καφοτσιγαρο #55

καλημέρα..

Δε θυμάμαι πόσες μέρες έχουν περάσει..

Ίσως γιατι δε τις μετράω σαν μέρες αλλά σαν απουσίες, σαν αποχές, σαν πρωινά όπως αυτο

Τίποτα το ιδιαίτερο

Τίποτα το ξεχωριστό

Η ίδια αίσθηση νεκροφιλίας που δίνει το φως του ήλιου στο κορμί σου, η ίδια προσοχή μην πάτησεις ηλιαχτίδα και αχινό την ίδια στιγμή..

Οσο περνά η ώρα, το ποτήρι του καφε δείχνει το κορμί σου, μόνο που η γεύση διαφέρει 

Βλέπεις ο καφές εχει αυτή τη διεστραμμένη ουσία την Καλημέρη, όταν από την άλλη το κορμί σου ιδρώνει κάπου ανάμεσα στη χριστοπαναγια και το kiss me-thrill me-touch me..

Παρακάτω 

Άρχισαν..

τα πρώτα ταμ ταμ από τη ζούγκλα της ρακέτας 

Ιθαγενείς με κοιλιές ρουφηγμενες από περηφάνια και φλουο μαγιώ κοιτούν γυναικες που απλώνουν στο κορμί τους ουσίες, που σε κάνουν να νοσταλγίες τη νύχτα, από τις έντεκα το πρωι..

Το γνωστό παιχνίδι, η ίδια λογική, το αναμενόμενο αποτέλεσμα

Αλλά..ειναι λίγες οι καρδαρες με γάλα που βγάζουν το καλοκαίρι

Ακομα λιγότερες βγάζουν την κάθε νύχτα..

Μαγεία;

Μπα..!

Η τελευταία μάγισσα φορούσε ολοσωμο μαγιώ, το τελευταίο ξόρκι πήρε άμμο, και πολεμιστές δεν υπάρχουν γιατι πήραν τα κουβαδάκια τους σε άλλη παραλία..

Βλεπω τη θαλασσα μπροστά μου τόση ώρα και αυτή ανταποκρίνεται 

Λέω να μπω σπίτι της..

Μεσα της..

Ο χειμώνας της λείπει στο εξωτερικό, και τέτοια γυναίκα δεν την αφήνεις..να σε πνίξει