καφοτσιγαρο #47

στράτα..

στρατούλα..

.ξεκινάμε την παρέλαση, 

φαντάροι στα καψόνια, 

καραβαναδες στα σπιτια, 

στρατηγοί στη νύχτα, 

απόστρατοι στη ζωη..

ποιος μας έμαθε το βήμα, 

ποιος άναψε τη φωτια; 

ποιος την εκανε στο χορό μας ταίρι, 

στο χρονο μας παιχνιδι, 

στο μυαλο μας Δαντη; 

Ισως ο πρώτος, 

ποτε ο τελευταίος, 

ο πρώτος απο τους χαμένους, 

ο δύσκολος, 

ο αμυαλος, 

ο ξέχασα την πόρτα..

που ηταν μια κερκόπορτα 

στράτα, 

στρατούλα, 

Ακομα ενα βήμα παραπέρα, 

Κοιτάζω χαμηλα απο συνήθεια, 

Βλεπω τα κορδονια μου λυτα, 

μου τα'χουνε αφήσει, 

δεν με φοβούνται  

ξέρουν οτι ειμαι ικανός για το χειρότερο ..να τα δέσω μεταξυ τους

ξέρουν οτι ειμαι ικανός για το καλύτερο ..να τους κανω να γελασουν

στράτα, 

στρατουλα,

ελα ομως που βαρέθηκα, 

θα κάτσω παλι στο πισω θρανίο, 

μακρια απο τον μαυροπινακα, 

μακρια απο την κιμωλιοχώρα, 

μακρια απ'τό παθαίνω και μαθαίνω, 

και θα μετρώ..

..ενα βήμα καθε φορα, 

οπως περπατούν τα κοράκια

(..δεν μπορεις να μάθεις σ'ενα παλιο ντουβάρι, νεα χρώματα)