το πουλί

"Σημερον την 21ν Απριλίου..."
για μερικούς ανθρώπους ακούγεται σαν αρχή παραμυθιού εν έτη 2013.
Δεν ειμαι απ'αυτους που το έζησαν, μικρός ρεπόρτερ θυμάμαι μαρτυρίες των γονιών μου ανάμεσα σε σεμέν και ποτήρια με βερμουτ, παντελόνια καμπάνες και acdc..
Ιστορικό γεγονός το λες, καμμενο χαρτί, για μερικούς, χιλιόμετρα ασφάλτου για γιαγιάδες και παππούδες εκει έξω..
Παλαιοντολογοι ψάχνουν ακόμα το φίδι, αν και μαρτυρίες λένε ότι υπάρχει μεταξυ μας η Καλίση με τρία αυγά έτοιμα για ομελετα.
Έχουμε μάθει τίποτα;
Θελουμε;
Μπορούμε;
Τόσα χρόνια μετα η όμορφη γαλατικη κοινωνία μας γυαλιζει τις ασπίδες της δημοκρατίας, μια πυραμίδα με 10000000 ανθρώπους να κρατάνε 300 μοναρχιψ, εγω βασικα λατρεύω το βαρδο, ίσως το περιθώριο μου ταιριάζει καλύτερα, και το αγριογούρουνο με παχαινει..
Η ώρα ειναι περασμένη μια, φωτιές δεν έχουν ανάψει ακόμα, δε βλέπω κανένα φοινικα να πετα στον ουρανό...
Το πουλί έχει μεταμορφωθεί σε μπρελοκ αγροτικού-μερσεντες-τρακτέρ-φορτηγού και περιμένει...
...ας πάρουμε το πόδι μας απο το γκάζι

που πάτε;

..κινούμαστε,
εγω και η ζωντανή σκιά μου.
Ακολουθώ μια διαδρομή, αν και πολλές φορές έχω νοσταλγησει την αντίθετη.
..δεν με πειράζει,
κάποιες φορές μόνος, κάποιες συναντώ κόσμο μπροστα μου.
Κοιτάζω ουρανο-έδαφος-ανθρώπους ταυτόχρονα με ένα χαμόγελο-χαιρετούρα.
..δεν υπολογιζω τίποτα,
τα νούμερα σημερα καθορίζουν την πορεία μας και τα βέλη που βλέπω, δεν έχουν το σημάδι του έρωτα.
ΣΤΟΠ!
Όχι εγω,
Όχι εδω,
Συνεχίζω την πορεία μου,
Ανέβα-κατεβα το μυαλο μου, μια προσμονή να ξεφυγω, όσο και η επιθυμία να κλειστώ όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μικρές καθημερινές ιστορίες πορείας, ανέγγιχτης απο το χρονο.
Δε νιώθεις την ώρα,
Δε νιώθεις ελευθερία,
Δε νιώθεις αγάπη..
μη με κοιτάς λοξά, δεν έχω φτάσει στο απόγειο της-ειμαι στο μηδέν.
Στο ισόγειο μιας μικρής καθημερινής ιστορίας ονόματι "ασανσέρ".
...και εδω πρέπει να βγω

να ξεχαστούμε..

...μερικές ώρες μετα την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας απο τον ήλιο και ακόμα η τηλεοραση ειναι ανοιχτή.
Όχι κλειστή,
απλα οι ροές των ζωντανών εικόνων φροντίζουν τη διατήρηση της ταχύτητας του REM όσο κοιμόμαστε όρθιοι..
όσο κινούμαστε αντίθετα με τις πάπιες στο λουνα πάρκ.
Όμορφα πουλιά οι πάπιες, απο την εποχη του Ντοναλντ μέχρι τη ξαδελφη της στον Νιλς Χολγκερσον.
Δε θυμάμαι πόσες φορές είχα καθίσει στον κήπο και τις χαζευα, τις θεωρούσα τυχερός, τις εκτιμούσα όσο και οι Γάλλοι..
Και έρχεται η καθημερινότητα να μου τις θυμίσει, γιατι θα μου πεις;
Ισως επειδη με όλα αυτα που μένουν γύρω μου σταθερά στην πορεία τους, εγω παραμένω sitting duck, μια κλασική αμερικανιά
Μας ξεχνούν γιατι είμαστε εύκολοι,
να ξεχαστούμε γιατι είμαστε δύσκολοι

Πέμπτη βράδυ προς Παρασκευή..

Ενωνω τις γραμμές..
Βρίσκω μια ευθεία απο τον κύκλο μας.
Ακολουθώ..
Τρεχεις..
Σταματα-κανε μου έρωτα-τώρα,
μισησε με..και κανε με δικο σου.
Λυπάμαι που στο λέω..
Χαίρομαι που το βλέπεις..
Ειμαι εγω-νιώθεις εσυ.
Χαλάρωσε, ασε με να σε κοιτάξω,
(πρέπει να πετάξω τα σκουπίδια απο τα ματια σου).
Ναι..
Σου έχω πει πόσο σ'αγαπω; Όχι;
ΠΕΣ ΝΑΙ!
ξανα..
Όπως τότε, την πρώτη φορα.
Ελπίζω,
Φοβάμαι,
Καρδια μου χτυπάς τόσο δυνατά..συγνώμη, είχα ξεχάσει τα κλειδιά στην πόρτα.
Έλα μαζι μου..
Φιλα με..
Τραγούδησε κάτι μέχρι να πλύνω τα ματια μου.
Φακοί-είσαι η μονη επαφή.
Κόρες σα νιότη.
Αυγή μου..
ξέχασα να σου πω ότι πανε δυο μέρες που παίρνω ναρκωτικά, χωρίς να με παίρνεις ούτε ένα τηλέφωνο.
Πιεζομαι..
Αφετηρία-Τερματισμός-Οδηγός,
Στίγμα πόνου, και συ θυμάμαι εψαχνες το ταξι γεμάτο ευκαιρίες.
Καρδια μου μη χτυπάς, θα σου ανοίξω.
Βάλε ένα ποτο και ένα για μένα και ένα ξανά οι δυο μας.
Το θέλεις,
Το ξέρω,
Το νιώθω, απλα δεν έχω πινελα μαζι μου να το εκφράσω και η νύχτα απλα δεν μου λέει τίποτα για να με βοηθήσει.
Μπάρμαν! (συγνώμη)
ΥΠΟΒΟΛΕΑ;!...ποια ειναι η επόμενη ατάκα;
Ποιο το επόμενο ποτο;
Ποιο το επόμενο τσιγάρο;
Καιγομαι, αφηνομαι, καπνός και μήνυμα ένα..
Βάλε φίλτρο, ειμαι ένας low-fi άνθρωπος, ένα αφύσικο πλάσμα φαντασίας, που ξεμεινε μακρια απο την πραγματικότητα.
Ειμαι ο δρόμος που περπατάς αλλα ποτε δε θα πατησεις με χέρια απο χρυσάφι..
Σ'αγαπώ και φοβάμαι,
Σε μισώ και φοβάσαι,
Σε φοβάμαι..με φοβάσαι, ναι;
Αγαπιόμαστε τότε..
Ακόμα σε ένα μπαρ απο ξύλο, σχεδία στη θάλασσα απο αλκοόλ που θέλησα να κολυμπησω, και κοίταξα στα ματια σου να βρω μια Σωτηρία-σαν αυτη που τραγουδούσε βαριά λαϊκά- με φωνη βγαλμένη απο μαύρο μπλουζ.
Ναρκωτικά η γη,
Πλανήτης το φεγγάρι,
Πάρτυ η νύχτα..
Ζητάς ένα φιλί ακόμα, μια ζωη ακόμα, αναπνεω, θυμάμαι..
Νιώθω..
Σκέφτομαι..
Σε θέλω..
Σ'αγαπω..
Μου λείπεις..
Έλα-Φύγε-Διψαω-Κανε μου έρωτα..
..τερμάτισα τις φωνητικές εντολές και η Siri πονά απ το βιασμό της.
Αλήθεια, λυπασαι όταν κλαις;
Χαίρεσαι όταν γελας;
Μ'αγαπας όταν σε ρωτάω;
Σήκωσε το τηλέφωνο..πιο ψηλα..δε σε βλέπω.
Μιλά μου..
Κοιτα με..
Τελειωνω..
Τελειώνει και η σελίδα.

..νόουτ

άλλη μια νεα μέρα, απριλης-γεννεθλιος μήνας.
Κάθομαι μετα τη δουλεια και σκέφτομαι το να κάνω αφού τελειώσω άλλο ένα ποτήρι με σκέψεις.
Προγραμματισμός ζωης
Εχουν περάσει μέρες απο τη μέρα που θυμάμαι για πρώτη φορα στη ζωη μου και αμφιβάλλω αν θα ξανά ζήσω το πρωινο της.
Γελας μαζι μου φίλε/φίλη αλλα η αλήθεια ειναι ότι οι αναμνήσεις μου ξεκινάνε με μια πυθια στο παιδικό πάρτυ της βαγγελιως κάπου στη δοξαπατρή
Ανέμελα χρόνια, με ένα μικρο γλαστρακθ απο το λουλουδαδικο της γωνίας και δυο ώρες μετα γονείς μαζεμενοι κατω απο το σπίτι σε ένα δρομο που έμοιαζε περισσότερο με αναμονή μαιευτηριου.
Μεγαλώσαμε και μαζι με μας τα λάθη μας ανδρώθηκαν, έγιναν αιτίες, δικαιολογίες, αφορμές...
...και έρωτες
Πέρασαν απο τα χέρια μας λευκωματα και ψευδονημα και πάντα στο τελος είχες μια γεύση στοργής στο μυαλο σου, αθωότητα μπορει, βλακεία δε τη λες.
Και όταν τα χρόνια γίνανε αντρακια και τα πρώτα μπουγελα άφηναν μια πονηραδα στα χείλη έμαθες το σεβασμό.
Μου'ρθε χτες η ιστορία του μικρού Σπαρτιάτη στο μυαλο, που κράταγε σφιχτα το ζώο μέσα του και δε μιλούσε..
Έτσι ηταν και τότε...
Είτε σου άρεσε, είτε όχι οι σχέσεις ηταν ιερές, μια δοκιμασία υπομονής μιας και το θάρρος ηταν περιττό.
Τι να αποδείξεις;
"Τα'χαμε τότε" δε φασονόμασταν...
Μετα τιμής

σχ-έχεις

..ύπνος,
..μαγεία,
Άνθρωποι που κοιμούνται ούτε λίγο απ'αυτο που φαίνεται ελάχιστο.
Χάνονται και ξανάρχονται και ξανακάνουμε.
Στα δωμάτια τους μυρωδιές καμια όμως σαν αυτη που δίνουν τα κορμια στα όνειρα τους.
Ηχοι απο τραπέζι ως αυτοκίνητο που περνά δεν ακουμπά τη νότα μιας ανάσας.
Ξέχασα τη ματια...το λες έκφραση μόνο;
Αν δούνε μέσα τους αφετηρίες δε θα πούνε τέρμα.
Κρατούν οι άνθρωποι αυτοι το θέλω, και αυτο κρατα πολυ-πολυ πέρα απ'το εγω τους..

frutti di mare όπως σοσιαλ μύδια

..μερικές φορές σκέφτεσαι σαν σημερα το αύριο, και δεν μπορείς παρα να δεις το χτες.
Στιγμές όπως οι σημερινές στα σοσιαλ πεδία της ατομικης μας ζωαρας, σου δίνουν να καταλάβεις αν όχι τη δυναμη του ανθρώπου, τη σημασία να είσαι συνεπής απέναντι σε αριθμούς.
Λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν τη ζωη ως το τελος, άλλοι τοσοι δεν μπορούν να βρουν την άκρη της.
Λυπηρό να διδασκεις ήθος την έβδομη μέρα όταν τις υπόλοιπες έξι εφαρμόζεις Ασκητή.
Δεν ειναι λάθος το σωστο για σένα και ούτε σωστο το λάθος το δικό μου..
Σε λίγο δε θα υπάρχουν ζωντανοί να διαβάζουν τα σχόλια για τη ζωη.
Η δύναμη του όχλου μπορεί να σηκώσει βουνά,
Η ζωη να ειναι αποκλειστικά τρία γράμματα..
..όχι όμως μερικές χιλιάδες νούμερα που κρέμονται σα σκουλαρίκια απο μια φωτογραφία σου.
αν το καταλάβατε πείτε καλημέρα