..τα παιδια ισοπεδώνουν την πόλη

..μετα απο τέσσερα αποτυχημένα τσιγάρα και έναν καφε που ποτε δεν ήπιε, 

το σκηνικο στον καναπε παραμένει το ίδιο. 

Προσπάθεια καθημερινή για πιο ψηλα, για πιο όμορφα, 

για την ελλαδα ρε γαμωτο.. 

Εκπομπές χωρίς γονικη συναίνεση, θίασος μέσα απο γυαλί, 

ξανα και ξανά δε το λες πια βιασμό του νου, 

αλλα παρτουζα-αρπαχτή.. 

Διαδήλωση απο την άκρη του κρεβατιού με ένα ποτήρι αγωνιστή γεμάτο βότκα και ένα σταθμο στο ράδιο που το μυαλο χρησιμοποιει για ανεφοδιασμό.. 

Μου'ρθε μια λέξη στο μυαλο, 

αλλα ποιος ειμαι εγω να σκέφτομαι το θέλω.. 

δε πρέπει να θέλω να τα κάνω όλα μόνος μου, 

..έχω τη δύναμη χιλιάδων μικρών αγοριών σε μια χώρα που τα ένσημα σε κανουν άντρα. 

..έχω τις δικές μου ντιριντάχτα-σκοτούρες 

..δε ξέρω τι να διαλέξω για φαγητο, 

δε μιλάω σε ξένους γιατι οι άνθρωποι δεν ειναι αυτο που φαίνονται, 

δε θυμάμαι τους ήρωες γιατι ζουν για να μου το θυμίζουν, 

δε χρωσταω φιλότιμο γιατι με κυβερνούν συγνώμες, 

δε νιώθω, γιατι βιάζονται..

..και η ραπουνζελ δεν ειναι φυσική ξανθιά..