Φαντασου μια μέρα σαν και αυτή να περπατάς στο δρόμο ελευθερος απο σκέψεις και αγωνίες. Να κοιτάς τον άλλο στα μάτια χωρίς γυαλιά και να νιώθεις ότι είσαι ένα βήμα μπροστά απο τον ήλιο. Είναι στιγμές-τα λες και βήματα μπροστά. Εσυ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παραμείνεις φωτεινός όπως ξυπνησες το πρωί. Υπάρχει λόγος, υπάρχει αιτία αλλα πρέπει να υπάρχει και και κάτι άλλο. Κάτι σαν αυτο που ζωγραφίζει χαμόγελο χωρίς χρώματα, σαν αυτο που ακούγεται χωρίς ήχο. Για κάποιους είναι εύκολο και για μένα όμορφο και για να φτάσω εκεί που θέλω πρέπει να περάσω απο μένα
Η ζωη μου αποτυπώνεται σε εικόνες που αγαπώ χωρίς να μπορω να αλλάξω το παραμικρό σε αυτές. Εκει βρίσκεται η μαγεία σε ότι βλέπω να ζωντανεύει μπροστα στα ματια μου και η μνήμη δε θυμάται απλα, αλλα ερωτεύεται κιόλας. Χρώματα και σκιές, ένα παζλ χειλίων λέξεων ξεδιπλώνεται μπροστα μου σαν φως ακτίνας ενός ήλιου που απλα φωτίζει πρόσωπα. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν υπάρχει αύρα η έχω πετύχει το χαμόγελο της Μόνα Λιζα.
Βρίσκομαι-στέκομαι λοιπόν άλλη μια μέρα. Ήλιος να θυμίζει το είναι μου, ζωγραφιά χαμόγελο-acid smiley. Εδω και δυο η τρία, δε θυμάμαι, λεπτά ξανά πέρασε απ´ το μυαλο μου η εικόνα του μικρού παιδιού. Έχω ακόμα τη σφεντόνα έτοιμη. Δε θυμάμαι ποτε να είπα στον εαυτο μου "θέλω να γίνω αυτο", αν και στα σχολικά μου χρόνια δηλωνες γυμναστής και εβγαζες γκομενα. Είμαι χάλια, έχω μια χαρμολυπη που με βασανίζει και τα παυσίπονα που παίρνω μόνο happyα δε τα λες.
Έχω και κακο συνήθειο, παίζω λέει με τις "καρδιές"..εχω και τον εαυτο μου σ'εναν τοιχο.."επι καλοσύνης κρεμαμενο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου