καφοτσιγαρο #37

(..πρώτο χτύπημα)

χρόνος.. 

το πρώτο και το τελευταίο σύνορο, 

οτι μεσολαβεί απο στιγμη σε στιγμη, γραμμένο με ζ στην αρχη και δυο γράμματα ακομα.. 

απο το δωσε μου λιγο, 

μέχρι το παρε λίγο οριοθετεί την αγαπη. 

εχεις; 

δεν εχω! 

ο τυπος του τιποτα.. 

οταν αρχίζεις και τελειωνεις κατι, 

σε μετρά, 

σε καταγράφει, 

σε τιμωρεί..

(..δεύτερο χτύπημα)

νομιζεις οτι εχεις ολο το χρονο του κοσμου να διορθώσεις, 

ναι; 

οχι! 

αδιορθωτος.. 

θα'ταν άκυρο εσυ να'σαι σωστός και αυτος να χάνει, 

ενα-δυο λεπτα δεν έχουν την ιδια σημασία με ενα δυο λάθη. 

εσυ πληρώνεις-αυτος πληρώνεται, 

..γυρνας την κορώνα του ακαταλόγιστα και οπου κάτσει, 

δεν ειναι έτσι..

για να σου δώσω να καταλάβεις, 

είσαι η ευκαιρία που εχει πιάσει απο τα μαλλια

Ας ειναι, 

αυτη η ευκαιρία ειναι ζωη

..ειδες που τα τρια γράμματα έγιναν περισσότερα; 

(..τρίτο χτύπημα)

με γκεστ τη μοίρα, 

υπάρχει; 

μπορει! 

συμβαίνει ομως το χτύπημα αυτο, 

να ειναι το δυνατότερο απο τα αλλα δυο, 

ειναι αυτο που θα σε σηκώσει ψηλα, 

να δεις τι έκανες, 

αυτο που θα σε γεμίζει δύναμη για σένα, θα κανει τους άλλους αδύνατους μπροστα σου, 

να μιλάνε, 

να κλαίνε, 

να γελάνε, 

αλλα εσυ δε θα τους ακούς..

πέφτει η γραμμη, 

και οτι είχες απλωμένο μαζι του

μάζεψε τα

..γιατι ο καιρός εχει χτυπήματα