και είδα τη μερα να περνα απο μπροστα μου όπως ο ηλιος μια νύχτα με φεγγάρι, πουθενα και τιποτα δεν ειναι σπουδαίο, πουθενα και τιποτα δεν ειναι ωραιο, πουθενα και τιποτα δεν ειναι γραφτό, παρα μόνο αν υπάρχει διάβαση κοντα σε τοίχους,
με γράμματα σα σκουλαρίκια, κρεμασμένα να λαμπηριζουν στο σκοτάδι της άγνοιας του νου,
της μνήμης,
της εκάστοτε χρωματιστης γραμματοσειράς..
έφτιαξα στο μυαλο μου χιλιάδες συνθήματα,
αλλα ξέχασα να χρησιμοποιώ το στόμα μου οταν ανακάλυψα οτι μπορω να φιλησω..
δεν νιωθω,
απλα περιφέρονται οι πλανήτες γύρω απ την καρδια μου,
σε μια ρουλέτα στημένη με τον δια στο κόκκινο..
εχω και ανάγκες,
ειχα και όνειρα,
εχω και ερωτήματα,
ειχα όλες τις απαντήσεις και ακόμα χρωσταω στον εαυτο μου,
στον διπλανό μου,
στο χώρο μου,
μια εξήγηση..
Ισως κάποια μερα,
ισως κάποια στιγμη,
ισως εσυ ή αυτος ή οι άλλοι ή εμεις ειμαστε παιδια ξηγημενα,
παραπάνω απο αληθινοί,
λιγότερο απο ψεύτικοι,
ίσα ισα όρθιοι ακούγοντας το κατα λάθος ευαγγέλιο..
Καλη μου μερα,
το νωρίτερο του αργότερα ειναι απλα μια εικασία,
και σε αυτη τη ζωη ο ερωτας δε θα πεθάνει ποτε,
οσο το τροπάρι του καθενός ειναι ψηλα..
Μπορεις να σταματήσεις τωρα οτι κανεις,
και να αρχίσεις οτι έχασες..γιατι μπορω
