καφοτσιγαρο #53

να πούμε ποσο όμορφος είναι ο κόσμος απόψε με τέτοια ζέστη, 

περιμένουν όλοι το ρομαντισμο σ'ενα κομμάτι σέλινο πάνω στον αστραφτερό απο fairy tales δίσκο.. 

με πειράζει η ζέστη, 

τα ρούχα μου, 

τα θέλω μου, 

το μουσι που εχω πέντε μέρες να ξυρισω και η θήκη του καπνού που μυρίζει χάδια..

φεύγει ο κόσμος, 

κάνει το αντίστροφο ταξίδι της πεταλούδας, 

απο το στομάχι στο πίσω μέρος του μυαλού, 

καλοκαίρι γαματο, 

όμορφα κρεμασμένο, 

αιώρα ανάμεσα στη σκυλα ζωή και τη χαρυβδη στιγμή..

θα πέσουμε πάνω της, και οταν θα σηκωθούμε θάναι Δευτέρα, 

και βάζω στοίχημα γιαυτό.-

περπάτησα πάλι στο δρόμο, 

δε βρήκα μια εικόνα με χρώματα, 

λυχνάρια μόνο πεταμένα, 

μπουκάλια προσμονής και μια πυθια μαστουρωμένη απο ζέστη και ντίζελ να κάνει πιάτσα στο κέντρο..

εκείνη τη στιγμή με ρώτησα "ποσο δυσκολο πια;"

..απάντηση δεν πήρα, 

είτε γιατι δε φώναξα, είτε γιατι δε ρώτησα κάποιον..και ποιον να ρωτήσω;

πέρασαν άνθρωποι δίπλα μου σήμερα, 

βρωμαγε η ανάσα μου πίκρα, 

τα ρούχα μου καπνό, 

το βλέμμα μου μίσος, 

τα χέρια μου προσπαθούσαν να χαϊδέψουν ενα τσιγάρο, 

τρέμανε όμως..όπως αυτά του παρθένου παλιά στο μπουρδελο της γαβριελας..

Κάτι πήγα να πω στην τελική..και έκανα κάτι άλλο, 

μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημάδια. 

Σημασία έχει η στιγμή, 

η ώρα που δεν περνά πάνω απο κανέναν..

η χειρότερη ώρα στον καλύτερο άνθρωπο.

Δε γελιέμαι , 

ειμαι ο χειρότερος, ετσι λένε, ετσι γελιέμαι..

συμβιβάζομαι με το επαγγελματιας απο ανθρώπους που έχουν ξεγράψει τον εαυτό τους απο χειρόγραφα μπλοκ αποδείξεων..

Ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει το just to let you know των cultured pearls ανοιχτούς στο σπιτι..

μέχρι να γυρίσω, είχα πάλι καεί..