κανενας δρόμος δε θα τελειώσει ποτε.. οσα ποτήρια και αν αδειάσουν,
κανένα κρίμα δε θα γινει αλίμονο..
οσα εχω πει,
και οσα εχω γράψει δε θα φανούν πουθενα,
γιατι πολυ απλα δεν γεννήθηκαν για να ζήσουν,
απλα υπαρχουν για να κρατιέμαι εγω στη ζωη..
παράλογο ή οχι,
το τωρα σαράντα δυο χρονια μετα, μοιάζει να εχει γινει το αυριο,
που ως γνωστόν ποτε δε πεθαίνει,
αλλα και δεν ερχεται οπως ο λαζαρος..
ισως δεν ειμαι οτι θα ήθελα,
ισως δεν έγινα οτι θα επρεπε,
ισως δεν ειπα οτι θα ηταν σωστο,
ισως δεν έκανα οτι ζητούσαν,
ισως δεν έζησα την καθε μερα σαν την τελευταία,
ισως να εχω αλλάξει τη μερα με λάθος,
αλλα αυτα δε τελειώνουν..
παράξενος τρόπος,
στης ώρας το λάθος,
η μερα ξεχνα,
και ας ειναι το τωρα να γινει η αιτία,
που ολα τα πριν θα γίνουν μετα..
42 μετρα ζωης στο δρομο
