καφοτσιγαρο, το πρώτο μετα τα τριάντα προηγούμενα

τσιγάρο στη δουλεια, 

αναρχία, 

η μοναξιά στις τέσσερις το πρωι, 

με πλαστικά λουλούδια, 

καφέδες που περιμένουν να κοιμηθούν μολις τελειώσω μαζι τους,  

και νερά, 

πολλα νερά. 

Βροχη..

κάθομαι και κοιτάζω απο μια καρέκλα, αόριστα-συνεχόμενα πλάνα απο σκιές, 

λέω απο μεσα μου cut, 

και περνάω στην επόμενη σκηνη.. 

Χαρτι και μολύβι, 

μάρμαρο και γυαλι, 

ξύλο και ηλεκτρισμός, 

αφόρητη ζέστη, 

πολυφορεμενη εκφραση, 

οι γνωστοί-άγνωστοι θορυβοι των μασιβ στο ραδιόφωνο δίνουν ρυθμο στο ανεμιστήράκι..

Ιούλιος έξω, 

του δεκατέσσερα, 

μισο, 

ανοίγουν οι πόρτες, 

στον ενλευκο ακούγεται το γνωστο "you're not alone"..

Εχω πάψει να φοβάμαι εδω και καιρο, 

δε θυμαμαι ποσο, 

αλήθεια, 

σε ποιο del mar έχουμε φτάσει; 

Εχω πρόβλημα, 

αρνούμαι να μεγαλωσω, 

και το κανω συνειδητά, 

έτσι βγαίνει..

τα λέω με τον φανταστικό μου φίλο που σημερα κάθεται δεξια μου..

τα ιδια..

ώρες ωρες με τρομάζει, 

κάποιες ειναι αδιάφορος..

δεν πειράζει, 

ισως δε ξέρω τι μου ξημερώνει, 

ούτε τι με ξενερώνει, 

ποσο δε τι με'ξαγριωνει..

δε ξέρω, 

κρατα με μηπως κανω κανα κακο.. 

τέσσερις και δέκα, 

καλώς τον πονοκέφαλο, 

τι θα πάρεις..

πάρε αυτα εδω τα σημάδια, 

πες μου το βλεπεις..

οχι; 

και συ; 

Ασε με.. 

φύγε σου λέω, 

πάρε το πρώτο φως και πετα μακρια..

ωραιο κομμάτι αυτο, 

γαλλικό,. 

Τι έλεγα; 

Που ειχα μείνει; 

Α ναι, 

μπορω σημερα να μην μεγαλωσω...;