παλι η ίδια θέα έξω απο τα παράθυρο, παλι το ιδιο βλέμμα μπροστα στον καθρέφτη,
και δε ξερω ακομα πόσες φορές πρεπει να περάσω απο μπροστα του και να αφήσω πίσω μου αυτο που βλέπω..
ξημέρωμα καφές,
τσιγάρο-δίλλημα και σκέψεις μεγάλου λευκού καρχαρία.
χαϊδεύω το ανθρωπάκι,
το αναλώσιμο,
το μικρό,
το εκ του πάθους εκπορνευομενο..
ταξιδιαρα ψυχή,
πουτανα ζωη,
λεφτά δεν υπάρχουν,
ναρκωτικά δεν με ψάχνουν,
ειμαι καλα για να χωράω, ειμαι κακός για να αρέσω..
ποτίζω το στομάχι μου με καψακια βιταμίνης δεν
που θα πάει..
η αυτού ωραιότητα,
η μερα που ήρθε πολυ μετα απο τη νύχτα που μένει,
ο αέρα που κουνά τις μαριονέτες της φύσης..στοπ.
εχουμε επισκέψεις
ενα κιλό ψωμί ήρθε στο σπιτι,
απόδειξη οτι πεινάμε για να ζούμε, τρώμε για να μείνουμε παρόντες..
δεν ξύπνησα καλα,
γιατι δεν κοιμήθηκα ποτε..
η ζωη τηλεπαιχνίδι με χίλιες ερωτήσεις,
ποτε κάνω εγω τον νικητή ποτε τον ηττημένο..
ο μονος τρόπος να νιώσει το εγω μου ουδέτερο όπως το ειναι μου
ξανά μπροστα απο τον καθρέφτη..
καθομαι και σε κοιτώ να χαμογελάς και η χαρά σου, ειναι χαρά μου.
βλέπω τα ματια σου χαμένα στο άπειρο και κάνω τις απορίες σου δικές μου,
ο καθρέφτης κλαίει..
και εγω γίνομαι χίλιοι μικροί δικοί του καθρέφτες
ξανά στο τραπέζι..
καφοτσιγαρο αγωνίας, λατρείας, αγάπης και μίσους.
απέξω το παραθυρο πρόσθεσε ανθρώπους
..αναλώσιμες υποδείξεις
τζούρα γιατι η ζωη δεν ειναι πρόβα,
γουλιά γιατι ειναι τραγωδία που θα πρεπει να εξελιχθεί και να γίνει βίωμα..
εσυ που διαβάζεις και έφτασες ως εδω για να με στείλεις στο διάολο,
μη το ψάχνεις.
ανέβασε την μικρή σου τραγωδία,
οι θεατές ειναι ίδιοι, το ιδιο και ο ρόλος σου..
