καφοτσιγαρο #57

επόμενη στάση, στον τοίχο..

..ετσι νιωθω, καρφωμένος με την πλάτη να φοβάται το παραμικρό. 

δεν άλλαξα, 

δεν αλλάζω, 

δεν μπορω

γέρικο σκυλί, 

μόνος απο χαρα, 

δουλος της χαράς, 

μαθητής του κιμωλία=τιμωρία

Περπάτησα βραδυ στην πόλη που ξεπλένει το αίμα απ'τό φεγγάρι, 

πέρασα ανάμεσα απο χαμόγελα γεμάτα υποσχέσεις, 

χείλη συμπληγάδες, 

ματια τέρατα που φοβίζουν, 

πάω σπιτι, 

σ'ενα σπιτι που δεν ειναι δικό μου, 

που μένω πληρώνοντας αγαπη..

Δε νιωθω πια, 

ειμαι άτιμο πραγμα, 

ειμαι λίγος για τα πολλά, 

ειμαι πολλά και τιποτα

Πέρασε η ώρα 

Έφτασα Αττική

Ώρα μετα τα μεσάνυχτα

Ώρα για το σπιτι

Ώρα για μενα να κλειστώ

Ώρα για θελω βουβά

Ώρα για πρέπει δυνατά

Ώρα για μπρος με βήματα πισω

Ώρα που θες το εγώ να δείξω

Ώρα που φτιάχνει λεπτά ανθρωπάκια

Ώρα να χαιδεψω καινουρια τσιγάρα

Ώρα να φύγω

Ώρα να ρθεις

Ώρα που μένει

Ώρα που στέκεται στην επόμενη στάση

Ώρα που έχουν οι μέρες περάσει

Ώρα που γραφω

Ώρα που βλέπεις

Ώρα που νιωθω

Ώρα να πεθάνω

Ώρα να ζήσω

Ώρα να φτιάξω

Ώρα να μείνω

Ώρα να γίνω

Ώρα να πιω

Ώρα να ζήσω

..και εχει περάσει μόνο ενα λεπτό, αναλειωτο, 

μιζερο φάντασμα του χρόνου

Εχω ώρα, αλλα τη χρωστάω..