που ελιωσε πνιγοντας τον κόσμο σε μια ομίχλη σαν αυτη που ταχα μου σκέπαζε την πυθια τη νύχτα,
κανεις δεν ήξερε να την ονομάσει απλα φανταζόταν την κάθε ηλιαχτιδα γράμμα σύμφωνο,
φωνηεν αθόρυβο όπως η ματια της στα αγουρα κορομηλα του πεζόδρομου..
πακέτα χαρτομάντηλα-δεσμιδες καλοσυνης,
επαιτης που απαιτεί..
διαίρει και βασίλευε στη μοναξιά του κοσμου των ηχειων μιας καροτσας, γεματης σκουπίδια-απομεινάρια κατανάλωσης πολιτισμού..
η κόρη του ήλιου περιπλάνηση θιάσου στις σκιές τούτης της πόλης,
βλέπει τα λεωφορεία να περνούν γεμάτα στιγμές,
ονειρεύεται ταξι με τη σημαία της ευκαιρίας ψηλα..
ελεύθερη..
ήρεμη..
όμορφη..
σκουπιδακι στο μάτι του τερατος που κοιμάται και φυλά το χρυσό των νανων που μεγάλωσαν άνθρωποι-μιζεροι πολεμιστές..
κύλησε ένα δάκρυ και παρέσυρε στο διάβα του το βλέμμα απο πάνω μου..
η κόρη του ήλιου κοιτα ψηλα έχοντας κατα νου το αύριο, ενώ παίζει κρυφτό με τα αστέρια στο φως..
και μετα δώσαμε ότι πήραμε..
ηπιαμε και φαγαμε..
κέφια-ντεφια..
αλλάξαμε τη μοίρα μας σε ορθή γωνία..
επόμενη στάση αυτη της προσοχής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου