η εποχη του σουηδικου ξύλου σε παιδικο δωμάτιο λουσμενο με αφίσες της σιντι και η χώρα που το απέρριψε στην τελική σαν ξένο μόσχευμα.
Δομησαμε τα θέλω μας ωστε να ειναι ελκυστικά στο εκάστοτε όνειρο, άσχετα αν κάθε πρωι το φως έκανε τα δικα του..
σχέσεις οργής και επιθυμίες, βγαλμενες και οι δυο απο τα απαγορευμένα τραγούδια,
που το άκουσμα τους ηταν το αποτέλεσμα της αφής και της μεταβολής:
μιας βελονας,
μιας ταινίας,
μιας κεραίας..
το κατοχικο σύνδρομο έκρινε ενοχα τα περιστατικά μόδας όσο και αν προσπαθήσαμε να στριμωξουμε τον εγωισμό μας σαν πουκάμισο..
Ηρθαμε για να μείνουμε χωρίς να σκεφτούμε ποτε ότι θα φύγουμε χωρίς να σταθούμε..
αυτο και μόνο μας κάνει να θελουμε μια επανάληψη,
ένα δεύτερο γύρο,
ακόμα ένα κανονακι..
παίζοντας με τις λέξεις, καταλάβαμε ότι το να μιλάς ειναι σα να κλεβεις ορθογραφία,
το να γράφεις σα να ζητάς δανεικά,
και το να διαβάζεις φυσικός νόμος, αφου η πίεση ισούται με δάκρυ στην εικόνα του αναγνώστη..
κάποιος είπε το ανέκδοτο με τα δύσκολα παιδικα χρόνια την ώρα που πλέον τα ρούχα μας δε σηκώνουν αλλα σκονακια με τόσες ετικέτες πάνω τους..
κοιτώντας λοιπόν στους ώμους σου σα να κοιτάς στους καθρέφτες βλέπεις τι έχεις περάσει και τι έρχεται..
το θεμα ειναι ότι αν τους σηκώσεις όλα ειναι πιο κοντινά απ'οσο νομίζεις..
..για να μη το ξεχάσω, σε ποια γλώσσα ονειρευόμαστε;
Όχι πως η ώρα παίζει ρόλο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου