γύρω στα εφτα,
όταν είδα για πρώτη φορα θαύμα στη ζωη μου.
Παίζοντας,
φωνάζοντας,
ζώντας μια ανεμελια έβλεπα τη μάνα μου,
ζωντανό μπαλκόνι στο λουνα πάρκ του χωριου..
Για όλους όσους με ήξεραν,
ήμουν ένα αγόρι ξανθο με μαγουλα και κοιλια, που κάτι του έλειπε και ποτε δε ζήτησε..
Ζώντας το παρών και βλέποντας τις δημοσκοπήσεις σκέφτομαι πόσο ανάποδα γίνονταν τα πράγματα τότε..
Δε ρωτούσε ένας άνθρωπος άλλους εκατό τη γνώμη τους,
αλλα για κάποιο περίεργο λόγο,
όλοι αυτοι οι εκατό ζητούσαν τη δικη μου...
και εγω απαντούσα:
"αδελφούλα.."
Γερε Χρόνε φύγε τώρα και φτάσαμε στο σημερα που η αδελφούλα έγινε μανούλα..
τόσο όμορφη,
όσο γεννήθηκε..
...και η μικρη της ακόμα πιο όμορφη αδελφούλα ( το προτιμω απο το ανιψιά;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου