θα γίνει παραμονη τελικά, είτε το θελουμε είτε οχι. 

Τι μάθαμε σημερα, 

τι φάγαμε, 

τι ήπιαμε, 

σε ποιον μιλήσαμε και γιατι εχω άσπρες τρίχες αναμεσα στις μαύρες..δε ξερω, 

ξερω οτι σημερα έμαθα το μπορω να θελω

μπορω να θελω, χωρις να χρειαζόμαστε τιποτα απ αυτά που διαφημίζονται ως τρόποι ζωής, 

ως διασκέδαση, 

ως κοινωνικό οξυγόνο, 

μπορω να θελω χωρις να χάνομαι σε τρεις διαστάσεις, 

ειμαι-χωράω σε μια και μοναδική, 

αυτη του μυαλού μου

Το μυαλό τελευταία εχει γίνει καραμέλα, 

οχι πικρή, 

οχι ρευστή, 

θα έλεγα πως ειναι γλυκιά, λιγο βασανιστική..

τραβάει τζουρες αέρα μαζί μου, 

γίνεται μαξιλάρι στο κρεβάτι της γλώσσας και κει αναπαύονται λεξεις και ήχοι

Κόβω το μυαλό μου στα δυο και μοιράζομαι τις σκέψεις μου απλόχερα με ανθρώπους που έχουν τα χέρια τους γεμάτα και γαματα, 

κανεις δεν αγγίζει, 

ίσως γιατι φοβούνται, 

ίσως γιατι έπαψαν να πιστεύουν, 

ίσως γιατι δεν ειμαι πλέον μέλος μια ξεχωριστής κάστας ανθρώπων που ξέρουν οτι ξέρουν τα παντα  και ειναι άγνωστοι με τόσους γνωστούς που άλλοι ειναι φίλοι, 

άλλοι τυχαίοι εραστές, 

άλλοι διάσημοι θαυμαστές, 

άλλοι συνένοχοι σε μια τρέλα που λέγεται "εσεις"

το εγω μου προσδιορίζεται απο την καραμέλα μου, η οποια με μια κίνηση γυρνάει την αίσθηση στο λείπει η γεύση απο τα ματια μου

Αν ολα όσα έγραψα ως εδω δε βγάζουν νόημα τοτε πολυ απλά, δεν ζει κάποιος εκει εξω που ξέρει να ξεχωρίζει το τίμιο απο το τιμώ..

αν ολα αυτά δε δείχνουν κάτι τοτε κανεις εκει εξω δεν εχει ματια παρα κοσμήματα που απλά λάμπουν στο σκοτάδι την ώρα που πέφτει μια κολακεία και για ακριβώς πέντε δευτερα γινεται "Ο" του "εσεις"

Εγω δεν ειμαι το εσεις, 

εγω ειμαι ενα

Ενα πράγμα που απλά πάει κόντρα στους φίλους, 

αυτούς που χορεύουν τα τραγούδια εξω απο το χορό

Ενα πράγμα που περιμένει να αλλάξετε ποτήρι και οχι ποσότητα, 

γιατι κακά τα ψέματα μισό δεν μένει τιποτα

Ενα αλλο πράγμα, 

ενα αντί-γαματο πράγμα

Και ειναι ωραίο ξέρεις να γυρνάς σπιτι και να λες γύρισα, 

γιατι το σπιτι ειμαι εγω 

και εγω ειμαι ενα 

και η καραμέλα στο στόμα μου δε λιώνει, 

αλλα ειναι εκει για να το επιβεβαιώσει..οτι οσο θα περνά η ώρα, ο δρόμος για το σπιτι δε θα μετριέται με τσιγάρα..

καφοτσιγαρο #62

Καλημέρα 

Καλημέρα πριγκηπεσα 

Ετσι ξύπνησα

Χωρις κόλπα 

Η τηλεοραση παίζει παιδικά

Το παιδι κοιμάται μεσα (μου)

Εχω τη ζωη στο κεφάλι μου

Στα ποδια μου φτερά

Εχω κατι μαγικό

Κατι που δεν μπορω να μοιραστώ

Κατι που δε θελω να γνωρίζω 

Κατι που θελω..

..να ζήσω 

Άνθρωποι σαν εμάς δεν ειναι χαμένοι 

Πανε χαμένοι 

Και βρίσκονται 

Πέφτουν ο ενας πάνω στο πέφτω του αλλου

Ενας κανει τη νυχτα 

Αλλος κανει τ'αστερι 

Μεσα ο ενας στον αλλον

Δε σας αρεσει η νυχτα;

Υπάρχει παντα το μεσημέρι 

..η κορύφωση

..η ζέστη 

Χειμώνας θα πείτε..

Δε σας πιάνω, 

γιατι ποτε δε θα σας κυνηγήσω 

Δεν υπάρχουν απαντήσεις που δε ξέρετε 

Ειστε απλά ερωτηματικά 

Ειστε τελείες και κόμματα

Ο εγωισμός σας ειναι θαυμαστικό 

Η σκεψη σας παύλα, γιατι ειστε τέλειοι 

..και τελικοί 

Τι ειστε

Τι θέλετε να γίνετε 

Δε σας εχω, 

ειστε απο μόνοι σας γραμμένοι και εκει θα μείνετε..

καφοτσιγαρο #61

τι με βρηκε να γράψω πρωι;

Η απάντηση ειναι τιποτα..

απαντώ στον εαυτό μου ως το αλλο του μισό που του κρατα μούτρα..

Δεν εχει τιποτα το ιδιαίτερο αυτή η μερα, 

πέρα του οτι ειμαι ζωντανός, 

οσο και ο ήλιος, 

ο αριστερός του χειμώνα, που μας μελαγχολεί..

Στο τρένο το σκηνικό παραμένει το ιδιο, δεκάδες άνθρωποι πισω απο μάσκες, ανεβοκατεβαίνουν το κεφάλι για να δείξουν οτι το δάχτυλο ειναι σε πλήρη αρμονία με την οθόνη, 

την κάθε οθόνη..

ακομα και τα ματια ειναι οθόνη

Μας εχει κολλήσει μια "ρετινιά"

Ωραία πραγματα, 

δύσκολα αλλα υποφερτα..

Καταστάσεις ραγισμενου γυαλιού τις καλύπτει μια ασφάλεια θραυσης κρυστάλλων, 

γεγονότα που μπορεί να αλλάξουν τη ζωη μας, γίνονται θεληματικα πηγουνια, περήφανα και παντα με ενα λακακι στη μεση για να κυλά το δάκρυ

Το όποιο δάκρυ καταφέρει να περάσει το φράγμα ενός χαμογελου..

Διπλα μου διαβάζουν ενα βιβλίο, 

κανω παρέα, 

φτιάχνω τις εικόνες του..

Ειμαι καλος στο να κανω εικόνες, 

δεν ειναι ομως αγιογραφίες..

Ο πόνος στο στήθος χτεσινος, επίκαιρος, 

λιγότερος σημερα, 

καλυτερα σκέφτομαι..

Το βλέμμα μου συναντά έναν άνθρωπο με εφημερίδα..

παει καιρός που διάβασα εφημερίδα..

Ετσι οπως έχουν γίνει τα πραγματα, θεωρώ τους δημοσιογράφους ως συγγραφείς νεκρολογιων που μας ετοιμάζουν το ταξίδι στο πάτο..

Αν θυμάμαι καλα, 

η τελευταία φορα που διάβασα εφημερίδα, είχε το "αγαπη ειναι.." δυο τρεις σελίδες πριν το τέλος 

..βγήκαμε απο το τούνελ, 

κάθε ενας πιάνει μια στάση, 

η μαιτρ αναγγέλλει τα τραπέζια, 

οι άνθρωποι κρατούν γερά τα οποία προσωπικά έχουν, 

και γω σηκώνω το βλέμμα μου κάθε τρεις και λιγο για να κοιτάξω πάνω απο τον αριστερό μου ώμο..

απο εκει ακούω, 

εκει σκέφτομαι, 

εκει γερνω το κεφάλι μου

Ο δεξιός δεν ακούει, απλά συμπληρώνει την εικόνα..

Ενα "ευχαριστω" ακούστηκε απο τα ηχεία στο βαγόνι και ήθελα να το μοιραστώ μαζι σας

60 καφοτσιγαρα μετα

Έκλεισε 

Ετσι απλά 

Έμεινε η μπάρα κενή 

Και ετσι ξεκίνησε η ζωη να κυλά ξανά

Ξοδεύοντας λεπτά και ωρες

Αναλύοντας στιγμές 

Αναζητώντας χαμένα κομμάτια 

Αφημένα καπου στο πάτωμα με ενα "δε γαμιεται" σα ταινια της αστυνομίας γύρω απο το πτώμα 

Έγκλημα 

Ποια τιμωρία σου ξημέρωσε

Έγκλημα ειναι νασαι ζωντανός και να μη το κάνεις 

Τιμωρία ειναι το κανείς ενώ εισαι ζωντανός 

Είχα μια αισιοδοξία το πρωι

Μίλια μακρια κοντα μου

Με ξύπνησε 

Με φίλησε 

Με αγάπησε 

Με πέταξε κατω απτό κρεβάτι, διπλα σε χαρτιά βουτηγμένα στη μαλακια

Ειναι και αυτα στιγμές

Στιγμές απο νερο και ζάχαρη 

Κομμάτια απο γυαλί σ'ενα παράθυρο που βλέπει τι κρύβω

Έξω νυχτα

Μεσα δύσκολη

Μελπω Αξιώτη 

Κουρέλι απο την κούραση που τραγουδά νομίζοντας οτι ειναι χαλί και πετάει

Κατεβάζω τα σκουπίδια

Κατεβάζω και το βλέμμα 

Κανεις δε πρέπει να μάθει οτι εχω ζωντανέψει το θάνατο 

Άλλωστε κανεις δε θέλει να μάθει οτι σκότωσα τη ζωη μου

Ένοχο με κάνουν οι ενοχές

Αθώο με κάνουν οι υποσχέσεις 

Θύμα με κάνουν οι στιγμές 

Θύτη νε κάνουν οι επαφές 

Καλή η τρέλα 

Ακομα καλύτερη με νυχτα παγωμένη

Με μια φέτα λεμόνι αντί για χαμόγελο 

Εχω κάτι το οσο αντέξω πάνω μου

Νιωθω οτι τελειώνω

Ξανά και ξανά

Μισώ αυτο που κανω

Μισό που έμεινα, το

ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ;

Οχι 

ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΔΙΕΞΟΔΟ

Καταδικό μου

Οτι να'ναι 

Κοιμάμαι και ξυπνάω με τα τσαρούχια όπως λέει η μάνα

Γλυκιά μου μάνα

Αναρωτιέσαι ακομα 42κατι χρονια μετα τι σου επιφυλάσσει η μοίρα 

Σου'χω νεα

Δεν ηταν η μοίρα σου

Οι επιλογές μου ηταν

..και έχουν τελειώσει 

καφοτσιγαρο #59

ολα ξεκινούν απο ενα άσπρο χαρτί

ολα καταλήγουν μια μαύρη σελίδα

ολες οι γραμμές ειναι κατελλημενες

και δε βγαίνει νόημα

αρχή δεν υπάρχει 

τέλος δεν υπάρχει 

χρόνος δεν υπάρχει

ολα έχουν ανακαλυφθεί 

ολα έγιναν εικόνες

ποιο το νόημα

ποια η συνέχεια 

ποια η σημασια 

φανταστικοί διάλογοι

φανταστικοί ήρωες 

φανταστικοί δρακοι

γραμμένοι με το δεξί πισω μέρος ενος νου εξώστη 

υπάρχει λύση γιατι υπάρχει πρόβλημα 

υπάρχει σωτήρας γιατι υπάρχει θύμα 

υπάρχω γιατι υπήρξαν πριν απο μενα 

έξω μερα

μεσα θεμα

απο την κορυφή ως τα ισόγεια 

τα ισόγεια "γεννήθηκαν" για να στηρίζουν ρετιρέ ακατοίκητα 

άλλοι μένουν μαζι

άλλοι μένουν χωρια

άλλοι μένουν ζωντανοί

γιατι δε χωράμε ολοι

καφοτσιγαρο #58

παλι η ίδια θέα έξω απο τα παράθυρο, 

παλι το ιδιο βλέμμα μπροστα στον καθρέφτη, 

και δε ξερω ακομα πόσες φορές πρεπει να περάσω απο μπροστα του και να αφήσω πίσω μου αυτο που βλέπω..

ξημέρωμα καφές, 

τσιγάρο-δίλλημα και σκέψεις μεγάλου λευκού καρχαρία.

χαϊδεύω το ανθρωπάκι, 

το αναλώσιμο, 

το μικρό, 

το εκ του πάθους εκπορνευομενο..

ταξιδιαρα ψυχή, 

πουτανα ζωη, 

λεφτά δεν υπάρχουν, 

ναρκωτικά δεν με ψάχνουν, 

ειμαι καλα για να χωράω, ειμαι κακός για να αρέσω..

ποτίζω το στομάχι μου με καψακια βιταμίνης δεν

που θα πάει..

η αυτού ωραιότητα, 

η μερα που ήρθε πολυ μετα απο τη νύχτα που μένει, 

ο αέρα που κουνά τις μαριονέτες της φύσης..στοπ. 

εχουμε επισκέψεις

ενα κιλό ψωμί ήρθε στο σπιτι, 

απόδειξη οτι πεινάμε για να ζούμε, τρώμε για να μείνουμε παρόντες..

δεν ξύπνησα καλα, 

γιατι δεν κοιμήθηκα ποτε..

η ζωη τηλεπαιχνίδι με χίλιες ερωτήσεις, 

ποτε κάνω εγω τον νικητή ποτε τον ηττημένο..

ο μονος τρόπος να νιώσει το εγω μου ουδέτερο όπως το ειναι μου 

ξανά μπροστα απο τον καθρέφτη..

καθομαι και σε κοιτώ να χαμογελάς και η χαρά σου, ειναι χαρά μου. 

βλέπω τα ματια σου χαμένα στο άπειρο και κάνω τις απορίες σου δικές μου, 

ο καθρέφτης κλαίει..

και εγω γίνομαι χίλιοι μικροί δικοί του καθρέφτες 

ξανά στο τραπέζι..

καφοτσιγαρο αγωνίας, λατρείας, αγάπης και μίσους. 

απέξω το παραθυρο πρόσθεσε ανθρώπους

..αναλώσιμες υποδείξεις 

τζούρα γιατι η ζωη δεν ειναι πρόβα, 

γουλιά γιατι ειναι τραγωδία που θα πρεπει να εξελιχθεί και να γίνει βίωμα..

εσυ που διαβάζεις και έφτασες ως εδω για να με στείλεις στο διάολο, 

μη το ψάχνεις. 

ανέβασε την μικρή σου τραγωδία, 

οι θεατές ειναι ίδιοι, το ιδιο και ο ρόλος σου..

καφοτσιγαρο #57

επόμενη στάση, στον τοίχο..

..ετσι νιωθω, καρφωμένος με την πλάτη να φοβάται το παραμικρό. 

δεν άλλαξα, 

δεν αλλάζω, 

δεν μπορω

γέρικο σκυλί, 

μόνος απο χαρα, 

δουλος της χαράς, 

μαθητής του κιμωλία=τιμωρία

Περπάτησα βραδυ στην πόλη που ξεπλένει το αίμα απ'τό φεγγάρι, 

πέρασα ανάμεσα απο χαμόγελα γεμάτα υποσχέσεις, 

χείλη συμπληγάδες, 

ματια τέρατα που φοβίζουν, 

πάω σπιτι, 

σ'ενα σπιτι που δεν ειναι δικό μου, 

που μένω πληρώνοντας αγαπη..

Δε νιωθω πια, 

ειμαι άτιμο πραγμα, 

ειμαι λίγος για τα πολλά, 

ειμαι πολλά και τιποτα

Πέρασε η ώρα 

Έφτασα Αττική

Ώρα μετα τα μεσάνυχτα

Ώρα για το σπιτι

Ώρα για μενα να κλειστώ

Ώρα για θελω βουβά

Ώρα για πρέπει δυνατά

Ώρα για μπρος με βήματα πισω

Ώρα που θες το εγώ να δείξω

Ώρα που φτιάχνει λεπτά ανθρωπάκια

Ώρα να χαιδεψω καινουρια τσιγάρα

Ώρα να φύγω

Ώρα να ρθεις

Ώρα που μένει

Ώρα που στέκεται στην επόμενη στάση

Ώρα που έχουν οι μέρες περάσει

Ώρα που γραφω

Ώρα που βλέπεις

Ώρα που νιωθω

Ώρα να πεθάνω

Ώρα να ζήσω

Ώρα να φτιάξω

Ώρα να μείνω

Ώρα να γίνω

Ώρα να πιω

Ώρα να ζήσω

..και εχει περάσει μόνο ενα λεπτό, αναλειωτο, 

μιζερο φάντασμα του χρόνου

Εχω ώρα, αλλα τη χρωστάω..

καφοτσιγαρο #56

περπατούσες στο δρομο και νόμιζες οτι η νύχτα θα σου κάνει τη χάρη απόψε..

με δυο τσιγάρα στην τσέπη και λίγα γιουρο ψάχνεις ενα μέρος χωρις φως, 

να κρύψεις και να κρυφτείς απο/στα τα ματια των άλλων αυτο που φαίνεται στα δικά σου..

θέλεις έρωτα απόψε, 

Θέλεις απλά να πεθάνεις, 

αλλα δε ξερεις πως γίνεται πια, 

ούτε γιατι γίνεται πια 

απλά περιμενεις, 

σα το ποτήρι του ζητιάνου, ενα κέρμα-βλέμμα στο διαβα σου.. 

Κυνηγος επικηρυγμένων ηδονών 

Ενα σαφάρι στην έρημη-απο χάδια-πόλη

Πληρώνεις και παίρνεις 

Πηδάς και φεύγεις 

Καπνίζεις 

Τρως βρώμικο(ς) 

Κοιτάς τον εαυτό σου κρεμασμένο 

Εισαι ενα εξώφυλλο παλιό 

Ενα τεύχος διαβασμένο 

..γυρνάει στο μυαλό σου η ιδέα να τρέξεις πιο γρήγορα απο τη σκέψη σου, 

μπροστα απο τις ρόδες της λύτρωσης σου 

Θα σταματήσει όμως ξανά, οχι επειδή το θες 

..επειδή κουράστηκε 

Δυο ματια σε κοιτάνε και το χαμόγελο παίρνει τη θέση που του αρμόζει στο παντελόνι σου, 

μυρίζεις τον αέρα, 

νιώθεις οτι μπορει να συμβεί και πριν το καταλάβεις σε έχει "πάρει" η ιδέα..

Πριν πάρεις ΕΣΥ οτιδήποτε 

Ποσο εγωισμό ξοδεύεις, 

ποσο φτωχός εισαι;

Δυο λόγια να πεις δεν έχεις, 

στα πήρε η θέα 

Η γεύση 

Σε πνίγουν τα ματια 

Εισαι νεκρός, αλλα ζεις..γέρος μα παιδί κατα βάθος 

Ήσουν straight 

Έγινες stray και τζογαρεις

1 γυρίζεις         Α νομίζεις 

2 δίνεις            Β γελάς 

3 κοιτάς           Γ περπατάς 

4 αφήνεις        Δ ουρλιάζεις 

( το 1 στο Γ, το 2 στο Β, το 3 στο Δ, το 4 στο Α )

Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί 

Όλοι για όλους 

Όλοι για έναν 

Ένας για όλους 

Κανένας για σενα..

τα γνωστά, αλλα με μπυρα..

Μεσημεριασε

Άγχος και αυτο, 

αυτόνομο, 

ανεξάρτητο σα το αεράκι που μπερδεύεται με τη γκαζιά μιας μοτοκούζι 

Ενα μπαρ με μυγδαλα μου λέει στάσου, 

μια μπυρα αλλοδαπή, υγρή

ενα τασάκι ψέμματα και μια οθόνη περιμένει να ξαπλώσω..

Αθηνα, 

η πόλη των χιλιάδων χάρηκα, 

των ατελείωτων συγνώμη, 

της μιας Ακρόπολης, 

της μιας-απ'αυτες που έχουν όλοι-γνώμης

Νέος μήνας, 

νέες μερες, 

νέα σεντόνια..αλλάξαμε;

μαυρισμένες οι σκιές πάνω τους, 

τα τζιν ακομα ξερνάνε άμμο, 

τα εσώρουχα πρέπει να τάχει κάψει ο ήλιος ο έρημος, 

οι αναμνήσεις-μύγες ακομα ενόπλου και ενοχλούνται απο τσιμπήματα μνήμης που θα ζήλευαν και τα κουνούπια..

Καλο μήνα 

Καλός μήνας 

Κατσε, κατσε είπα..

Ετσι..δεν εχω όρεξη για πολλά, 

λίγα θελω-απλά μπορω-δεν καταλαβαίνω απο φωνές 

Δε νιώθω βρε αδελφέ, 

οχι ακομα τουλάχιστον 

Θελω χρονο..σταμάτησε του ανεμιστήρα τους δείκτες 

ανάβω ξανά το τσιγάρο, δίνω πάλι υποσχέσεις

τι τις θελω, 

δε τις μπορω

Αλλοιώνουν τη γεύση, αφήνουν μια πίκρα..

Ο κοσμος με κοιτά περίεργα και αυτο ειναι καλο για μενα

συντηρώ ενα μύθο, οχι μεγάλο

μικροαστικό..

Η μπυρα έφτασε στη μέση και καθε σταγόνα απο το μπουκάλι πέφτει στο μπαρ όπως χτυπά το πόδι, ανυπόμονα..

Υπομονή..εισαι το τελευταίο μου πεντάευρο, θα σε πιω όπως θελω εγω..

και μετα θα μου δείξεις ποια να φιλήσω ή εισαι πολυ μικρή για να παίζεις τέτοια παιχνίδια;

καφοτσιγαρο #55

καλημέρα..

Δε θυμάμαι πόσες μέρες έχουν περάσει..

Ίσως γιατι δε τις μετράω σαν μέρες αλλά σαν απουσίες, σαν αποχές, σαν πρωινά όπως αυτο

Τίποτα το ιδιαίτερο

Τίποτα το ξεχωριστό

Η ίδια αίσθηση νεκροφιλίας που δίνει το φως του ήλιου στο κορμί σου, η ίδια προσοχή μην πάτησεις ηλιαχτίδα και αχινό την ίδια στιγμή..

Οσο περνά η ώρα, το ποτήρι του καφε δείχνει το κορμί σου, μόνο που η γεύση διαφέρει 

Βλέπεις ο καφές εχει αυτή τη διεστραμμένη ουσία την Καλημέρη, όταν από την άλλη το κορμί σου ιδρώνει κάπου ανάμεσα στη χριστοπαναγια και το kiss me-thrill me-touch me..

Παρακάτω 

Άρχισαν..

τα πρώτα ταμ ταμ από τη ζούγκλα της ρακέτας 

Ιθαγενείς με κοιλιές ρουφηγμενες από περηφάνια και φλουο μαγιώ κοιτούν γυναικες που απλώνουν στο κορμί τους ουσίες, που σε κάνουν να νοσταλγίες τη νύχτα, από τις έντεκα το πρωι..

Το γνωστό παιχνίδι, η ίδια λογική, το αναμενόμενο αποτέλεσμα

Αλλά..ειναι λίγες οι καρδαρες με γάλα που βγάζουν το καλοκαίρι

Ακομα λιγότερες βγάζουν την κάθε νύχτα..

Μαγεία;

Μπα..!

Η τελευταία μάγισσα φορούσε ολοσωμο μαγιώ, το τελευταίο ξόρκι πήρε άμμο, και πολεμιστές δεν υπάρχουν γιατι πήραν τα κουβαδάκια τους σε άλλη παραλία..

Βλεπω τη θαλασσα μπροστά μου τόση ώρα και αυτή ανταποκρίνεται 

Λέω να μπω σπίτι της..

Μεσα της..

Ο χειμώνας της λείπει στο εξωτερικό, και τέτοια γυναίκα δεν την αφήνεις..να σε πνίξει 

καφοτσιγαρο #54

εχω πιει, 

εχω μεθύσει, 

εχω γαμησει κάθε εγώ μου, 

για μια πλάνη, 

για ενα θελω, 

για μια ζωή αθανάτου μεσα σε θνητούς..

περπατώ αργά όπως κατεβαίνει η βότκα στο λαιμό μου, 

ειμαι μόνος, 

νιώθω μόνος, 

απλός ακτοβατης σε σκοινί από πριν κρεμασμένο, 

σε σπίτι βουβό, 

από γέλια και ηδονές..

γαμησε με διάολε απόψε, 

δείξει μου ότι αντεχεις..

θα βάλουμε στο πιστόλι μια καρδιά

ρωσική ρουλέτα πούστη..

εγώ και συ, 

δείξει μου τι εχεις, 

δείξει πως αντεχεις..

εχω φτιάξει μια ζωή από αστέρια που πέφτουν..

κάθε φορά που ένας άνθρωπος κανει μια ευχή,.

Τι ζητώ θε μου, 

να ξόδεψεις κάτι παραπάνω. .

δυο νομίσματα..

ασε με να περάσω απέναντι αυτή τη νύχτα και σου υπόσχομαι:

Όταν ξυπνήσω δε θα δακρύσω..

καφοτσιγαρο #53

να πούμε ποσο όμορφος είναι ο κόσμος απόψε με τέτοια ζέστη, 

περιμένουν όλοι το ρομαντισμο σ'ενα κομμάτι σέλινο πάνω στον αστραφτερό απο fairy tales δίσκο.. 

με πειράζει η ζέστη, 

τα ρούχα μου, 

τα θέλω μου, 

το μουσι που εχω πέντε μέρες να ξυρισω και η θήκη του καπνού που μυρίζει χάδια..

φεύγει ο κόσμος, 

κάνει το αντίστροφο ταξίδι της πεταλούδας, 

απο το στομάχι στο πίσω μέρος του μυαλού, 

καλοκαίρι γαματο, 

όμορφα κρεμασμένο, 

αιώρα ανάμεσα στη σκυλα ζωή και τη χαρυβδη στιγμή..

θα πέσουμε πάνω της, και οταν θα σηκωθούμε θάναι Δευτέρα, 

και βάζω στοίχημα γιαυτό.-

περπάτησα πάλι στο δρόμο, 

δε βρήκα μια εικόνα με χρώματα, 

λυχνάρια μόνο πεταμένα, 

μπουκάλια προσμονής και μια πυθια μαστουρωμένη απο ζέστη και ντίζελ να κάνει πιάτσα στο κέντρο..

εκείνη τη στιγμή με ρώτησα "ποσο δυσκολο πια;"

..απάντηση δεν πήρα, 

είτε γιατι δε φώναξα, είτε γιατι δε ρώτησα κάποιον..και ποιον να ρωτήσω;

πέρασαν άνθρωποι δίπλα μου σήμερα, 

βρωμαγε η ανάσα μου πίκρα, 

τα ρούχα μου καπνό, 

το βλέμμα μου μίσος, 

τα χέρια μου προσπαθούσαν να χαϊδέψουν ενα τσιγάρο, 

τρέμανε όμως..όπως αυτά του παρθένου παλιά στο μπουρδελο της γαβριελας..

Κάτι πήγα να πω στην τελική..και έκανα κάτι άλλο, 

μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημάδια. 

Σημασία έχει η στιγμή, 

η ώρα που δεν περνά πάνω απο κανέναν..

η χειρότερη ώρα στον καλύτερο άνθρωπο.

Δε γελιέμαι , 

ειμαι ο χειρότερος, ετσι λένε, ετσι γελιέμαι..

συμβιβάζομαι με το επαγγελματιας απο ανθρώπους που έχουν ξεγράψει τον εαυτό τους απο χειρόγραφα μπλοκ αποδείξεων..

Ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει το just to let you know των cultured pearls ανοιχτούς στο σπιτι..

μέχρι να γυρίσω, είχα πάλι καεί..

σσσσσς..

..ξεκίνησα να γράψω μια αράδα λέξεις, 

συμπλήρωσα δυο χαρτιά με άτακτους χαρακτηρες, 

χαράμισα 21 γραμμάτια μελάνι για να δώσω ζωή στο χαρτί 

πατάω πάνω σε σκόρπια δάκρυα, 

δε καθάρισα χτες και σήμερα έκλαψα έξω, 

σκούπισα τα χείλη μου πάνω στο γύρο του θανάτου μιας βότκας, 

σε ποτήρι διάφανο,

αψεγάδιαστο, 

σκληρό,

λογικό, 

με όνομα..

έμεινε η γλύκα ενός βλέμματος καθώς έπαιρνα ρέστα απο τα μπορώ μου..

..δέκα θέλω και κάτι ψιλά 

τασάκι με χρυσόψαρα-αποτσίγαρα 

(καφοτσιγαρα βουτηγμένα στο δενμουφτανει)

καφοτσιγαρο #52

είναι από κεινες τις μέρες που ξεκινούν καλά και τελειώνουν καλύτερα από φαντάρο σε μπουρδελο 

η πόλη έβαλε τα μαύρα ματια της, 

νύχτα, 

η ερωμένη του μυαλού..

Το κενό ανάμεσα στο εγώ και το όνειρο..

-σκέψη-

(πως με γοητεύει η απέναντι πολυκατοικία, κορμί γυναίκας-ερωμένης αθώα νέας σε μένα και το άγχος της πραγματικότητας..ναι, η εκκλησία είναι αγχωτικη

Πόσο μάλλον οι παπάδες-κάτοικοι του μικρού γαλατικου ναού

φοβούνται τον τρούλο πάνω απτά κεφαλιά τους

Θα πέσει; 

Δε θα πέσει; 

Η σκέψη τους πνίγει

Τους "σηκώνεται" η πίστη απ'την αγωνία..

αλλά δεν είναι ροκ σταρ για να γίνουν θεοί)

-τέλος σκέψης-

είπα θεοί; 

Δαίμονες φωνάζουν στην πλατεία, 

είναι αργά, οι φωνές πληθαίνουν, 

Γίνονται μικρές πυγολαμπιδες με γνώμη..

- παύση -

Μια τζουρα

Δυο τζουρες

Μια καλή

Μια ανάποδη όπως το συρματόπλεγμα..

Γράφω

Συνεχίζω

Να 

Κάνω

Έρωτα

Μόνος

Καθαρός από αλκοόλ

Βρώμικος από σκέψεις

Καθαρός από ναρκωτικά 

Βρώμικος από σχέσεις

καθαρίζω τ'αυτια μου με λίγο nothin matters/tricky

βγάζω δάκρυα, 

ουρλιαζουν οι φωνές, 

πονάνε, 

τι δεν καταλαβαίνεις 

..Κυλούν τα δάκρυα ανάμεσα στα δάχτυλα μου και την οθόνη του έξυπνου εγώ μου, 

χείμαρρος γραμμάτων, 

Σαν αγγίξεις μια κρύα οθόνη, 

σαν ανοίξεις τον άγνωστο χαρακτήρα 

Πάμε για το επόμενο

χαϊδεύω ενα τσιγαρο, 

ζωγραφίζω Άγιους, 

πιάνω το σβερκο μου με ονόματα αστεριών σε κάθε δάχτυλο

..η παλάμη μου αρνείται, 

Δε θέλει να γυρίσει σε μένα

δώσε άκυρο, 

Οχι δε φτάνει, 

wash my soul (νότα)

Πονάω τον εαυτό μου

αυτόν που τρως 

αυτόν που ζητάς

αυτόν που σ'ανηκει

αυτόν που το τέλος του γράφεται με άλφα κεφάλαιο..

Με περιμένει η ζωή στη μια γωνία, στρίβω σαυτη http://youtu.be/E3R_3h6zQEs

καφοτσιγαρο #51

..αποφάσισαν οι άνθρωποι

να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους

χωρίς όπλα. 

χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα 

και διάλεξαν δυο λέξεις.

οι πρώτοι πήραν την αγάπη, 

οι δεύτεροι το μίσος. 

στήθηκαν στα 30 μέτρα, 

κοιταχτηκαν στα ματιά, 

και άρχισαν να προχωρούν 

κατα μέτωπο. 

φτάνοντας σε απόσταση

αναπνοής, 

κάποιος απ'το μίσος

φίλησε έναν απ'την

αγάπη..

"προδοσία", φώναξαν

όλοι μαζί. 

*τι μας ενώνει λοιπόν;

καφοτσιγαρο #50

Παρασκευή, 

..η μερα

Το καθε παράθυρο αυτής της πόλης ειναι μια κλειδαρότρυπα στην παράνοια. 

Ενα τετράγωνο της λογικής, 

υπερυψωμένο απο το εγω, 

δείχνοντας το εμεις, 

χωριά ομως..οχι μαζι 

Το ζητούμενο τελικα ειναι το μαζι, 

αυτο..

Δεν υπαρχει, 

ουτε υπήρξε, 

ουτε θα βγει νεα σαιζον του. 

χωρίστηκε απο τον ιδιο τον ανθρωπο με τη γέννηση του, 

το εκανε δικο του προσπαθώντας να τιθασεύσει την οργή του, 

και τελος..

το άφησε στην άκρη ενός τσιγάρου που καιγεται, 

αλλα δεν παίρνει φωτια. 

Περνα η ωρα, 

περνούν τα χρονια, 

Χωρις στάσεις..

Προσπερασεις απο τον δεξι ώμο

ανόητες, 

επικίνδυνες, 

ζωτικές..

ολα μαζι με το τωρα, λιώνουν κατω απο τον ξοδευμενο με δικα μας θελω ηλιο, 

λιωνουμε και μεις, 

και καπου εκει ολοι τυχαία χανόμαστε, ολοι τυχαία γνωριζόμαστε, και όλος  τυχαία ενωνομαστε.

Μας λένε άτυχους..

γραι (φι) κοι..

Το τελευταίο 24ωρο ξεφτυλιζουν τη νοημοσύνη μας, 

εμεις την αποτελειώνουμε..

Προδομενοι και καλα οι μισοι, 

του "να τους δούμε κι αυτους", εκνευρισμένοι οι άλλοι μισοι του "σας τα λέγαμε".

Δεν ειδα να σηκώνεται το πρωι κανένα αεροπλάνο να παει Βρυξέλλες, 

γεμάτο τσολιάδες, 

να παραλάβουν τη σημαία απο το κλαμπ..

ο γερο Μανώλης δεν μπορει να την κατεβάσει μόνος του. 

Αυτο και μονο αν υπήρχε κοκκορο-εγωισμός. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, 

το μπαλάκι αλλαζει συνέχεια γήπεδο, αυτοτιμωρουμαστε με τον ιδιο ζήλο που βριζουμε οτι μας φταιει...

και μετα απλα σκεφτόμαστε οτι ολα ηταν στο χερι μας. 

Να αλλάξουν, 

Να γίνουν καλυτερα, 

Να πανε χειρότερα, 

Να ικανοποιηθούμε και να ικανοποιήσουμε..

με μια χειραψία, 

μια υπογραφή. 

Μια αυτο ικανοποίηση ειμαστε, 

μεχρι κει.

Αν μας φταιει λοιπόν το χερι που ψηφίζει/πληρώνει/χαϊδεύει κ.ο.κ 

...ας το κόψουμε και ας του περάσουμε ενα γάντζο..

Δε θα γίνουμε πειρατές, 

αλλα σαν "περήφανος" λαός, 

που βαρέθηκε να περπατά σε τεντωμένο σκοινι, ας κρεμαστουμε απ'αυτο. 

..αρχίζοντας απ'το χερι

βόϊντ

η ζωη ειναι ενα ψέμα, 

ενα ψέμα στο οποιο γεννιεσαι για να βρεις την αληθεια, 

να ξεχωρίσεις ανάμεσα στους ψεύτες ως ο μόνος αληθινός..ψεύτης. 

ποτε δεν κατάλαβα τι κανω σωστά, 

ισως γιατι δεν κατάλαβα οτι ήμουν λάθος, 

λάθος άνθρωπος, 

λάθος τρόπος, 

λάθος ζωη, 

λάθος γραμμη..

η ζωη δεν με μαθαίνει, 

με μαλωνει, 

και εγω τις τρώω..και όσες τις ρίξω. 

Δεν πονάει η πουτανα, 

ποτε δε θα πονέσει, 

ζωαρα, 

αθάνατη, 

θνητη στο κρεβατι, 

εκει που γράφονται ιστορίες, 

γεννιούνται παραμύθια, 

πεθαίνουν άρχοντες, 

ονειρεύτηκα μια πολη με αγγέλους, διαβολε, 

δεν ειχα πιει.. 

πονάω, οπως δεν πόνεσα ποτε, 

δεν εχω ανάσα και βγάζω καπνούς απο το στήθος μου, 

καίγομαι σαν μάγισσα, 

τα σεντόνια μου βουτηγμένα στην πανώλη, 

μισός, 

άρρωστος, 

πεθαμένος, 

δοξασμένος, 

νεκρός, 

ενα τιποτα

Δεν εχω τιποτα να δώσω, 

ειμαι ενα τιποτα, 

ενας γαμημενος ροκανρολας που θελε τα παντα, 

αλλα οχι σημερα, 

οχι ακομα, 

ολοι θα ζήσουμε καποια μερα για δευτερη φορα, 

και ας ελπίζουμε να'χουν διαγραφεί τα χρέη μας..

κοστίζει η αγαπη, 

κοστίζει ανθρώπινες ζωές 

καφοτσιγαρο #49

μια ντίζελ μηχανη, 

όριο, 

ο χρόνος μ'αφησε στη μέση, 

ο δρόμος μ'αφησε εξω απο το χωράφι με τις μαργαριτες, 

να πιω, 

να μαδησω, 

να γραψω, 

να πεθάνω, 

να ζησω..

ασε με φωνη, 

σκασε, 

άρχισε να βρεχει, 

αγαπημένη βροχη..

σούταρε ο καιρός μια πρεζα, 

και η μιση χύθηκε πανω μας, 

δεν με νοιάζει να βραχω, 

να γίνω θελω, 

κόκκαλο, 

θαμμένος στο χώμα, 

να με μυρίζουν τα θελωγωνικά, 

να με γλύφουν ταδεσποτα πρεπει, σιχαίνομαι και μονο που νιωθω..

εχω ενα κουτι γλυκα στο ψυγείο, 

σε περίπτωση που σταματήσει να βρεχει

καφοτσιγαρο #48

ξυπνησα στις τέσσερις, 

γιατι ειχα όρεξη να βγω νυχτα απο το σπιτι, 

να πάω σε μια μπάρα με μπουγατσες και τυρόπιτες να πάρω εναν καφε, 

να το κάψω..

δοκιμάζω τη λογικη μου και σημερα, 

ας ειναι παρασκευη, 

εξάλλου και αυτη η μερα ειναι κατι αλλο και οχι αυτο που ειναι..

ποιος ειναι ομως οτι γράφει το προσπεκτους. 

πέρασε ήδη η πρώτη ωρα στη δουλεια, και δε ξεκίνησε ακομα το δουλεμα. 

διαβάζω οτι πωλείται το διαμέρισμα του φελινι στη ρωμη, 

και ψιλαφιζω τα κέρματα στη τσεπη.. 

την αριστερή, 

η δεξια εχει τρύπα, 

για ξυσιμο, γράψιμο ή οτι αλλο προκύψει. 

για πείτε..

πως βλέπετε το ποτήρι σημερα οι μισοι, και θελω οι άλλοι μισοι να πιουν αυτο που βλεπουν..

έτσι και αλλιως αυτο το γαμημενο ποτήρι ήτε το δεις, 

ητε το πιεις..σχετικό 

δεν ορίζει τιποτα. 

το μισο-μισο δεν εξαιρεί τιποτα, 

οποτε;!

θέλει τεχνη να φέρεις τον κοσμο στα μετρα σου, 

δεν ειναι κακο, 

ιδίως σε εναν τόπο που οι καλλιτέχνες, ειναι περισσοτεροι και απο τα κανάλια την νοβα..

ξερεις, 

οτι γράφω, 

εχει μια χιουμοριστική αίσθηση, 

αλλα δεν ειναι κωμωδία σε καμια περίπτωση..

ο υπογραφων ομως, μπορει..

φυσα μαλακα..σε γλεντάνε

οσα τσιγάρα και αν καούν, 

κανενας δρόμος δε θα τελειώσει ποτε.. οσα ποτήρια και αν αδειάσουν, 

κανένα κρίμα δε θα γινει αλίμονο.. 

οσα εχω πει, 

και οσα εχω γράψει δε θα φανούν πουθενα, 

γιατι πολυ απλα δεν γεννήθηκαν για να ζήσουν, 

απλα υπαρχουν για να κρατιέμαι εγω στη ζωη..

παράλογο ή οχι, 

το τωρα σαράντα δυο χρονια μετα, μοιάζει να εχει γινει το αυριο, 

που ως γνωστόν ποτε δε πεθαίνει, 

αλλα και δεν ερχεται οπως ο λαζαρος.. 

ισως δεν ειμαι οτι θα ήθελα, 

ισως δεν έγινα οτι θα επρεπε, 

ισως δεν ειπα οτι θα ηταν σωστο, 

ισως δεν έκανα οτι ζητούσαν, 

ισως δεν έζησα την καθε μερα σαν την τελευταία, 

ισως να εχω αλλάξει τη μερα με λάθος, 

αλλα αυτα δε τελειώνουν..

παράξενος τρόπος, 

στης ώρας το λάθος, 

η μερα ξεχνα, 

και ας ειναι το τωρα να γινει η αιτία, 

που ολα τα πριν θα γίνουν μετα..

42 μετρα ζωης στο δρομο

καφοτσιγαρο #47

στράτα..

στρατούλα..

.ξεκινάμε την παρέλαση, 

φαντάροι στα καψόνια, 

καραβαναδες στα σπιτια, 

στρατηγοί στη νύχτα, 

απόστρατοι στη ζωη..

ποιος μας έμαθε το βήμα, 

ποιος άναψε τη φωτια; 

ποιος την εκανε στο χορό μας ταίρι, 

στο χρονο μας παιχνιδι, 

στο μυαλο μας Δαντη; 

Ισως ο πρώτος, 

ποτε ο τελευταίος, 

ο πρώτος απο τους χαμένους, 

ο δύσκολος, 

ο αμυαλος, 

ο ξέχασα την πόρτα..

που ηταν μια κερκόπορτα 

στράτα, 

στρατούλα, 

Ακομα ενα βήμα παραπέρα, 

Κοιτάζω χαμηλα απο συνήθεια, 

Βλεπω τα κορδονια μου λυτα, 

μου τα'χουνε αφήσει, 

δεν με φοβούνται  

ξέρουν οτι ειμαι ικανός για το χειρότερο ..να τα δέσω μεταξυ τους

ξέρουν οτι ειμαι ικανός για το καλύτερο ..να τους κανω να γελασουν

στράτα, 

στρατουλα,

ελα ομως που βαρέθηκα, 

θα κάτσω παλι στο πισω θρανίο, 

μακρια απο τον μαυροπινακα, 

μακρια απο την κιμωλιοχώρα, 

μακρια απ'τό παθαίνω και μαθαίνω, 

και θα μετρώ..

..ενα βήμα καθε φορα, 

οπως περπατούν τα κοράκια

(..δεν μπορεις να μάθεις σ'ενα παλιο ντουβάρι, νεα χρώματα)

καφοτσιγαρο #46

Εδω και δέκα λεπτα σκέφτομαι λέξεις να γεμίσω τη μικρη μου οθόνη, 

την ωρα που με παρακαλά ενα μικρο κομμάτι χαρτι, 

διψασμένο για μελάνι..

ερωτας στα χρονια της αφής, 

οπως και να το δεις 

Τι να γραψω, 

θα μπορούσα να φανταστώ μια σειρα απο γεγονότα ή να διηγηθώ ενα απο κείνα τα όνειρα που  βλεπεις καθώς σβήνεις τα νούμερα του τζοκερ..

τα χανω, 

κερδίζω ομως χρονο για την επόμενη στιγμη..

έλεος με αυτη τη συνήθεια, 

με αυτη τη λαιμαργία για κατι νέο, δυνατο,  

ή κατι παλιο απο τα κρυμμένα κατω απ'τό μαξιλάρι της φυγής. 

Βλεπω οτι το χερι μου παει στα όνειρα, οι λέξεις μια μια, 

καρέ καρέ απο καποια νυχτερινή διαδρομή, 

..και έτσι οι χαρακτήρες παιρνουν στίξη και σειρα: 

Εβλεπα οτι πετούσαν γύρω μου αλήθειες, 

μα εγω στα ψέματα καθομουν, 

χάζευα το μια φορα και ας μην ειχα καιρο..

Το πιο όμορφο 

απο τα γλυκολογα που πληρώνεις 

στης νύχτας τα παράξενα ταξι, 

αυτα τα κίτρινα απο αλκοόλ και καπνο τσιγάρου σκεπασμενα 

Λόγια, 

λόγια, 

λέξεις, 

πράξεις, 

Κενά.. 

το κρεβατι διπλα σου, 

το πανω ράφι στο ψυγείο, 

το κουταλάκι του χαμου, 

μια πλαστική σακκουλα, 

που μεσα της φανταζεσαι τον κοσμο

..στέκεσαι και την κοιτάς,

χαϊδεύεις το κενο της,

λησμονας τη μοναξιά σου στο πλευρο της.. 

εξω ολα ειναι κλειστα, 

παγωμένα, 

καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού ενός χαλεπά, 

στου δρομου το βουβό νεκροταφείο 

 

Jack Kerouac 12 Μαρτίου 1922 - 21 Οκτωβρίου 1969

φτιάχνω εναν καφέ καθισμένος σταυροποδι,

τουρίστας στο μεξικο του τζακ, ψιθυριζοντας ενα απο τα πολλα χορικά..

δε ξέρω γιατι έπιασα βιβλίο στα χέρια μου, 

ξέρω οτι οταν το κανω, 

η δόση ειναι υπερβολική, 

και παντα μοιραία..

μου πήρε μερες να γραψω κατι αφηρημένο, 

κατι απο καφε και τσιγάρο, 

κατι απο μενα, 

κομμένο και ραμμένο στα χαϊλίκια της στιγμής..

δεν μπορω να γίνω συγκεκριμένος, 

δεν μπόρεσα ποτε να γίνω κατι, 

δεν ήθελα ποτε να ειμαι κάποιος.. 

με προσδιορίζει η αφέλεια ανακατεμένη με κυνισμό, 

λιγα δακρυα κροκόδειλου, 

και αρκετη δόση μαύρου σε ολα, 

για ολα.. 

λέγανε πραγματα για το δρομο, 

μιλούσαν οι πράσινοι χορευτές με τους κόκκινους τυραννους, 

γελωτοποιοί, 

καθάρματα πεζοί, 

οχήματα-σπιτια, 

πανω κατω και τουμπαλιν, 

και κάποιες φορές βαριεμαι, 

και κάποιες φορές παρεξηγω, 

παντα ομως ακούω χωρις να σκέφτομαι, 

και παντα ζω χωρις να ακούγομαι..

διαβάστε λιγο : 

17ο ΧΟΡΙΚΟ

Αστροποίκιλτα Βασίλεια πλουμιστά

σε δροσάτο καταγώγι-

ΜΗΝ ΑΓΝΟΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ

ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΟΥ, σκέφτομαι, 

Και ο ευφυής εγκέφαλος μου στέλνει 

κυματισμούς ευθυμιας 

Μέσω των διαδρόμων των νεύρων των ποδιών μου 

Και θυμαμαι τον Ζιγκζαγκ 

Αυθεντικό

Νου

της Βρεφικής Ηλικίας 

οταν θα άφηνες τα πρόσωπα 

να ραγιζουν και να μορφαζουν

και να φλυαρούν και να αλλαζουν

και να τρελαίνονται εντελώς 

μες τις βραδινές σου 

ονειροπολήσεις 

του αρχικού νου 

συζητώντας για το νου

Την ατέλειωτη Μη Αφανη 

Τρέλα που Στασιαζει 

Παντου

(Jack Kerouac/ Mexico City Blues)

..και οσο έβραζε ο καφές, ανέπνεα

και όσο εγραφα τα νεύρα μαλάκωναν 

ήμασταν ολοι χαρούμενοι, 

και βέβαιοι..

οτι αφου μπορω να βρασω, 

να διαβάσω, 

και να γράψω,  

μπορω να κανω τα παντα σ'αυτή τη ζωη, 

ακομα και μια τρύπα στον καπνο..

για χτες με ενα καφοτσιγαρο

Έκατσα χτες αργά μέχρι κάποια ωρα, 

ειδα το κοντραστ συναισθημάτων ανάμεσα σε πάνελ και ανθρώπους στο δρόμο. 

Δεν κρύβομαι, 

σε κάποια φάση μου φάνηκε οτι ειδα τον εαυτό μου στους ώμους του πατέρα μου πισω στο 81', 

και μπορω να πω οτι ειδα και αλλα "παιδάκια" σαν εμένα εκει, 

σαν αυτο που ανέβηκε στο βήμα της πλατείας.. 

Μπραβο Αλέξη, 

οχι γιατι εισαι αυτο που εισαι, 

αλλα για τα χρόνια σου, τη γενιά σου. 

Για εμάς αυτής της γενιάς που μεγαλώσαμε απο γονείς με υπέρμετρο κατοχικό σύνδρομο, 

για εμάς που κατηγορηθηκαμε οτι τα βρήκαμε όλα έτοιμα.. 

Μέχρι εκει όμως Αλέξη, μετα μπαίνουν οι προσωπικές μας διαφωνίες σε οτι εχει να κάνει τα παλιά μαθητικά χρόνια, εκει γίνομαι λίγο "δε ξεχνώ!"

 Τι ειδα εγώ χτες; 

Η συνταγή Αντρέα ειναι αξεπέραστη, 

σαν το χανουμ μπουρεκ του χατζη, 

με τα σωστά λόγια, κινήσεις και κλείσιμο του ματιού όλα γίνονται και εμεις ξεχνιόμαστε. 

Μπορω να φανταστώ τα ανάμεικτα συναισθήματα της κωνσταντοπουλου, 

όταν ειναι υποχρεωμένη να πανηγυρίζει το ύφος της νίκης που έστειλε κάποτε τόν πατέρα της εκτός ΠΑΣΟΚ. 

Κακά τα ψέματα όμως δεν κέρδισε μονο ο Ανδρέας αυτές τις εκλογές, 

τις κέρδισε και ο καθε ένας που ψήφισε με το χέρι να κρατά την κομπρεσα στο σβέρκο απο τα χτυπήματα, 

και δεν έχουν φαει και λίγα.. 

Οι εικόνες διαδέχονταν η μια την άλλη.. 

Όλο το πλάνο μαζί θύμιζε γιορτή, σκέφτηκα γελώντας.. 

"δεν έχουν το θεό τους" ( κρατήστε το αυτο)

Στον πόλεμο των καναλιών έπαιρνες μια πρωτη γεύση απονομής εξουσίας. 

Απο το "ξεπέρασα τους 1k φολοουερς" του  αλαζονικου Παπαπαδημουλη, 

στο "κόβω την πίτα στη μέση" του σκύλου αυτής της εκστρατείας Στρατούλη. 

Απο το "κοεμτζιδικο" του Λαφαζανη και το "σου'φαγα τον γκόμενο" της Ζωής, 

στον με διαφορά μεγαλύτερο παίχτη πόκερ ( μέχρι τον επόμενο) Σταθάκη..

Ηταν τόση η χαρά των ανθρώπων χτες, 

που οι προεργασίες πριν βγει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ πέρναγαν στο βρόντο, 

και ο Σταθάκης ως ο μποέμ αυτής της κυβέρνησης κάρφωνε την Τρέμη, 

και της πέταγε απο μια φορα και ενα τυρακι λαβάς, οτι μπορεί και να γίνει κατι μεταξυ τους..

Πάμε δεξιά..

Η τελευταια ελπίδα του σαμαρα ηταν να τσιμπήσουν όλοι το δόλωμα του Χ"νικολαου, 

αν έπεφτε το βάρος στον Καραμανλή, τα αυγά του θα ηταν ακόμα στην καρέκλα.. 

Λογάριασε χωρις τον Δένδια, που στα χρόνια μου οι εφημερίδες είχαν στήλες σελίδες ολόκληρες αφιερωμένες στους "δελφίνους", 

οτι αλλο αν πω για τη ΝΔ, εχει ειπωθεί σε αμέτρητες ώρες πάνω απο μια βασιλόπιτα στη διάρκεια αυτού του αγώνα..

Έρχομαι στο τρίτο κόμμα...

ποιοι το ψήφισαν; 

δες τον διπλανό σου.. 

δε θελω να γράψω κατι αλλο για την άκρα δεξιά γιατι μπορεί να ξυπνησει η άκρα αριστερά και να ζητα εξουσία, 

και δεν μας περισσεύουν λεφτά για τζάμπο..

έκανε οτι θα έκανε και καθε φίδι στη θέση του, 

σσσσσσσσιωπη και δάγκωμα.. 

Πάμε κέντρο(;) αριστερά..

Τέταρτο  κόμμα ο Μπόμπολας, πέμπτο το ΚΚΕ, 

Τετάρτη πως βαριέμαι, την Πέμπτη δε κρατιέμαι, 

τι είχες Γιάννη; Τι ειχα πάντα;! 

Πως τον λεν τον ποταμό; Πάντως οχι Περισσό! 

Στικάκι βερσους κασέτας και παει λέγοντας..

Πάμε, προχωράμε, ένας θεός ξέρει που...οχι αυτοί!

Φτάνω στους ανεξάρτητους επιχειρηματιες, το νέο εσκορτ σέρβις κόμμα της βουλης. 

Φαντάζομαι οτι ο καμμένος θέλει να φτάσει τα κιλά του κουβελη και αποφάσισε να το ρίξει στην συγκυβέρνηση.. 

Δε ξέρω επίσης, τι μπορεί να εχει συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ, 

πιο πιθανό μου κάνει να ανεβάσει ο Λαζοπουλος τον θάνατο του εμποράκου, με πρωταγωνιστή τον Χαϊκάλη..

απο το Αντρέα προχωρά-άλλαξε τα όλα, στο Αλέξη ξεκολλα-με μας τα κανεις όλα..

Παω ναφησω λίγα λουλούδια..

Και πριν γράψω RIP ΠΑΣΟΚ, ας ανοίξουν λίγο τα μάτια τους και προπάντων τ'αυτιά τους και να βρουν την κερκόπορτα που άφησε όλο το σύστημα που έφτιαξε να περάσει στην κουμουνδουρου..

 

..τελος σκέφτομαι αυτο που έγραψα στην αρχή και είπα να κρατήσετε, 

πραγματι ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτο που έκανε δεν εχει το θεό του, που λέει ο λαός, 

δε θελω όμως να φανταστώ ποτε οτι αυτός ο θεος ειναι ο Ιανος,  

και ο Καμμένος ειναι το μισό του πρόσωπο 

καφοτσιγαρο #44

η μυρωδια του καφε ξυπνάει κανένα ή τσαμπα φυσάει; 

Καλημέρα.. 

ποσο πιο δύσκολη να ειναι απο αυριο, ποσο ευκολότερη απο χτες..

φτάνουμε στο τελος του πανηγυριού, ειμαι αισιόδοξος, 

οχι χαρούμενος, 

απλα αισιόδοξος για αυτα που πιστεύω. Δεν ειναι και πολλα, λιγα και απλα..

Προσπαθούσα να καταλάβω την εξίσωση, 

το πρόβλημα το οποιο αντιμετωπίζουν οι θάλαμοφυλακές των κομμάτων και ολοένα η προοπτική της φυλάκισης λύσεων φαντάζει ιδανική. 

αφηνω τον κορυδαλλο απεξω, 

φτιάχνω Γκουαντάναμο στο μυαλο μου, τους πετάω ολους μεσα και...περιμένω 

Να βρούνε λύση, 

την εχουν..οσο και αν φαινεται περίεργο ειναι χαμένοι στο ίδιο κελί, 

ολοι τους περιμένουν απο εμας να τους υποδείξουμε τη σειρα για την τουαλέτα, σε αντάλλαγμα τη διαδρομή εξω απο το λαβύρινθο..

Και τους κοιτάμε, 

οι νέοι με αγωνία, 

οι μεγαλύτεροι με απορία, 

τα δυο Α αντικατέστησαν τις παθήσεις όσων ειχαν πρόβλημα να δουν κοντα ή μακρια, 

(γελαω) 

υπαρχει και τρίτο Α, 

το αλφαδι αυτο ειναι ο καταρράκτης στα ματια τους.. 

Επιστρέφουμε στους ηγέτες, λύση; Μπορει ναι, 

μπορει και οχι; 

Μπορει ακομα να σκέφτονται πως θα κόψουν τη γωνία σε ίσα μέρη ή να ψάχνουν το σημείο τζι, 

σε ενα πληρωμένο απο εμας call-girl με εκπληκτικό εκλογικό σώμα..

Αφήσαμε ομως κατι στη μέση, κατι απλο και σημαντικό..

σε ποιον εχουμε δώσει τα κλειδιά του κελιού οσο μιλάμε; 

σε κανένα..

Αυτοι ομως δε το ξέρουν, οσο εμεις προσπαθούμε να διαλέξουμε ανάμεσα τους, ποιος ειναι πιο έξυπνος απο τους μαλακες και ποιος περισσότερο ηλίθιος απο αυτούς που τα ξέρουν ολα..

..μια επιλογη-τεσσερα χρονια στη στενή 

ΦιλⒶκια 

καφοτσιγαρο #43

μισο βήμα, 

μια συνήθεια, 

μια αλλαγη κατεύθυνσης, 

δε ξέρω που παει, 

που θα φτάσει, 

αν θα πέσει, 

φανταζομαι ομως οτι κανεις δε ξέρει.. 

υπέροχο πρωινο, 

αυτο που το περπατησες, 

αυτο που ξεχάστηκες, 

αυτο που σε εκανε η αγαπη θεο, 

αυτο που ο διαβολος κοιμάται σ'ένα κορμι διπλα σου.. 

ξυπνας σιγα, 

οι στροφές στο μυαλο σου γινονται ευθείες, 

αλλο ενα μισο βήμα προς τα εξω, 

εκει που συνήθεια και φαντασία, φτιάχνουν διασκευές απο το σκοπο που εχεις μάθει, 

και σε εχει μάθει..να χορευεις, 

ή να περπατας οπως λένε και οι κανονικοί άνθρωποι. 

Ποσο εχουμε περπατήσει μέχρι τωρα; 

Τι ωρα ειναι; 

Ας αναψουμε ενα τσιγάρο ακομα και ας παμε σιγα, 

οποια και αν ειναι η διαδρομή.. 

Δεν μπορεις να ξεπερασεις το χρονο, ειναι αθρωπινος αδύνατο, 

κι ας εισαι ενα ανθρώπινο εξπρές..

καφοτσιγαρο #42

(το ψέμα εχει κοντα ποδια, 

δεν μπορει να κανει καριέρα στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης, 

αν και υπαρχει και αυτο των αχρήστων..)

ξεκινάμε.. 

καλημέρα σας λέω, 

δεν παίρνω και όρκο, 

γιατι δε μπορω να σας υποσχεθω το σημερα, 

ουτε το αυριο, 

ποσο μάλλον το τωρα που μιλάμε. 

η ωρα παραμένει σκοτεινή, 

οχι απο σκοτούρες, 

αυτές πνίγηκαν στη βασιλόπιτα, 

στη γεύση που αφήνει το γκι στα χείλη, 

και την ισοτιμία τύχης-φλουριου. 

Ωραια πραγματα,

βλεπεις δεν εχουμε φως, 

αυτο που μας κανει να βλέπουμε την καμπούρα στον ίσκιο μας, 

δε λέω ωραια η νύχτα and I've been working like a dog, 

αλλα ξέρετε πως ειναι να νιώθεις το συναίσθημα του ok καθε πρωι,

ιδίως αν το όνειρο ειχε υποτιτλους..

εβλεπα οτι χορευα στον ύπνο μου, 

θελω να το ξαναδώ αυτο το όνειρο, ανάποδα ομως. 

να δω τι με εκανε να χορεύω..

παει..

χάζεψα..

αληθεια..

ποσο τυχεροί ειστε όσοι εχετε ντιτζιταλ ρολόγια, 

και οχι τα κλασικά που κανει η ζωη κύκλους..

..αχρειαστους παρα ασήμαντους

το ξερεις οτι αν αναποδογυρισεις την ωρα, 

θα φτάσεις απο το Α στο Ω, 

χωρις να ξοδεψεις ουτε εναν παραπάνω εκτός, 

απο το δικο σου χαρακτήρα..