καφοτσιγαρο #34

το πρώτο τυλιγμα χαρτιού ήρθε ασυναίσθητα σε μια ηλικία που τα χέρια έδιναν και έπαιρναν. 

απο ενα σκονακι, 

σε ενα ραβασάκι, 

σε μια σαΐτα, 

μια έκθεση, 

ενα δελτίο, 

μια αίτηση, 

ενα δίπλωμα, 

μια βεβαίωση, 

η ζωη συνεχίζει να κυλά μεσα απο δάση και καυτό μολύβι, 

μέχρι σίδερα και μελάνια που έρχονται και φεύγουν τοσο γρήγορα, 

οσο οι κερσορες που αποδημουν σε άλλες οθόνες. 

ισως αυτη η μαγεια να μην ειναι κάποιο απο τα χαρίσματα που έδωσε ποτε αυτη η στιγμη στον άνθρωπο, 

ισως να ειναι παρεξηγημένη οταν παίρνει τιμη, 

μπλέκοντας γεγονότα, 

ιστορίες και φωτογραφίες, 

που ξεγελούν το όριο λέξεων που βάζει το εκάστοτε κείμενο στη φαντασία του νου. 

απ'ολες τις μορφές, 

τις φάσεις, 

και τα κατορθώματα του φτωχού χαρτιού, 

διαλέγεις την επιθυμία να ξεφύγεις μεσα σε δυο-τρια διπλώματα απο κάποιο μπαλκόνι, 

απο ενα παράθυρο στο ψηλότερο σημείο, 

και να πετάξεις.. 

και μαζι με αυτο να πετάξουν έννοιες, χαρές και λύπες..

απο την πέτρα του τοίχου με το σύνθημα, 

απο το ψαλίδι που κόβει στη θεση του μυαλού, 

στο μολύβι 

που αν γράψεις και δυο πραγματα παραπάνω, 

ισως μάθεις και να μοιράζεσαι, 

χωρις να σε νοιάζει, 

σε ποια χέρια θα πέσει 

καφοτσιγαρο #33

βλέπω τον εαυτο μου σε 20 χρονια απο τωρα, 

στεγνό απο αδρεναλίνη. 

ενα μετα-εφηβικό τζανκι 

σκέφτομαι άρα φανταζομαι

ολα εκείνα τα υψωμενα μεσαία δάχτυλα στον κοσμο, 

απασχολημένα με τις τσιμπλες ανάμεσα στα ματια... 

δεν μ'αρεσει, 

αλλάζω δρομο και σχηματίζω μια πορεία στο μυαλο, 

οδηγός τα ψιλα στην τσέπη, 

μ'αρεσουν, 

μου δίνουν επιλογές.. 

οχι τα χοντρά, 

δε θέλω διλήμματα. 

όση ωρα προχωρώ τόση χορταίνω, 

τρώγοντας την άσκοπα, 

οι θεοί του δρόμου μου σπρώχνουν το βλέμμα πανω σε ανηφόρες με εκπτώσεις 

βαριεμαι να ξοδεύομαι, 

παγιδεύω-παιδευω-παζαρεύω

ρίχνω την τιμη, 

και ανεβάζω τον πήχη ψηλα, 

να βλέπει γαλάζιο.. 

να ξεκινα απο το ωραίος είσαι, 

ως το ωραίος ειναι. 

όρια τα λες, 

ομορφιές που έρχονται σε μας τους δυνατούς, 

και σας,

έτσι σας θέλω, 

δυνατούς, 

ψαγμένους..

..βελονες σε αχυρανθρωπους

καλοκαίρι στα τεσσερα

θυμαμαι την πρώτη φορα που έκανα την κίνηση προς τη θρησκεία, απο το φόβο μη μείνω στην ιδια τάξη..

η κίνηση αυτη έπαιξε λουπα αρκετές φορές στη ζωη μου, 

χωρις αυτο να νε κάνει τον ιδανικό χριστιανό, 

τον μεγαλο πιστό.. 

Η ανάγκη όμως να πιστέψω οτι με βοηθά κατι, 

οτι υπάρχει ενα αυτι που παντα θα σε ακούει, 

μια μορφή που θα αποτυπώνεται ο θυμός μου, 

έφτιαξε το δικο μου θεό..

κοιτάζω λοιπόν τις φωτογραφίες απο το νησί του μηνίσκου, 

μπορω να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων για το θαύμα, 

δεν απορεις όμως που κανεις δεν ανεβαίνει με τάμα το τζοκερ; 

Αφου έχουμε γίνει τοσο τέλεια κατοχικά σύνδρομα, 

μας νοιάζει το ζην, ή το δούνε και λαβειν μετα την εξασφάλιση του πρώτου; 

Πίστευα και συνεχίζω να το κανω οτι οι Τούρκοι δεν κατέστρεψαν τον Ελληνισμό, 

τον αποτελειωσαν. 

Ολα άρχισαν με τον Παύλο στην αθηνα, δυστυχώς οχι τον σιδηροπουλο, 

αυτος ειναι μια θρησκεία μόνος του..

Τι απαίτηση είχε ο εκάστοτε έλληνας θεός; 

Ενα σφαχτο, 

10 κιλα στο όνομα του.. 

Μια κοινωνία με νομους, 

χωρις ταμπού, 

ενας πολιτισμός σε ακμή, 

και μια σκεψη που προσπερνουσε τα λογικα όρια του νου.. 

Και ήρθαν τα 12 Ευαγγελία και έγιναν κάτοικοι του Ολύμπου..

και γίναμε επιφυλακτικοί, 

γίναμε μνησικακοι, 

υποτελείς παραδόσεων και αλλάξαμε τις θυσίες των ζώων με αυτη της ελευθερίας μας.. 

Γεννά μια γυναικα και πρεπει να σαραντησει..θα πει η καθε γριά και θεοπουλα, για να μη βγει απτό σπίτι, 

που δεν μπορει να αποδεχτεί το γεγονός οτι χρειάζονται 40 μερες για να αποκτήσει το μωρο υποτυπώδες σύστημα απέναντι σε ασθένειες, 

αλλα για να πάρει την ευχη..

ποιανού, για ποιον και γιατι; 

Ωρες ωρες η κακομοιριά που βγαίνει στην καθημερινότητα μας, 

ειναι ανάλογη με την γκλαμουριά μιας αναστασης στην Κέρκυρα.. 

Ενοχή για ολα, 

μια αίσθηση υποχρέωσης για τον αέρα που μπορεις και αναπνεεις.. 

Ξημερώματα χτες πηγα όμως στην εκκλησια, 

και αναψα τρια κεράκια..γιατι?!

γιατι θα σε πιστέψω οπως θέλω εγω, 

θα σε λατρεύω όμως λιγότερο απο το σκοπο μου να ζησω το χρονο που μου δόθηκε.. 

Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να ανεβαίνουν με τα γόνατα, 

να προσφέρουν οτιδήποτε έχουν ευχαρίστηση..

στο κατω κατω, ειναι μια ευχαρίστηση που την έχουν κερδίσει ή προσπαθουν να αποδείξουν οτι την αξίζουν..