καφοτσιγαρο #25

η πεμπτη ειναι μια μερα απόμερη, 

μια μερα χωρις παρόν και ταυτότητα, 

το μισο λεπτο στη ζωη μιας βδομάδας που βιάζεται να χαλαρώσει.,

μια τέτοια πεμπτη διάλεξαν τα θέματα του κοσμου να βγάλουν εκθέσεις, πίνακες έβαλαν τα λαμπερά τους ανεκτίμητα κόκκινα και βόλτες σχεδιάζονται ως νεα μοντέλα διασκέδασης..

η κιμωλιοχώρα με πρωτεύουσα την καφεδουπολη αργεί να ξυπνήσει, 

βηχει δίνοντας σημάδι ζωης και γεμίσει τους δρομους με ίχνη που δεν οδηγούν πουθενα παρα μόνο επιβεβαιώνουν το ρυθμο..

ξυπνησα απο εναν τέτοιο τρομερό βήχα, ξερό, 

ανοστο και γερασμένο.. 

το τσιγάρο απλα τον έπνιξε, 

έκανα και μια βόλτα χωρις προορισμο, έτσι για να δω αν οι τοίχοι ειχαν ξυπνήσει..

φανταζομαι οτι οσο μεγαλο ειναι αυτο το σχέδιο που χουνε φτιάξει, 

πάλι θα μείνω χωρις ρολο, 

κομπάρσος να κομπάζει, 

γνώμη στο μιουτ, 

σκέψεις λουπες..

τριάντα γεναρη και τι να κανω..

τρεις τέσσερις φωτογραφίες και άλλες τοσες στο μυαλο μου, 

πέντε έξι προτάσεις και άλλες τοσες στο αλφάβητο μου, 

τελικα ποσα ξέρω και ποσα έζησα να τα βάλω κατω να δω: 

τι κέρδισα 

τι έχασα 

τι έμαθα 

τι έπαθα. 

τίποτα δεν ειναι προσωπικό δεν τα'χω μαζι μου, 

τα'χω με τον καιρο τον δύσκολο, 

τον χαλασμένο, 

τη μερα που μεγαλώνει και τη νύχτα που μικραίνει και κρύβονται όλο και λιγότεροι μέσα της..

έγινα ωραίος όμορφος πολύς ή λίγος, περνώντας απο τη μια μερια της ώρας στη πλευρά του κοσμου που δε βλέπει και δεν ακούει παρα μόνο γράφει.. 

και ειναι ακόμα πεμπτη 

και ειναι ακόμα νωρίς 

και ειναι ακόμα απλα τα πράγματα 

και αυτο ειναι το δύσκολο..

..δεκάξι χαρακτήρες καρτουν έφτιαξαν οι αμερικάνοι για να φέρουν τα παιδια πιο κοντα στον κοσμο των κατασκοπων, τριάντα χρονια μετα σκέφτομαι οτι ο Νιλς Χολγκερσον είπε στη μανα μου οτι δεν ειχα πιει το γαλα μου μια πεμπτη σα τη σημερινή...