Ⓐ

Βασικα μπορω να γράφω λέξεις που ειναι κενές απο ήχο, 

μπορει να μεγαλώνω και να μην ακούγομαι όπως θέλω, 

μπορει απλα να αφηνομαι στο αεράκι των αριθμών που ορίζουν την παρουσία μου στην κεντρική σκηνή της καθημερινότητας.   

Έχω ψάξει λόγους που τα πρωινά μου έχουν τόσο φως και καταλήγω πάντα κοιτάζοντας τα αστέρια..

εικόνες διαφορετικές που το μυαλο τα λέει λογική, 

ένα έξτρα παρθένο συναίσθημα.. 

Απο την κορυφή ως τα νύχια..

Απο το λουλούδι ως τη ρίζα.. 

και αυτο παει ολοένα και πιο μπροστα, και φτάνει σε μια βάση δεδομένων όπως λέμε τα μικρά κενα πραγματικότητας..

..λοιπόν; Έξω οι βάσεις του θανάτου;