Τα ξενοδοχεία χορτασμενα απο τη γλυκά της Ολυμπιάδας αποφάσισαν να εφαρμόσουν πολιτικές που άκουγαν αλλα ποτε δεν είδαν.
Ηταν η εποχη που εμφανίστηκαν τα πρώτα συνεργεία στη χώρα, και δε μιλάμε για αυτα που πας το αμάξι σου..
Ξαφνικά λαντζερηδες, καμαριερες, καθαρίστριες και σερβιτόροι βρέθηκαν μπροστα στο καθολου εύκολο δίλημμα της απόλυσης ή της ένταξης σε κάποιο απο τα περίφημα συνεργεία που θα αναλάμβαναν καθαρισμούς, και εκδηλώσεις. Μια συντεχνία επιδοτούμενη και άκρως οικονομική για τα συμφέροντα των τουριςτικων επιχειρήσεων, η οποια επεκτάθηκε και στο δημόσιο τομέα.
Αμέσως δε μετα και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ηταν προφανές οτι αυτο το μοντέλο, θα αντικαθιστούσε καθε θεση αλλα και εξειδίκευση στην εργασία..
Φτάνοντας μετα απο τόσα χρονια στο σημερα δεν ειναι καθολου τυχαίο οτι απο τις δεκάδες τέτοιες επιχειρήσεις έχουν μείνει τέσσερις πέντε που "σκουπιζουν" την αθηνα.
Δε θέλει μυαλο, το υπουργείο, το καθε δημόσιο κτίριο, δεν αυτοκαθαριζεται, και το κόστος για όλα αυτο το χαλι δεν μπορει να προσδιοριστεί..
Μπορει ο καθένας να παίζει με τον πόνο της καθαρίστριας; Μπορει, γιατι κάποιοι τον ψήφισαν..
Ξέχωρα όμως με αυτο, η γυναικα αυτη και καθε μια που διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία, δεν εχει κανένα λόγο να βρίσκεται ανάμεσα στο κενο που δημιουργεί η άγνοια και ο ισοπεδωτισμος.
Κανενας δε θα καθαρίσει γι'αυτες, αν δεν καθαρίσουν μόνες τους..
..οσο για τους μπατσους, κρίμα που δεν έχουμε γαλερες
